Dünyanın en saf insanı olduğumu söyleyebilirdim. Veya gerizekalı veya korkak veya aptal, her ne ise işte.
İnanın bana, 'bu dünyanın en salağı kim' diye saçma bir soru sorulacak olsa, hiç kuşkusuz parmakla gösterilebilecek tek kişiydim. Cidden, abarttığımı falan düşünüyorsunuzdur belki de, ama bunlar saf gerçeklerdi.
İlkokulda, sadece bir kereliğine sınıf arkadaşlarımla beraber oyun oynamak istemiştim, karşı takımdaki bodur çocuk topu kendi kaleme atmam gerektiğini söylediğinde aynen öyle yapmıştım ve yenilmiştik; arkadaşlarım beni hor görmüş ve ne kadar da salak bir çocuk olduğumu söylemişlerdi yüzüme.
Lisedeyken, okumamız gereken kalın bir kitap vardı, dersin öğretmeni bir aylık bir süre vermişti ve ay sonunda, kitabın özetiyle, anlatılmak istenen düşüncenin bir eleştiri yazısını istemişti. Gece gündüz durmadan o kitabı okumuştum, bütün zamanım o kitabı okuyup bir an önce ödevi tamamlamaya çalışmakla geçiyordu çünkü o öğretmen acayip sinirli biriydi, her zaman ondan tırsan bir öğrenci olmuştum. En sonunda kitabı bitirip sayfalar süren özetim ve uzun bir eleştiri yazısıyla teslim etmeye gittiğimde, tek uğraşanın ben olduğumu fark etmiştim; sınıfın çoğu ya okumamıştı ya da uyduruk bir şeyler yazmışlardı. Sonuç olarak ise, yazım öğretmen tarafından beğenilmemişti; kaldı ki bir de sırf o ödevi yapmak için sınavlarıma odaklanamamıştım ve o dönem, hayatım boyunca aldığım en düşük notlarla karşı karşıya kalmıştım. Başım önüme eğik, sessizce yerime geçerken, sınıf arkadaşlarım arkamdan ne kadar saf olduğumu söyleyerek benimle dalga geçiyorlardı.
Veya en basitinden, anne ve babam ayrılma kararı aldıklarında ve benim ne hissettiğimi dahi umursamadan ifadesiz suratlarıyla bunu bana açıkladıklarında, yapabileceğim onca şey vardı. Bağırabilirdim, onlara bencil olduklarını söyleyebilirdim, ağlayıp kendimi acındırarak ayrılmamalarını sağlayabilirdim veya onları ebeveynlikten reddedebilirdim, veya daha fazlası. Ama bense o gün bu kararlarını sakin karşılamış, bunun dünyanın en olağan şeyi olduğunu söylemiş ve durgun bir yüz ifadesiyle odama çıkmıştım. O günün gecesi, evden kaçıp uzun bir süre dönmemeyi düşünerek büyükannemin yanına gitmiştim, oysa onun anne ve babamın olayından haberi vardı ve beni şaşırtan şeyse, o ikisinin ayrılmaması için tek umut kaynağı olarak beni görmesiydi. Evden kaçmamdan bir gün sonra, anne ve babam büyükannemin evine gelip tekrar eve dönmemi istediğinde benim reddettiğim zaman, kek yapmaya kalkışıp neredeyse mutfağı yakma derecesine geldiğim zamana kadar, bütün bir sene boyunca büyükannem ne kadar da gerizekalı olduğumu söyleyip dururdu.
Şimdiyse, biraz geç de olsa bütün bunları düşünüyordum. Saf olmamın en büyük etkeni neydi? a) Sorumluluk sahibi bir öğrenci olmuştum her zaman, bundan dolayı da b) genelde şu asosyal sınıfına giriyordum galiba, yani, daha çocukken bile futbol oynamayı bilmezdim ve şimdi de bilmiyordum, c) saygılı ya da doğruyu söylemek gerekirse korkaktım? Annem ve babamın ayrılacağını öğrendiğimde, onlara karışmayışımı saygılı bir velet olduğuma yormuştum her zaman, ikinci bir seçeneği ancak düşünüyordum.
Ya da bütün bu saflığımın altında yatan tek şey, ne kadar da iyi niyetli olduğumdu, ha? Yani, sadece haftada bir kez gördüğüm bir çocuğun yalanını örtmek için ta okuluna kadar gelmişken, aklıma daha doğru düzgün bir seçenek gelmiyordu.
Kai'nin okuluna gelmiştim, üstelik bunu yapmam için tek gerçerli bir sebebim dahi yoktu. Pek tabii Kai'yi yüz üstü bırakabilirdim, bütün gece beni ayakta tutup uyumama engel olduğu için seansa gelmediğini annesine ispiyonlayarak intikamımı bile alabilirdim ama cidden bu, çok çocukça olmaz mıydı?
Sonuç olarak Kai'nin okulunun bahçesinin önünde öylece dikilip duruyordum, yarım saat önce Kai dün gecekinden farklı bir numarayla bana adresi mesaj atmıştı ve ben yirmi dakika önce gelmeme rağmen, hala ne diye kapıda dikildiğimi bilmiyordum. Gelirken Kai'nin derste falan olacağını düşünmüştüm ama bahçedeydi, arkadaşlarını olduğunu tahmin ettiğim üç çocukla beraber basketbol oynuyordu.
