The same pain // Niall Horan ✔️

15

p.o.v Harry

Het was vreemd. Iedereen was hier al geweest behalve Louis. Zelfs Eleanor was komen kijken, ze had me vertelt dat Louis met Zayn in de speeltuin was maar dat ze niet kon wachten om Darcy te zien. Ze zei toen dat Louis vanavond wel langs zou komen maar het was nu al de volgende ochtend en hij was er niet. Ik besloot hem maar te bellen.

Stem: Hallo, dit is d-

Harry: Jij bent niet Louis! Wie ben je en wat heb je met Louis gedaan?!

Steffie: Ik ben Steffie en Louis is bij mij.

Harry: Waarom?! Ik bel de politie!

Steffie: Wow... Rustig aan. Mijn vader heeft hem gered.

Harry: Hoe-hoe bedoel je?

Steffie: Hij was zo dronken dat hij bijna niet meer kon lopen. Er kwam er een groep meisjes aan rennen en die sprongen op hem. Ik zei tegen mijn vader dat hij van One Direction was en dat hij hem moest helpen. Mijn rende richting de meisjes en duwde ze opzij. Toen de meisjes weg liepen is hij een soort van flauwgevallen, dus mijn vader heeft hem naar ons huis gedragen.

Harry: Waar wonen jullie?

Steffie: Bakerstreet 20

Harry: Ik kom hem halen.

Steffie: Is goed. Hij ligt nu nog te slapen.

Harry: Laat hem maar. Anders gaat hij moelijk doen.

Steffie: Is goed hoor. Tot zo.

Harry: Tot zo.

Wat een idioot. Normaal werd hij niet zo dronken. Achja ik ga hem maar halen. Sofie was boven Darcy de fles aan het geven dus ik ging eerst even zeggen dat ik weg was. 'Sofie, ik moet even weg. Louis was gisteren erg dronken en nu is hij bij een of ander meisje thuis.' Zei ik. 'Wat? Waarom?' Vroeg ze met een bezorgde blik. 'Weet ik niet, daar kom ik dan achter.' Zei ik. Ik boog naar voren en gaf haar een kus. Ik aaide Darcy over haar hoofdje en liep toen weg.

.....

Bakerstreet 20... Hier moet het zijn. Ik belde aan en iemand kwam gelijk open doen. Het was waarschijnlijk Steffie. Ze was een jaar of 14. Ze zag er lief uit. Ze had lang blond gekruld haar en blauwe ogen. Ze droeg blauwe skinny jeans en een wijd roze topje. 'Ga je nog lang naar me staren?' Grapte ze. 'Ow.. Sorry.' Zei ik. Oh God. Ik stond te staren naar een 14 jaar oud meisje. 'Kom binnen.' Zei ze. 'Wow... Als mijn vriendinnen dit horen.' Lachte ze terwijl we naar de kamer liepen. 'Ben je fan van ons?' Vroeg ik. 'Nou... Ik vind jullie muziek wel leuk maar ik ben niet echt een Directioner. Maar een paar meisjes uit mijn klas wel, dus die gaan flippen.' Zei ze. We waren in de kamer en Louis lag op de bank te slapen. Ik liep naar hem toe en schudde aan hem. 'Wakker worden!' Riep ik. Zijn ogen gingen half open. 'Niet zo schreeuwen man... Het is nog vroeg.' Zei hij. 'Wat? Het is inmiddels al 12 uur hoor.. En ik weet niet of je het weet maar je ligt bij vreemden op de bank.' Zei ik terwijl ik nog steeds aan hem schudde. Zijn ogen gingen helemaal open. 'Wat?! Oh mijn God. Ik herinner me alles weer.' Zei hij. Zijn ogen gingen sip staan. 'Kom snel mee.... We praten verder in de auto.' Hij stond op en ik liep naar Steffie. 'Heel erg bedankt. Is er iets wat ik voor je kan doen?' Vroeg ik. 'Nouw... Ik denk dat mijn vriendinnen erg blij worden als je ze op twitter volgt.' Zei ze. 'Tuurlijk! Geef me de namen maar.' Ze schreef de namen op en gaf ze aan mij. 'Ik doe het vanmiddag. Eerst even deze sukkel aan pakken.' Knipoogte ik. 'Dat denk ik niet... Ik ben 2 jaar ouder dan jij.' Zei Louis. 'Gedraag je dan niet als een 15 jarige.' Zei ik geïriteerd. 'Ik gedraag me zoals ik.... Laat maar. Laten we gaan.' Hij fluisterde het laatste. Ik gaf Steffie een hand en toen liepen we weg.

In de auto keek ik hem aan met een blik van, 'Kom maar op.' Hij keek heel verdrietig. 'Harry... Ik ben de vreselijkste man op aarde... Ik heb mijn kinderen mishandelt...' Zei hij naar beneden kijkend. 'Je hebt wat?!' Riep ik naar hem. 'Wat ik zeg! Ik-ik-ik weet niet... Ik voelde me zo opgefokt de hele tijd... Ik reageerde het op hun af. Gisteren heeft Eleanor me het huis uitgezet en ik voelde me vreselijk, dus ik ging maar drinken...' Zei hij. 'Nee, want dat lost het op. Louis, ik weet hoe je bent, ik weet dat je je lesje door dit hebt geleerd... Je hebt er spijt van en je doet het niet meer, toch?' Vroeg ik. 'Never again!' Riep hij. 'Dan moet je Eleanor dat op een of andere mannier laten merken. En vraag me niet hoe. Dat moet je zelf uitzoeken.' Zei ik. Hij knikte en leunde tegen het raam met zijn hoofd. Ik zag zijn lichaam trillen en hoorde hem snikken. 'Het komt wel goed. Hannah en Amelie kunnen toch niet zonder je.' Zei ik terwijl ik over zijn rug aaide. 'Ze KONDE niet zonder me... Nu heb ik alles verpest.' Zei hij. 'Dat zijn ze nu alweer vergeten. Ze zijn 2 Louis.' Zei ik zo rustig mogelijk. 'Ik hoop het...' Zei hij nog steeds snikkend.