YAĞMUR ~İslami~

2. Bölüm - Kraker

"Evet arkadaşlar bu sınıfımızın yeni öğrencisi Yağmur. "

Bana bakan en az 20-25 kafa. Çok sıkıcı görünüyorlar, her zamanki gibi.
Sınıftaki sıralara bir göz gezdirdim. Bir boş yer vardı evet ama en azından bir kızın yanındaydı. Ve gariptir ki kız kafasını defterine gömmüştü ve buraya doğru bakmıyordu.

"Şurada Yaren'nin yanı boş oraya oturabilirsin. "

Adımlarımı ne çok yavaş ne de çok hızlı bir şekilde sıraya doğru ilerlettim. Bu sıra pencere kenarında son sıraydı, oldukça iyi. Sıraya oturunca kızın defterine birşey çizdiğini gördüm. Fazla konuşmadığını anlayınca buna memnun olup çantamdan kitabımı çıkardım. Biraz okumuştum ki yanımdaki kız geriye doğru gerilip seslice "sonunda bitti!" diye bağırdı.

"Yaren kaç kere uyardım sesli düşünme diye! Dersteyiz derste!"

Hocanın uyarısından sonra sınıftan birkaç kişi "göstersene resmi" dediler. Kızda defteri kaldırıp gösterdi. "Vaaay Yaren sevgilisini çizmiş. " dedi birisi. "Adamdaki şansa bak ya!" diye sitem etti diğeri. Yaren defteri indirip sessizce "sevgilim değil ki" dedi. Ancak okadar sessiz söylemişti ki ancak ben duyabilmiştim. Bitmeyen derse sinir olup saate baktım, dersin kaçta bittiğini biliyormuşum gibi.

"Yeni kız?" yanımdan gelen sesle kıza baktım.

"Ben Yaren. Az önce sınıfa girdiğinde konuşamadım çünkü resmime çok odaklanmıştım ve kafamdan en iyi şeyi çizmeye çalışıyordum. "

"Bende Yağmur. " dedim kısaca. Ne de olsa öylesine konuşuyordu.

"Neden bizim okula geldin?" diye sordu merakla. Bu soruyla çok karşılaşacaktım belli ki.

"Babam istedi. " En azından kısaca cevaplamalıydım.

Kız kafasını salladı, bu arada da zil çaldı ve hoca eşyalarını toplayıp sınıftan çıktı.

Yanımdaki kız bana bir süre bakıp sonra "çok güzelsin" dedi.

"Teşekkür ederim." dedim kısaca.

Kız birşey söyleyecekmiş gibi bana baktı sonra söyleyemedi ve derin bir nefes aldı. Kısık bir sesle en sonunda söyleyeceğini söyledi.

"Şey... Seni çizebilir miyim?"

Dediği şeyle birkaç saniye ciddi misin bakışı attım. Ciddiydi.

"Yani çizdikten sonra sana veririm. Bende kalmasını istemezsen. "

Ne diyeceğimi bilemeden kıza baktım.
"Resmi çok mu seviyorsun? "

"Hemde çok. "

"Neden?"

"Çünkü içimden geçenleri resme aktarabiliyorum. Ve çizdikçe stres atıyorum. "

" Anladım. " dedim sessizce. Resim çizenlere hep özenmiştim. Ama hiçbir zaman çizememiştim.

"Nasıl çizeceksin ki? Yani nezaman?"

Kız gülümseyen bir yüzle bana baktı. İnsanları mutlu etmek ne zamandan beri bu kadar kolaydı?

"Fotoğraf çekip.."

Zeki kız.

"Tamam ozaman."

"Sen sadece normal dersi dinler gibi dur istersen. Yani yandan olsun. "

"Evet daha iyi olur. "

Poz vermeyi sevmem zaten.

Yaren biraz öne doğru geçerek fotoğrafımı çekti. Tabi bunu hemen bir anda yapmadı. Sanki resmi o anda yapar gibi dikkatle çekti ve üstümdeki birkaç birseyi de düzeltti. Fotoğraf cidden güzel olmuştu. Resmi şimdiden merak etmeye başlamıştım.