It's Back |NL| [tijdelijk gestopt]

- Hoofdstuk 3 -

Met een klemmend gevoel liepen ze door de zandvlaktes van NorthSouth. Kaylee keek om na Bruce, hij zag er verslagen uit en had al een half uur niks gezegd tegen haar. Haar hand ging naar de pijnlijke schram op haar voorhoofd, hij begon te prikken.
Ze waren al vijf uur aan het lopen, het begon al donker te worden in de verte. Kaylee concentreerde zich op haar eigen voeten, ze kwamen maar moeilijk vooruit in het mulle zand en elke minuut leek een uur te duren.
'Bruce.' verbrak Kaylee de stilte 'ik ben moe, ik wil stoppen.'
Hij draaide zich om 'ja, is goed.' hij keek weifelend om zich heen 'laten we richting de bergen lopen, daar moeten we tenslotte overheen.'
Kaylee knikte vermoeid 'dat moet nog wel lukken.' met haar blik op de grond gericht volgde ze Bruce, die een harder tempo had dan haar. Zijn passen waren groot, alsof hij precies wist waar ze heen moesten om dit alles op te lossen, terwijl hij dat ook niet wist.

Hetzelfde moment. Dezelfde dag. Hetzelfde uur. Dezelfde minuten

Kaylee liep oplettend achter hem aan. Doordat wat er gebeurt was vanochtend was ze al de hele dag op haar hoede. Ze had het gevoel dat ze elk moment in een zandvlaag meegenomen kon worden.
Snel schudde ze die gedachte van zich af en keek naar de berg, het kolossale gesteente kwam steeds dichterbij naarmate ze verder de zandvlakte doorliepen.

Met een klap voelde ze de harde grond onder zich. Ze hoorde Bruce schreeuwen maar dat leek zo ver weg. Ze wilde rust. Ze wilde niet voor held gaan spelen en dit oplossen, ze wilde naar haar ouders, dat dit alles maar een droom was, of eerder een nachtmerrie.
Kaylee draaide zich om en keek waar ze lag, het stuk weg achter haar was gescheurd. Ze deed een greep naar Bruce' hand. Maar door die plotselinge beweging scheurde het wegdek nog verder tot ze op een soort eilandje terecht was gekomen. Angstig keek ze Bruce aan
'Springen!' Zijn blik gleed naar een elektriciteitsmast die begon te zakken in het gat in de grond 'je moet springen Kay!'
Ze zakte op haar knieën en keek naar de scheur die voor haar lag 'ik durf niet.' 
'Je kan het wel Kay! Springen! ik vang je, dat beloof ik.' Hij stond zo dicht mogelijk bij de scheur en stak zijn hand uit 'spring maar.'
Kaylee draaide zich om en keek naar het geschreeuw achter haar, er stond een jong meisje een eindje van haar vandaan en keek naar haar ouders. Kaylee hoorde het meisje snikken.
Met wazige ogen keek ze naar Bruce 'ik kom.'  zei ze schor, daarna stond ze op. Haar blik ging weer naar het meisje, ze keek Kaylee huilend aan.
Kaylee keek naar Bruce 'kom, we komen hieraf.' Ze pakte haar hand en trok haar dichterbij. De ouders van het meisje waren gestopt met roepen en de mensen rondom de scheuren werden stil.
Kaylee keek naar Bruce' verbaasde blik in zijn ogen 'zij moet eerst' riep ze naar hem, daarna richtte ze zich tot het meisje 'je moet springen, ga dadelijk zo hard rennen als je kan. Dan spring je en hij vangt je.' Ze pakte de handen van het meisje in haar handen 'het komt goed.'
Het meisje keek haar angstig aan 'gaat hij mij echt vangen?'
Dat weet ik zeker.' Kaylee beet even op haar lip maar glimlachte daarna naar het meisje 'ga maar.'

Uiteindelijk kwamen ze bij de beschutting van de berg. Bruce haalde met dezelfde lege blik een deken uit zijn rugzak en legde dat neer tussen de beschutting van wat bomen en op het zand. Zwijgend keek Kaylee ernaar. 'Laten we maar gaan slapen.' de stem van Bruce verbrak de stilte 'we zijn allebei moe, morgen zien we wel verder.'
Met een wee gevoel in haar maag ging Kaylee liggen onder het deken. Bruce lag langs haar en draaide zich op zijn zij. Kaylee keek naar de lucht, ze was bang. Bang voor alles, alles wat er zou kunnen gebeuren. Ze hoorde Bruce' ademhaling langs haar en vroeg zich af waar hij aan dacht, hij was helemaal dichtgeslagen na vanochtend.

De voetstappen langs haar deden Kaylee huiveren. Ze durfde niet te kijken, wat als het fout ging? Wat als het meisje niet ver genoeg sprong?
Ze wilde het niet zien, met haar ogen stijg dichtgeknepen klemde ze haar handen vast aan haar rugzak. De voetstappen gingen langs haar heen en toen hoorde ze niks meer.
Kaylee's ademhaling versnelde. Dit kon niet waar zijn. Met angstige ogen keek ze naar de overkant. Ze stond er. Een enorm gevoel van opluchting werd van Kaylee meester, ze was er. Gered. Veilig.

Maar zij nog niet.

Met zijn vertrouwde blik keek Bruce haar aan. Er ging van alles door haar heen. Ze deed haar rugzak vast en gooide die naar de overkant, hij kwam nét op het randje en werd snel gepakt door een van de omstanders. Kaylee keek naar haar schoenen en wreef door haar ogen.

Ze moest het doen.

Nu.

Ze rende, het einde van het wegdek kwam in zicht. Met al haar kracht die ze in zich had nam ze de sprong. Ze voelde hoe het afgebrokkelde eiland achter haar omlaag viel in de scheur. Ze voelde geen wegdek. Angstig hoopte ze dat ze de grond zou raken.

__________________________________________________________

Hee!

Als eerste: suuper bedankt dat je mijn verhaal leest! Ik hoop dat je het leuk vind!

Ik zou het alvast super leuk vinden als je stemt en een reactie achterlaat! Heb je tips: die hoor ik graag! :)

xx Daggie!

Ik heb trouwens een vraagje, is het verhaal nog wel leuk? Spannend genoeg? De vorige hoofdstukken vond ik zelf iets minder goed maar ik hoop dat deze dat weer goed maakt haha!