Szatan- Mój Szef

Prolog

Ludzie. Ludzie nienawidzą. Ludzie nienawidzą ciebie. Nie wiesz, za co, ale idziesz i wiesz, że w sercach tych przypadkowych osób jest nienawiść skierowana w twoją stronę. Gdyby tylko wiedzieli kim jesteś, dawno by ją ujawnili. W tłumie nie wydajesz się inny. Czarna bluza, okulary przeciwsłoneczne, słuchawki w uszach. Ściągasz kaptur. Nie dzieje się nic ciekawego. Jak zwykle. Przyglądasz się pojedynczym osobom. Kobieta, po czterdziestce, po pracy, ale nie wybierająca się do domu. Zdradza męża. Gdyby wracała po ciężkim dniu, szłaby przygarbiona i zmęczona, a teraz dalej prezentuje się wręcz idealnie. Silny makijaż, źle nałożony, wcześniej nie miała dla kogo się starać, więc nie potrafi umalować się. Biżuteria nowa i błyszcząca, oprócz obrączki- zmatowiałej i brudnej. Szpilki- dobrej firmy, podeszwa nie schodzona. Za każdym krokiem jej nogi niebezpiecznie trzęsą się. Nuda. Każdy jest tak samo nudny. Tak samo łatwy do rozszyfrowania. Łatwy do zmanipulowania. Twój telefon wydał z siebie pisk. Sięgasz. Wiesz, kto napisał. Szef. Prosta wiadomość. Ruszasz za kobietą. To proste, dobrze widać, że idzie do hotelu. Drogiego. Nie ubrałaby się tak do zwykłego hotelu. Chce wyglądać dobrze. Skręcasz w inną ulicę. Idziesz jedną z dróg do budynku. Nie śpieszysz się. Idziesz wolno. Ruszasz głową w rytm muzyki. Żebrak łapie cię za nogawkę. Kopiesz go. Melodia miesza się z odgłosami miasta. Podchodzisz pod drzwi hotelu. W tym samym czasie co kobieta. Patrzy na ciebie podejrzliwie, a ty uśmiechasz się. Nieśmiale oddaje uśmiech. Już jest zauroczona. Wypada jej z ręki karta kredytowa. Nie podnosisz jej jeszcze. Kobieta wchodzi do budynku. Sięgasz po kartę. Zaglądasz za niewierną małżonką, ale ona jest już w głębi korytarza. Prychasz z pogardą. Robisz zdjęcie karty i wysyłasz dalej. Teraz trzeba tylko poczekać. Kolejny SMS.

Dobrze.

Zaraz nad nim, widnieje wiadomość z poleceniem.

Kobieta ma plany. Karta.

Nadawca: Lucyfer. Czas iść do piekła.