Lost, Flikken Maastricht

Lost deel 20

Eva pov:
Ik loop naar hem toe. 'Hee wat is er?' Hij kijkt op. 'Ik ben geschorst.' Ik kijk naar zijn dikke ogen van het huilen. 'Maar waarom dan?' 'Ik heb zonder toestemming mensen afgeluisterd, telefoons laten uitpeilen en mensen laten arresteren.' Hij buigt zijn hoofd. 'Ik had het nooit moeten doen, maar ik deed het voor jou Eva, en voor Katharina. Die man heeft jullie zo veel ellende bezorgd. Hij moet gewoon achter de tralies.' Meelevend kijk ik hem aan. 'Jullie krijgen hem wel, dat weet ik zeker. Wil je dat ik je naar huis breng?' Vraag ik, ook al weet ik dat het eigenlijk niet kan omdat Marion en Katharina op me staan te wachten. Hij schud zijn hoofd. 'Nee, daar wil ik nu echt even niet heen.' 'Waarom ga je niet mee naar mijn huis?' Vraag ik opgewekt. 'Ik bedoel, werken mag je nu niet, en dan ben je er even tussen uit. Mijn huis is een pension dus er zijn nog genoeg kamers vrij.' 'Zou dat echt kunnen?' Vraagt hij. 'Ja tuurlijk, waarom niet?'  Ik loop naar Marion en stel het voor.  Ze knipoogt naar me en stemt in. We rijden langs Evert's huis op zijn spullen op te halen en rijden daarna richting snelweg. De reis duurt zo'n 4 uur. Onderweg hebben we de grootste lol. Marion en Katharina voorin en Evert en ik achterin. We vertellen elkaar allemaal spannende verhalen van wat we hebben meegemaakt, alleen het verhaal van Wolfs laat ik er buiten. Verder zingen we heel hard mee met Frans Bauer en Jan Smit. Voordat we het weten zijn we bij de Ponti aangekomen. 'Veel plezier!' Zeggen Katharina en Marion, terwijl ze doorrijden naar hun eigen huizen. En daar staan we dan. Evert en ik voor de Ponti. Ik kijk naar binnen wat ik eigenlijk nog gewend ben van toen Wolfs er nog was. Tot mijn verbazing staan alle lichten aan. 'Is er iets mis?' Vraagt Evert. Voorzichtig stap ik naar binnen. 'Wolfs?'