It's Back |NL| [tijdelijk gestopt]

- Hoofdstuk 4 -

Nog net voelde ze hoe Bruce haar arm pakte. Angstig keek ze hem aan. Bruce' blik had haar een beklemmend gevoel gegeven, omlaag kijken durfde ze niet. Kaylee wist dat als ze viel, het niet goed uit zou pakken.
'Kay, luister naar me.' Bruce trok nu met alle macht aan haar arm 'ik tel dadelijk tot drie en als ik ja roep, dan zet je je af tegen de wand.' hij keek haar indringend aan.
Kaylee knikte, er kwam geen geluid uit haar mond.

'één.' Bruce bukte voorover en pakte Kaylees andere arm. Een ijzige stilte daalde neer bij de omstanders.

'Twee'. Met een blik in de verte probeerde hij stevig gaan te staan, Kaylee voelde alle kleine beetjes die hij bewoog.

'Drie.'  Vanachter Bruce kwamen mannen staan, ze pakte beide een arm van Kaylee extra vast. Kaylee beet op haar lip. Het was nu of nooit.

'Ja!'

Met alle kracht die Kaylee in zich had zette ze zich af tegen de wand, ze voelde Bruce aan haar armen trekken en kwam met een klap op haar buik op het randje van de scheur terecht. Snel trok Bruce haar ervandaan.
Trillend ging Kaylee rechtop zitten. Bevend haalde ze adem en keek rond, alle omstanders begonnen langzaam te klappen voor Bruce en de mannen. Bruce ging op zijn knieën bij Kaylee zitten en gaf haar een knuffel.
'Ik was zo bang.' Kaylee voelde de tranen in haar ogen prikken.
'Ik ook Kay.'

Zwetend schoot Kaylee rechtop, de zandvlakte voor haar lag er rustig bij. Snel keek ze even naar Bruce, die nog rustig lag te slapen. Met een zucht ging ze weer liggen, ze had een nachtmerrie gehad. En wat voor een.
Ze ging weer op haar zij liggen en probeerde nog wat te slapen. Na een half uur besloot ze een rondje te gaan wandelen, zacht pakte ze haar trui uit haar tas en deed die aan.
Haar blik viel op het boek van de Noso. Ze pakte het op haar knieën en bladerde er doorheen. Langzaam drong tot haar door dat het boek veel meer kracht had dan ze in het begin dacht, de letters waren verdwenen en er stonden alleen nog maar plaatjes in.
Kaylee liet haar blik over de plaatjes glijden, bij het eerste plaatje waren donderwolken getekend. Met grote explosies. Ze dacht terug aan de allereerste dag, toen het gebeurde.
'Dat kan niet.' Mompelde Kaylee in zichzelf, snel sloeg ze nog een bladzijde om. Met een droge mond keek Kaylee naar de afbeelding. Ze klapte het boek dicht. Dit kón niet, dat was gewoon niet mogelijk.

'Kay? Alles oké?'
Geschrokken draaide Kaylee zich om, Bruce zat half rechtop en keek haar vragend aan.
Ze knikte van nee 'het boek, ik, dat kan niet.' hakkelde ze.
'Rustig aan.' Bruce ging langs Kaylee zitten en sloeg een arm om haar heen 'komt het door gisteren?'
'Ik wil daar niet meer aan denken.' Kaylee dacht angstig terug aan de scheur 'hoe kon ik fout springen?'
Bruce haalde zijn schouders op 'ik weet het niet, maar ik weet wel dat er veel meer dingen aan de hand zijn die wij hier helemaal niet merken.'
Kaylee knikte en beet op haar lip 'waarom praatte je gisteren niet meer met me?' het was eruit voor ze er erg in had.
Bruce keek naar de grond 'ik was van slag, ik zag steeds het beeld voor me van jou op dat eiland met dat meisje, ik kon er niet mee stoppen er aan te denken.'
Kaylee was even stil 'alles staat in het boek.'
'Hoe bedoel je?' Bruce pakte het boek van Kaylee over 'wat er gaat gebeuren?'
Kaylee knikte 'er staan plaatjes in van alle dingen, ook van de scheur' ze zuchtte diep om niet in tranen uit te barsten 'als we dit niet oplossen, dan is het hele eiland binnen 2 weken weg.'

Hij knikte ernstig 'het gaat ons lukken Kay, we hebben het boek.'
'Alsof dat boek ons kan helpen'
Hij zuchtte en keek haar aan 'ik weet het, maar..' meteen werd hij onderbroken door Kaylee 'We hebben niemand die ons kan helpen, ik heb dat boek meegenomen zonder toestemming, elke dag komen er natuurrampen en niemand die er iets aan kan veranderen...' Kaylee raasde door 'we weten niet wat er nog gaat komen en hoe we het moeten stoppen, we weten helemaal niks!'
Meteen daarna sloeg ze haar handen voor haar ogen en begon te huilen 'hoe kunnen we het ooit stoppen als we niet eens weten hoe het is begonnen? Hoe?'
'Ik weet het niet Kay, maar we moeten doorzetten. Wij zijn de enige die hiervan weten en ook de enige die het op kunnen lossen.'
Zacht snikte Kaylee door 'sorry het spijt me, ik.. ik weet het niet.'
Stil sloeg Bruce een arm om Kaylee heen en zo keken ze samen een tijdje naar de vlakte voor zich. 'rustig maar, we zien wel wat er komen gaat.' zachtjes streek hij met zijn hand door haar haar.
'Maar ik ben bang voor wat er komen gaat.'
Hij knikte 'ik ook.'

Want je weet dat het gaat komen.

Maar niet hoe snel.

__________________________________________________________

Heey!

Suuper leuk dat jullie kijken / lezen :)

Ik vind het heel leuk als je stemt en reageert! Aan tips heb ik altijd wat dus heb je er: zet ze maar in een reactie!

Heel veel plezier met lezen en ik zal snel weer een hoofdstuk maken!

xx Daggie