Between The Lines

Nung una ayoko talaga bumalik, kasi nagkaroon na ko ng mga kaibigan sa San Francisco. Wait, nagtataka siguro kayo kung bakit di ako English Speaking, simple lang. Kasi Pilipino ako at di dapat kalimutan ang sariling wika. At panigurado pag kinalimutan ko ang wikang pilipino, hahaha wikang pilipino talaga eh. Ang magiging status ko sa facebook nyan e Adrian Caster is Listening to Sermon ni Lola ft. Lolo.

127 Hours Earlier.

"Ma, kailangan ba talaga natin bumalik dun?" More specifically, Kailangan ko ba Talagang bumalik dun?

"Aba oo naman anak. Gusto ka dun pagaralin ng kolehiyo ng Lolo mo, para makasama ka naman daw nila."

"Pero, Ma naman. Finally, i already made my friends here."

"Anak, yun lang naman ang gusto ng Lolo eh, kahit isang taon lang subukan mo, Kung di mo talaga magugustuhan, Sige anak bumalik ka dito"

"Ma, pero---"

"Adrian Joshua Caster walang pero, pero"

Patay kang bata ka, pag ganyang buong pangalan ko na ang sinasabi ng nanay ko, alam ko ng Non-negotiable ang pinaglalaban ko at galit na siya nyan, o malapit na.

"Okay, Mom. Whatever you say." sabay labas ng bahay. Gusto ko maglakad lakad. Kung kailan naman. I finally broke my shy shell at nagkaroon ng kaibigan dito. Tska naman biglang babalik sa Pinas. Grabe lang Lo, ang ganda ng timing. *sarcasm*

Biglang tumunog yung phone ko.

*Can't hold Us-- Macklemore & Ryan Lewis*

Can we go back this is the moment

Tonight is the night, we'll fight till it's over

So we put our hands up like the ceiling can't hold us

Like the ceiling can't hold us.

Dali kong kinuha yung phone ko.

"Adrian Here."

"Hi, Adrian"

"Tracy, how's it going?"

"fantastic. I'm just wondering if you will attend Sara's going away party?"

"Where?"

"Their house at 8?"

"Yeah, sure."

"Great, well see you later then Adrian"

"okay bye, See you later."

Okay din siguro tong sulit sulitin ko tong mga oras na kasama sila dahil alam kong walang delay tong pag alis ko.