Bana Ne Yaptın?

Bebek Sorunu

Amaçsızca yolda yürüyorum, nereye gittiğimi bilmeden. Bugün de annemle kavga edip evi terk ettim.Yine ,sanırım bininci kez bu kavgayı edişimiz, yalnızlığım konusunda kavga ettik. Yalnız derken gerçekten yalnızım, bir erkek arkadaşım hatta bir arkadaşım bile yok. Aile üyelerimle bile iletişim kurmak istemiyorum. Çünkü insanlardan nefret ediyorum. Herkesten nefret ediyorum, hiçbirine de ihtiyacım yok. Sadece yalnız ve huzurlu bir hayat sürmek istiyorum. Fakat annem durmadan bana yanıldığımı söylüyor. Ona göre problemlerim var ve yardım almam gerekiyor. Durmadan psikologa gitmemi söylüyor. Yanılsam da umurumda değil. Ben böyle mutluyum. Ya da değilim. Neyse önemli değil, ben sadece...

Düşüncelerim birinin elimi tutmasıyla bölündü.Beni de kendisiyle beraber çektiği için ikimiz de koşmaya başladık.Ne olduğunu bilmiyorum ama bir şey biliyorsam o da sinirlenmeye başladığımdır.Uzunca bir süre koştuk.

''Yah, Jeon Jung Kook! Durmayacak mısın? Sinirlenmeye başladım!'' arkamızdan bir adam bağırıyordu.

Jeon Jung Kook ya da her kimse gerçekten durmalıydı. Aşırı yorulmuştum ve de sinirlerim tepeme atmıştı.Kim olduğunu bilmiyorum. Neden elimi tuttu, neden onunla koşuyorum? Benim sorunum ne? Hala onunla koştuğumu fark ettim ve durdum. O da durdu ve geriye döndü.

''Dinle baba! Onunla evlenmeyeceğim. Zaten benim sevdiğim biri var. Şu an onunlayım. Onunla evlenemem.''

Bir dakika!Burada yanlış olan bir şey var. Neden ikimizin elini gösterdi? Bekle! NE DEDİ?

''Ne?'' bağırdım ve elimi çektim. Ama o tekrardan tuttu.

''Biliyorum ki buna hazır değilsin. Ama eğer babama çocuğumuz olacağını söylemezsek işler karışacak.''

''Ne saçmalıyorsun?'' adam ve ben aynı anda bağırdık. Jung Kook bana döndü ve ben kaçamadan beni öpmeye başladı. BU ÇOCUĞUN SORUNU NE?ŞAKA MI YAPIYOR? BENİ ÖPEMEZ! Onu itmeye çalıştım fakat benden daha güçlüydü. Geri çekildi ve fısıldadı.''Lütfen bana yardım et. Sana sonra açıklayacağım. Lütfen, yalvarırım.'' Sonra yeniden beni öpmeye başladı, bu sefer tepki veremedim. Adam bize yaklaştı ve Jung Kook beni öpmeyi bıraktı. Adam bana döndü.

''Bu doğru mu? Gerçekten onun çocuğunu mu taşıyorsun?''

''Doğru.''

HAYIR! DOĞRU DEMİŞ OLAMAM!

Jungkook bana minnetle baktı ve elimi tuttu.

''Önce eve gidelim, bunu sonra konuşacağız.'' dedi adam ve bir telefon görüşmesi yaptı. Birkaç dakika sonra bir arabaya binip yola çıktık. Arabaya sessiz bir hava hakimdi. Eve vardığımızda etrafı incelemeye başladım. Büyük bir villaydı. Zengin olmalılardı ve durumda düşündüğümden karışık olmalıydı. Ben salak mıyım ya? Neden doğru dedim ki? Tanrım, ne olur birisi bana şaka yaptığını söylesin?

Zili çaldık. Kapı açıldı. Adam bize döndü.

''Yukarıda, Jung Kook'un odasında bekleyin.'' deyip salona doğru ilerledi. Yukarı çıkıp odasına girdik. Kapıyı kapattı ve sonunda elimi bıraktı.

''Teşekkür ederim.Diyecek başka bir şeyim yok ama endişelenme bunu çözeceğim.''

Konuşmak için ağzımı açtım ama diyecek bir şey bulamadım.

''Yorgun görünüyorsun. Uzan hadi.'' yatağı işaret etti.

''Değilim.''

''Sakin ol, hadi uzan.'' Onu dinleyerek uzandım. Saatler böyle geçti. Ne ben uyudum ne de o bir şey söyledi. Düşünüp durdum fakat bir çıkış yolu bulamadım. Yanıma geldi.