One Life [NashLene]

Chapter 2

Author's note:

Eyy.

Updating....

----

Nash's POV

Tsss. Ang aga pa. Makatulog na nga lang ulit.

"Oy brad. Babalik ka nanaman sa tulog. First day ngayon! Maraming new students!"

Shit. Ang ingay talaga ng unggoy na to.

Ba't ba to andito sa bahay?

Nakakabwiset.

"Ang ingay mo. Hindi ako papasok ngayon."

"Awww! Bro naman! Sige. Guguluhin na lang kita hanggang sa sumama ka nang pumasok sa school. Hehehe."

"Pasalamat ka dahil inaantok pa ko't wala sa mood na sapakin ka."

Makabangon na nga.

"Ayan! Yes! Papakipot ka pa eh! Dali na! Babiyahe pa tayo. Naman to."

"Oo na. Mauna ka na dun."

"Luh! Yoko nga! Baka mamaya di ka pumasok eh. Wala akong kasama sa school."

"Papasok ako. Mauna ka na."

"Aysus. Geh na nga. Basta ah. Papasok ka."

"Oo."

Uto-uto talaga tong unggoy na to.

Pero di na ko makabalik sa tulog.

Kainis.

Pasok na nga lang. Tch.

Ang pinaka-ayaw kong ginagawa araw-araw?

Yung pag-akyat sa uphill na papunta sa school namin.

Sobrang nakakairita.

Bago ka pa makarating don, pawisan ka na't mabaho.

Kalahati pa lang..

Ba't ba ko andito?

Makabalik na nga lang.

"Gusto ko nang umalis dito. Ayoko talaga sa lugar na to. Nakakabwiset."

"Hotdog..."

"Bacon..."

"Itlog..."

"Adobo..."

"Kwek-kwek..."

"Maraming ulam mamaya pag-uwi... Maraming ulam mamaya pag-uwi... Masasarap na ulam..."

Ano raw?

Ba't siya nagbabanggit ng pagkain?

Weirdo.

Aaaarrgh. Nakakabwiset na talaga tong araw na to.

Nakalimutan ko yung unggoy.

Naghihintay pala sa taas.

Bahala na. Aakyat na lang ako.

Sigurado namang hindi rin kami papasok sa klase eh.

Yung babae. Ang ingay.

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

Ano raw?

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

Maganda?

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

Napakaganda?

Nakakairita.

"Napakagandang ciudad. Kung saan ako pinanganak, kung saan ako lumaki't nabuhay. Sobrang saya ko talaga sa lugar na to."

Ano bang problema ng babaeng to?!

Anong kinaganda ng lugar na to?

Pucha.

"....."

"Miss?"

Mukhang nagulat siya.

Kinausap ko? Shit.

Oo nga. T*ngina.

"Ahh. Ehh."

"Manyakis po ba kayo manong?"

Ha? Mukha ba kong rapist?

"Hindi. Naririnig ko kasi yung sinasabi mo kanina."

"Ganun ba? Ang ganda talaga dito noh? Sige mauuna na ko."

Mauuna?

Mukha ngang di na siya aabot sa taas.

"Teka."

Bingi pa.

"Oy miss. Teka nga."

Hindi ko namalayan na hawak ko na pala ang braso niya.

Gusto ko kasing malaman kung anong kinaganda ng lugar na to.

"A-ano po yun manong? May sakit po ako kaya kung may masama kayong plano, wag niyo na pong ituloy. Masaya po ako kahit na bilang na ang mga araw ko. Hindi rin po maganda ang katawan ko't baka mahawa pa kayo sa sakit ko kaya pag-isipan niyo pong mabuti manong."

Napaka.. Weird ng babaeng to. Madaldal pa.

May itatanong lang, rapist agad?

At talagang pinanindigan niyang rapist ako.

Hayy.

"Miss, may itatanong lang ako."

"Ano yun?"

"Pano mo nasabing napakaganda ng lugar na to?"

"Medyo mahigpit po ang hawak niyo manong. Sasagutin ko naman yung tanong niyo. Bitawan niyo muna ako."

"Ah. Pasensya na."

Nadala nanaman ako.

"Pwedeng sagutin mo na yung tanong ko?"

"Aahh. Eh kasi maganda talaga tong lugar na to... Yun lang."

Natulala ako.

Hindi ko namalayang umalis na pala siya pero hindi pa gaanong nakakalayo.

Di ko maintindihan kung bakit gustong-gusto niya dito.

Tss. Malamang masaya ang buhay niya kaya niya nasasabi yun.

Teka..

Hindi nanaman siya naglalakad.

Lumingon siya at..

Sa isang iglap, nakahiga na siya sa sahig.

----

Author's note:

So hindi niya tinakbo eh noh?

Haha. Medyo realistic.

Hindi joke lang.

Abangan niyo na lang. :)

Oh. Sa next chapter nga pala..

Makikilala niyo na ang tinatawag ni Nash na unggoy hahaha!

Most of the first chapters are introductions to the characters, so please continue supporting. :)

@pusongmamon44