The same pain // Niall Horan ✔️

6

p.o.v Niall

In die wacht kamer dacht ik weer terug naar het gesprek met Bente. Dus ook gelijk weer aan het pesten...

Flashback*

2005

Ik liep zo snel als ik kon door de hal van school. Toen ik buiten was wilde ik bijna opgelucht adem halen. Toen voelde ik opeens een hand aan mijn schouder trekken... Het was Rick. De grootste sukkel van de school. Hij was een jaar ouder dan ik maar wel 4 koppen groter. 'Waar denk jij heen te gaan Horan?' Vroeg hij. 'Uh.. Uh.. Huis..' Zei ik zacht. 'Vind je het niet veel leuker om met ons mee te gaan?' Vroeg hij nep aardig. 'Nee bedankt..' Zei ik. 'Ow.. Nou wij wel!' De 3 jongens die achter hem stonden tilde me op. 'Zet me neer!' Riep ik. Ik schopte om me heen maar ik wist dat het geen zin had. Achter me hoorde ik iemand aan komen rennen. 'Stop! Doe hem geen pijn!' Ik keek om het was Katie. Ik schaamde me een beetje dat ze voor me op moest komen. 'Aww! Is dat je lieve vriendinnetje?' Vroeg Rick. Ik gaf geen antwoord. 'Nou.. Ik moet zeggen... Ze is best mooi! Meid.. Waarom kom je op voor deze loser?' Vroeg hij aan Katie. 'Deze 'loser' is mijn beste vriend!' Riep ze. 'Katie ga weg... Strakjes doen ze je pijn!' Riep ik. Ze hielde me nog steeds vast. 'Dat maakt me niet uit Niall...' Zei Katie. De jongen die zijn handen nog vrij had liep naar Katie toe. 'Mooi!' Zei hij en hij duwde haar op de grond. 'Nee!' Riep ik. De jongens tilde me hoger op en liepen toen weg. 'Laat me los!' Riep ik nog eens. Ze lachte me uit. 'Waar gaan we heen?' Vroeg ik bijna huilend. 'Naar een heel leuk plekje..' Zei hij. We liepen het bos in. We stonden voor de grote rivier. Ze gooide me neer op de grond. Ik wilde gelijk weg rennen maar ze hielde me tegen. Rick pakte een stok en sloeg me een paar keer op verschillende plekken. 'Stop! Alsjeblieft! Stop!' Huilde ik uit. Ik viel neer op de grond. Hij sloeg me nog een keer hard in mijn maag. Ik hield hem pijnlijk vast. Ik dacht dat ze klaar waren maar dat was niet zo. Ze tilde me bij mijn arme en benen op en smeten me de rivier in. Ik kon me eerst nog vast houden aan de kant. Het water voelde zo koud. Het was ook nog maar net Lente geworden. Een van de jongens kwam op me af lopen en trapte op mijn handen. Toen viel ik helemaal het water in. Ik probeerde te zwemmen maar de stroming was te sterk. Ik werd langzaam mee gesleurd door het water. De jongens rende weg en ik was helemaal alleen. Hier kwam niemand... Ik ging dood! 'Help! Help! Alsjeblieft!' Probeerde ik. Ik ging even kopje onder. Toen ik weer boven kwam zag ik iemand aan komen rennen. Het was Katie! Ze had ons gevolgd! 'Katie help!' Ze rende naar de rivier. 'Niall!' Riep ze. Ze pakte een lange tak en ik probeerde hem te pakken maar ik kon er niet bij. Ik voelde me zwakker worden door de kou. Ik kon niet meer zwemmen. Ik was uitgeput. Voor dat ik helemaal kopje onder was zag ik Katie het water in springen. Toen was ik helemaal weg. Het volgende wat ik me herinner is Katie haar gezicht. 'Niall! Niet dood gaan!' Riep ze. Ik hoestte het water uit. Ik begon hard te huilen. Katie knuffelde me en klopte op mijn rug zodat al het water uit mijn longen kwam. 'Het komt goed Niall! Ik blijf altijd je beste vriendin! Wat andere er ook van zeggen!' Zei ze lief. 'Hoe.. Hoe.. Hoe kon je wel in de stroming zwemmen?' Vroeg ik met een krakende stem. 'Ik heb reddingszwemmen gedaan!' Zei ze. 'Dankjewel. Je hebt me echt gered! Zei ik zacht. 'Geen probleem Niall!' Zei ze. Ze gaf me een kus op mijn wang. Ik voelde me zelf gaan blozen. 'Je bent schattig als je bloost Niall!' Zei ze lief. 'Dankje...' Zei ik beschaamd.

Toen ik helemaal bij was gekomen gingen we in dat bos tegen een grote boom aan zitten. 'Waarom ben je altijd zo lief voor me?' Vroeg ik. 'Waarom niet?' Vroeg ze. 'Omdat ik de grootste loser van de school ben..' Zei ik. 'Je bent geen loser Niall! Je bent de meest lieve jongen die ik ken!' Zei ze. 'En vind je het dan niet erg dat ze je uitlachen omdat je met mij omgaat?' Vroeg ik. 'Nee! Dat is onze vriendschap allemaal waard!' Zei ze lief. 'Je bent zo lief... Maar... ik ben wel een loser... Ze hebben toch een reden dat ze me niet mogen?' Ik begon alweer te huilen. 'En ik ben ook een watje! Kijk naar me! Ik jank alweer!' Katie pakte me vast en ik huilde op haar schouder. 'Het is niet zo gek dat je aan het huilen bent! Ze doen je echt pijn! Ze zijn vreselijk... En Niall, je bent echt geen loser! Geloof me... Ze pesten je alleen omdat je anders bent! Alle jongens doen stoer, maar jij bent gewoon lief! En hun vinden het stom als je lief bent...' Zei ze terwijl ze over mijn rug aaide. 'Dus als ik stoer ga doen pesten ze me niet meer? Vroeg ik. Ze liet me omhoog kijken en ze keek recht in mijn ogen. 'Niall... Beloof me dat je je zelf blijft! Je moet niet gaan proberen dat ze je aardig vinden!' Zei ze. 'Dus je wil dat ze me blijven pesten?' Vroeg ik. 'Natuurlijk niet! Maar als je je zelf niet bent ben je ook ongelukkig... En daarbij... Ik vind je aardig zoals je bent! En niet als je stoer gaat doen... Dus... Beloof je het?' Vroeg ze. Ik keek even naar de grond. 'Ik... Ik beloof het.' Zei ik zacht. 'Goed zo... Laten we nu naar huis gaan! Mijn ouders worden ongerust.' Zei ze. Ik knikte. Ik was vreselijk bang om naar huis te gaan. Mijn vader zou me ook nog gaan slaan straks omdat ik te laat thuis was. Gelukkig was mijn moeder er. Zei probeerde hem altijd te stoppen. Na een tijd deed hij dat dan ook. Mijn vader slaat mijn moeder ook. Ze is doods bang voor hem maar voor mij komt ze altijd op.

We liepen bij mijn huis. 'Doei Niall! Tot morgen!' Ze gaf me een knuffel. 'Tot morgen Katie...' Zei ik zacht. Ik liep naar mijn deur en stopte mijn sleutel in het sleutelgat. Ik zuchtte en opende toen de deur. Ik liep zo zacht mogelijk naar binnen hopend dat ik eerst mijn moeder zag. Maar helaas... 'Waar heb jij gezeten?!' Mijn vader zijn ogen spuugde vuur. 'Uh... Bij Katie?' Dat klonk meer als een vraag. 'En waarom zijn je kleren zo nat?' Vroeg hij woedend. 'We deden een water gevecht...' Zei ik. 'Als het verdomme 15 graden is?' Hij liep naar me toe. Ik deed mijn ogen dicht wachtend op de pijn. Ik voelde al snel een harde klap in mijn gezicht. 'Sorry! Het spijt me!' Riep ik. Er volgde nog een klap. Toen hoorde ik hoorde mijn moeder naar beneden komen rennen. 'Nu is het genoeg!' Riep ze. 'Dat is het niet! Het is een ondankbaar rot kind!' Riep hij. Hij trapte me en ik viel op de grond. 'Niall we gaan weg!' Riep mijn moeder. Ze tilde me op. Ik kon niet meer lopen van alle pijn. 'Oké! Ga dan maar!' Riep mijn vader. Mijn moeder rende met mij in haar armen snel de deur uit. Ze stapte in de auto en we reden naar een hotel. Daar aangekomen legde mijn moeder me op het bed. Ze trok mijn shirt uit. 'Heeft papa dit allemaal gedaan?' Vroeg ze bezorgt. Ik kreeg weer tranen in mijn ogen en knikte van nee. 'Wie dan?' Vroeg ze. Ik schaamde me om te zeggen dat ik werd gepest maar ik besloot het te zeggen. 'Jongens van school..' Zei ik zacht. 'Wat? Waarom? Word je gepest Niall?' Vroeg ze. Ik besloot toch om iets te verzinnen. 'Nee.. Maar ik had iets bij oudere jongens gedaan...' Zei ik. 'Welk iets?' Ik kon erg slecht liegen. 'Ik heb... hun bal per ongeluk in het water geschopt...' Zei ik maar. 'Wat hebben ze gedaan?' Vroeg ze. 'Het zijn rot jongens... Ze sloegen me met stokken daarom!' Zei ik. 'Dat is niet normaal Niall! Ik ga naar school...' Zei ze. 'Nee! Dat maakt het erger!' Riep ik. 'Weet je het zeker? Ik wil er echt wel wat van zeggen hoor!' Zei ze. 'Ja ik weet het zeker.' Zei ik. Ze knikte. Ze ging naast me in bed liggen. Ze aaide over mijn blote buik, de pijn werd daardoor minder. 'Morgen bel ik de politie... Dan kan papa je nooit meer wat aan doen.' Zei ze lief. Ik begon te huilen. Wat had ik een vreselijk leven! Misschien had ik beter kunnen verdrinken in die rivier.. 'Huil maar uit Niall... Vanaf nu is alles voorbij.' Zei ze. Dat dacht ze ja. Maar het pesten zou nooit meer stoppen... Ik viel huilend in slaap...

De volgende ochtend maakte mijn moeder me wakker. 'Wakker worden!' Zei ze. Ik voelde me vreselijk de pijn was zo erg. Maar ik probeerde het te negeren. (Niall zijn moeder had al kleren en zo in een koffer gedaan voor ze naar beneden kwam. Die had ze dus ook meegenomen.) Ik stapte uit bed en kleedde me aan. Ik liep een beetje voor over gebogen door de pijn.

Mijn moeder zetten me af bij school. Ik was zo bang. Ik liep de school in. Rick had waarschijnlijk alles aan iedereen verteld. Ik liep de klas in en ik zag wat kinderen fluisteren. Ik wist dat ze het over mij hadden. Ik negeerde het en ging op mijn stoel zitten. Na een paar minuten kwam Katie naast me zitten. 'Hey!' Zei ze vrolijk. 'Hey.' Zei ik terug. Toen kwam er een ander meisje naar me toe lopen. Het was ook een soort van een vriendin van Katie. Ze boog over mijn tafel. 'Lekker gezwommen gisteren?' Lachte ze me uit. Ik keek naar beneden. 'Stop daarmee Nathalie.' Zei Katie. 'Ik snap jou soms echt niet he Katie! Je moet niet omgaan met van die sukkels... Hij steekt je aan!' Zei ze. 'Hij is geen sukkel!' Riep ze. Nathalie rolde met haar ogen en liep weg. Zo ging het altijd! Elke dag van de week en elke maand van het jaar... Het begon al een beetje in de kleuterklas en het stopt nooit. Als ik groot ben mag nog steeds niemand me. Nooit gaat er iemand mij leuk vinden...

Einde flashback*

Heey! Vinden jullie het leuk? Ik hoop het! EN WAT HAD NIALL HET VRESELIJK FOUT! xxx Nadia ps Katie hiernaast! :)