YENİ BEN

Mucizem

Arasın öldüğünü düşünmek bile saçmaydı. O ölemezdi !

Ben dizlerimin üzerine çökmüş bi şekilde ağlarken arkamdan omzuma bi el dokundu.

Arkamı döndüğüm de kalbim tekrar çalışmıştı. Gözlerim büyümüş ve nefes alış verişim hızlanmıştı.

-- Aras !!

--" Benden kolay kolay kurtulamazsın demiştim sana."

ayağa kalktım ve arasa sıkıca sarıldım. Onu kaybetmekten o kadar çok korkmuştum ki...

-- " aa dur sakin.. " dediğinde yaralandığı aklımda değildi. Canını yaktım sanırım..

-- " Özür dilerim. İyi misin " dedim arastan ayrılarak.

-- " iyiyim gir bakalım koluma " dedi ve topallayarak ambulansa doğru yürüdük.

Hastaneye götürülmesi gerekiyodu ve ben bir saniye dahi ayrılmadım yanından..

Arasın ellerini tuttum ve düşünmye başladım.

Ben arassız yapamazdım herşeyi göze aldık herşeyi beraber aştık böyle bitemezdi.

Hastaneye gelmiştik ve hemen arası acile aldılar. Ben mecburen dışarda bklemek zorundaydım.

Beklerken alnımdan dudaklarıma doğru kan aktığını gördüm ve hemen hemşirelere söyledim pansuman yapıldı ve sarıldı.

Aras içerde saatlerce kalmıştı bi şey olucağından çok korkuyodum.

Ve kafamı kaldırıp karşıya bakığımda arası bana doğru gelirken gördüm. Hala topallıyordu ama bana doğru yürüyodu onun iyi olduğunu görmek herşeye bedeldi.

-- " Artık gidebiliriz " dedi ve elini uzattı. Hiç bişey diyemeden tuttum elini ve hastaneden çıktık.

Aras benim mucizem di. Herşeyimle ona taptığım armağanımdı.

Ölüm korkusu değilde kalbimin bi yarısını kaybetme korkusunu düşündükçe canım yanıyodu.

Arasla eve gidene kadar hiç bi şey konuşmadık. Eve geldiğimizde ikinci bi şoku yaşadık.

Oda darmadağandı kapıdan girdiğimizde öylece kalakaldık.

Sadece birbirimize bakıyorduk göz göze geldik ve gözlerimizle birbirimize bi şeyler anlatmaya çalışıyoduk.

İnanmak istemiyodum onca şeye rağmen hala güçlü olmak zorunda kaldığımı hissediyodum.

Aras elimi bıraktı ve yere oturdu. Ne yapıyo diye onu izlerken bende oturdum ve omzuna başımı koydum.

--" Sence biz mutlu olabilecek miyiz"diye bi soru yönelttim arasa.
Bi kaç saniye suskunluğunu dinledim ve..

-- " Olucaz bunu biz başarıcaz " dedi umutsuz bi sesle.

İnanmak zorundaydık yaşamak için birbirimizi yaşamak için mutlu olmaya çalışmak zorundaydık.

1 saat boyunca öylece yerde oturduk. Gerçekten çok yorulmuştum. Çok kötü bi gün geçirmiştik.

Geçmişimiz bizi bırakmayacaktı. Daha fazla düşünüp aklımda soru işaretleri bırakmak istemedim ve arasla yerden kalkıp odalarımıza çıktık.

-- " Bu gece beni yalnız bırakma " dedim ve arasın gözlerinin içine baktım.

Küçük bi tebessümle gülümseyip alnıma küçük bi öpücük kondurup elimi tuttu ve odaya girdik.

Üstümüzü değiştirmeden yatağa uzandık. Arasa sıkı sıkıya sarılmıştım gözlerimi kapadım ve sadece kokusunu içime çekerek uyumaya çalıştım.

Göğsüne kafamı koydum ve kalp atışlarını ve nefes alış verişini dinleyerek huzurumu buldum.

Umutlarım hayallerim arasın atan kalbinde saklıydı.

Onu çok seviyorum. Herşeyden herkesten kendimden bile çok seviyorum ♥

Not: Evet arkadaşlar tekrardan dönüş yaptım. Okuyan herkese şimdiden teşekkürler. Yorumlarınız benim için önemlidir. Eleştiredebilirsiniz açığımdır bu konuda. Sizleri seviyorum iyi okumalar ❤