It's Back |NL| [tijdelijk gestopt]

- Hoofdstuk 14 -

*5 dagen later*

In de verte klonken er oorverdovende klappen. Geschrokken schoot Kaylee overeind, haar blik gleed door de kamer die er nu zo vroeg in de ochtend nog vredig bij lag.
'Raven.' zachtjes stootte ze hem aan 'wakker worden, ik denk dat het weer zo ver is.'
'Wat..?' met slaperige ogen keek Raven haar aan 'hoe laat is het?'
'Half zes, en ze zijn nu al weer bezig.' rillend pakte Kaylee het deken en trok het iets hoger over haar schouders heen 'als dit zo doorgaat, komen we hier nooit weg voor de maand om is.'
Raven knikte, terwijl hij zich uitrekte werd een deel van zijn gespierde buik zichtbaar 'ik denk dat we toch verder moeten, we kunnen hier niet meer lang blijven. Er raakt zo tijd verspild.'
Door het rumoer was Bruce ondertussen ook wakker geworden 'ik ben het met Raven eens, we moeten verder.'
'Hoe denken jullie ongezien door die barrière heen te komen?' Kaylee onderbrak de jongens 'ze zoeken ons, alleen ons. Ze kammen bossen uit, houden mensen gevangen om informatie te krijgen over ons!'
'Kay, kalm aan.' Bruce trok Kaylee aan haar schouders naar achteren 'Raven heeft gelijk, we weten niet hoever we nog moeten zoeken naar de andere magiërs, het is te riskant om te wachten.'
'En om te gaan niet?'
'Dat ook, maar er gaat alleen maar tijd verloren, we hebben nog 15 dagen om de hele zuidkant van het eiland uit te kammen, dat is kort.'
'Te kort.' Raven had ondertussen zijn leren jack aangetrokken en zijn tas gepakt 'We brengen meer mensen in gevaar Kaylee, hoe langer we wachten hoe meer.'
Zuchtend keek Kaylee naar de deur, de schuur waar ze overnachtten was van een oude boer. Hij zei niet bang te zijn voor de leiders van Suma.

'Er zal wat moeten veranderen in Suma! En ik denk dat jullie daarvoor gaan zorgen.'

Kaylee knikte 'wat stellen jullie voor?'
'Nu wachten tot het rustig is, rond zeven uur gaan de wachters pauze nemen, als we dan proberen het bos te doorkruisen hebben we een kans om uit het gebied van Suma te komen.' Raven opende de deur en een zwak straaltje zonlicht viel naar binnen 'ik ga vast naar hem toe, om te zeggen dat we vertrekken.'
Bruce knikte en begon zich ook aan te kleden, vermoeid staarde Kaylee naar buiten. Terwijl Bruce Kaylees blik volgde naar buiten, zijn handen klemde zich om een van de magie-wapens van Raven 'heb je weer gedroomd?'
'Hè?' Kaylee keek Bruce aan 'sorry, ik luisterde niet helemaal.'
Voorzichtig kwam er een grijns rondom zijn lippen 'of je nog hebt gedroomd.'
'Ja.' Kaylee schudde haar hoofd 'ik wil er niet aan denken, vraag het maar niet meer.'
'Als jij het zegt.' hij was even stil 'maar als je ergens over wil praten, dan zijn we er, dat weet je.'
Ze knikte, daarna begon ze haar spullen in te pakken 'laten we er maar over ophouden.' Nadat ze hun tassen in hadden gepakt liepen ook zij naar het huis van de boer, dat eventjes verder op lag. Raven stond buiten op hen te wachten 'waarom ben je niet naar binnen gegaan?' Bruce keek Raven vragend aan.
'Ik kon niet binnen, alles is afgesloten.' Raven rammelde nog een keer aan de klink 'normaal konden we altijd binnen, dat had hij gezegd.'
Voorzichtig keek Kaylee door het raam, binnen stonden mannen met pakken. De boer zat op een stoel en maakte oogcontact met Kaylee.
'Jongens, kom eens.' Voorzichtig bukte Kaylee onder het raam 'Raven, zijn dat wachters van Suma?'
Snel keek Raven door het raam, hij knikte en dook meteen omlaag 'ze hebben hem, we moeten gaan. Nu.'
'Dat kunnen we niet maken, ze hebben hem, dadelijk doen ze hem iets aan.' Kaylee wilde de deur opentrekken, maar haar oog viel op een briefje dat onder een steen lag geklemd. Vlug trok ze het eronderuit en las het.

Beste kinderen,

Jullie zijn de drie die het eiland zullen verlossen van de rampen. In het boek van de magiërs van NorthSouth staat geschreven over jullie. Ik had het al meteen door toen jullie hier kwamen.
Maak je vooral geen zorgen over mij, ik red me wel.
Over exact 14 dagen zie ik jullie bij de NorSu.

Vriendelijke groet, Magiër van South

Verrast liet Kaylee het lezen aan Raven en Bruce 'hij, hoe..? Wat?'
Raven pakte de brief en keek naar de handtekening, 'hij is er echt een, kijk maar, alle magiërs krijgen een handtekening die hun kracht laat zien, hij is lucht.'
Plots klonken er harde klappen, geschreeuw kwam vanuit het huis. Bruce beet op zijn lip 'moeten we hem echt alleen laten? Met hun?'
Raven knikte 'het staat in zijn brief, we moeten doen wat hij zegt.' Snel vouwde hij de brief op en stopte die in zijn zak, voorzichtig begonnen ze te lopen richting het bos. De lange laan naar de boerderij was niet verlicht, de schimmige verlichting van de zon maakte het zoeken naar het bos wat moeilijker. Zacht liepen ze het pad af en gingen een onverhard pad op dat richting het bos ging.
'Waar moeten we nu heen?' Kaylee trok de banden van haar rugzak wat strakker om haar schouders 'we zijn nergens meer veilig.'
'ik weet het niet, mij lijkt het slimst zo snel mogelijk de grenzen van Suma uit de komen, dan hoeven we ons geen zorgen meer te maken over de wachters.' Bruce bukte, en duwde wat takken aan de kant zodat de rest erdoor kon.
In de verte hoorde ze hoefgetrappel, gehaast gingen ze liggen in het struikgewas. De ruiters in de gaten houdende kropen ze tussen wat struiken. De ruiters hielden in en tuurde de omgeving af.
'Die ketting.' Siste Raven, terwijl hij wees naar een van de kettingen die de amazone droeg, hij haalde zijn ketting onder zijn shirt uit en knikte ernaar.
'Zou zij?' Kaylee keek naar de vrouw, die ondertussen was afgestegen en in het gras op zoek was naar iets. Hij haalde zijn schouders op 'geen idee, maar slim om te vragen lijkt het me nu niet, dadelijk is het een val.'
'En als het dat niet is? Dan is ze dadelijk weg.' Kaylee keek naar de vrouw 'ik ga het vragen.' zonder op reactie te wachten stapte ze tussen de struiken uit 'Hallo! zoekt u iets?'
'Eh, ja!' De vrouw pakte een steen van de grond 'ik had zo eentje aan een ketting, maar die ben ik kwijt geraakt onderweg.'
'En die ketting die u nu aan heeft? Wat bijzonder.' Kaylee keek ondertussen naar de mannelijke ruiter, die rustig zijn paard aan het aaien was 'ik heb er ooit een meer gezien, een grijze.'
'Dat kan wel.' wat ongemakkelijk pakte de vrouw de ketting vast 'deze is van mijn moeder, ik mocht hem lenen voor een feestje.'
'Waar woont uw moeder? We moeten wat meer weten over die ketting.'
'We?' verbaasd keek de vrouw naar Kaylee, daarna stapte Raven en Bruce de bosjes uit 'ik heb er ook eentje, we moeten nog 3 mensen die eigenaar zijn van zo'n ketting.'
'Ken ik jou ergens van?' De vrouw keek Raven onderzoekend aan 'nee, dat kan niet dat jij krachten hebt, toch?'
'Nee, absoluut niet mogelijk.' Raven keek stijf voor zich uit 'ik heb deze ketting van mijn opa, maar ik heb nooit iets gehoord over krachten.'
'Oh, dan, hier is haar adres.' de vrouw krabbelde vluchtig een straatnaam op een briefje 'ze woont niet in Suma, maar het is niet ver.'
'Bedankt.' voorzichtig pakte Kaylee het briefje aan 'u weet zeker dat u niet meer van de ketting af weet?'
Even fronste ze haar wenkbrauwen 'nee.' daarna steeg ze weer op 'ik ga nu langs haar, ik zal zeggen dat jullie komen.' ze groette.
'U hebt nooit met ons gesproken.' Ravens stem verbrak de stilte.
Verbaasd keek ze hem aan 'Suma?'
Hij knikte en bleef haar strak aankijken. Na even te aarzelen knikte ze 'beloofd, ik zie jullie.' ze keerden de paarden en galoppeerden weg.
'Denken jullie dat ze haar mond houd?' Kaylee keek de vrouw wat aarzelend na.
'Dat is te hopen, en zo niet. Dan weten we alvast dat we snel Suma uit moeten.'

Misschien sneller dan je denkt..

______________________________________________________

*Pampampampampampampaaaaaam*

Sorry dat het zoo enorm lang duurde voor er weer een nieuw hoofdstuk op kwam :o Ik heb heel weinig tijd gehad met school en ik had ook niet zo heel veel inspiratie :'P Maar hier is ie dan!

Veel plezier met lezen :D

x