Przygody Severusa Snape'a

Rozdział II

Praca w tej porąbanej szkole to katorga. Snejpi już nie pierwszy raz żałował że nie został bibliotekarzem czy chociaż introligatorem w mugolskim londynie. Mógłby nawet bawić się z dziećmi w przedszkolu w wycinanki, albo uczyć starsze panie dziergać szaliczki. Byle nie musieć więcej znosić tych magicznych psikusów. W Hogwarcie nie dość że trzeba się użerac z Harrym Potterem (który jest takim samym kretynem jakim był jego ojciec) to jeszcze znosić wybryki jego i Rona. Takie z nich śmieszki orzeszki, kurde blaszka. Przy pomocy zaklęcia unieruchomienia przyczepili Malfoya i Hermionę pod samym sufitem. Ślizgon darł się w nieboglosy podczas gdy gryfonka próbowała zachować zimną krew.
- Daj spokój Draco. Ściągniesz tylko uwagę nauczycieli. Na szczęście możemy ruszać rękoma i nogami. Zaraz dosięgnę mojej różdżki. Chwilka... niech sobie przypomnę jak się zdejmuje to zaklęcie.
-I dobrze, niech usłyszy nas jakiś nauczyciel! Przynajmniej ci dwaj oberwą za to co zrobili- wrzeszczał, szamocząc się. Nagle uspokoił się i spojrzał na Hermionę. Przez to, że miał błękitne tęczówki, jego spojrzenie wydało się dziewczynie chłodne i przenikliwe - a ciebie dlaczego tak urządzili? Przecież jesteście z tego samego domu. Poza tym myślałem, że się przyjaźnicie...
Miona spuściła wzrok. Wyraźnie posmutniała.
-Dokuczają mi od jakiegoś czasu...
Draco patrzył na nią w zamyśleniu. Położył rękę na jej ramieniu.
-Nie smuć się. Coś z tym zrobię, obiecuję.
Dziewczyna podniosła wzrok. Nie spodziewała się takiej reakcji po Malfoy'u. Pomyślała nawet, że Draco nie jest taki zły, w przeciwieństwie do tego, co twierdził Harry.
-Przepraszam że przerywam gołąbeczki ale jakoś lepiej się czuję kiedy to JA patrzę na was z góry- walnął jak gdyby nigdy nic Snape, wychodząc zza kamiennego filaru. Hermi zarumieniła się, a Draco tylko przewrócił oczami.