Nasip

8. Bölüm (Düzenlendi)

Kafamı gökyüzüne kaldırıp çam ağaçlarına baktım.
Sonra derin bi nefes alıp Selim'e döndüm..

Ne demeliydim şimdi.?

"Bu tevafukların bi anlamı olmalı.."

Ne anlamı olabilirdi ki..
Evet şu birkaç gün içinde hiç olmadık yerlerde karşılaşmıştık.

Kelimeler umursamaz bi tavırla ağzımdan döküldü.

"Ne anlamı olabilir ki.?"

Bu sorumu beklemiyor olacak ki birden boğazını temizleyip konuştu.

"Şey.. Yani bu üç oldu..

aslına bakarsan insan bi şeyi çok düşlediği zaman istemese de karşısına çıkıveriyor.."

Kafamın içinde kelimeler birbirine Tokuşuyor bi türlü yerlerini bulamıyordu.

Daha fazla Diyaloğa girmek istemiyordum.
Cilbabımı dalgandıran rüzgar içimi ferahlatamıyordu bi türlü..

Avuçlarımın içi ter içinde kalmış ruhum daralmaya başlamıştı.
Yutkundum.
Yanımızdan akıp giden taşlı yola bakıp söylendim..

"Beyza nerde kaldı ki..."

Selim rahatsız olduğumu farketmişti..
pantolonunun cebinden telefonunu çıkarttı.

Kıyafetleri yeni yeni dikkatimi çekiyordu..

Üzerine koyu yeşil bi gömlek giymişti.
Siyah keten pantolonunun altına ayni renk Süet spor Ayakkabılarıyla oldukça efendi biri gibi görünüyordu.

Yüzünde herkesin aradığı temiz bi ifade vardı. Sanki anneler tarafından aranan o meşhur damat adayıydı.

Eliyle alnına dökülen saçlarını geriye doğru attı.

"Ben bi Mustafayı arayayım" derken yürümeye başlamıştı.

Telefondan cevap gelmeden Beyza ve Mustafa uzakta görünmüşlerdi.

Aralarında nerdeyse bi metre mesafe vardı.
Uzaktan da olsa konuştukları belli oluyordu.

Iyice yaklaşınca Beyza bana doğru yaklaştı.

"Nerde kaldınız Beyzacım merak ettim" kulağına eğilip fısıldadım "güya ben seni yalnız bırakmayacaktım. Sen beni bırakıp gittin."

Sitemli ama esprili bir dille söylemiştim.
Beyza ağzının içinde dişlerini sıkıp gülerek konuştu.

"Orman da kaybolduk desem.?"

Mustafa yla göz göze gelip tebessüm ettiler.
Hayır ilk görüşme de bu nasıl bi elektirikti.
Güzel şeyler hep birden olur derlerdi de inanmazdım.
Demekki doğruymuş.

Mesele, doğru kişinin doğru zamanda gelip seni bulmasıymış.

Beyza ya döndüm yarım saat önce ki arkadaşım gitmişti sanki.
Rahatlatmış ve huzurlu görünüyordu.

Mustafa da aynı tavır da konuştu.

"Eğer benim dediğim yola girseydik belki de hala gelmemiş olacaktık. Neyse ki Beyza bu durumun olmasını engelledi."

O sırada Aysel abla da yanımıza gelmişti.

"Oo gençler bakıyorum toplanmışsınız. Dışlanmış hissettim bak şimdi kendimi"
Derken kolunu omzuma atmıştı.

Birkaç saattir tanıdığım biri için fazla samimiydi..

Bense normalde daha soğuk daha uzak olurdum.
Ama onun bu yaklaşımı beni rahatlatmıştı.