Sıcak Çikolata (Demi Lovato/Hayran Kurgu)

5. Bölüm

Sabah Dustin'den önce uyandım ama mutfağına girip ona sormadan buzdolabından bir şeyler alıp yemek istemedim.

Kendime biraz su alıp içtikten sonra bardağı masanın üstüne bıraktım ve koltuğa geçtim. Kahvaltı için onun uyanmasını bekleyecektim. 

Bu durumun bu şekilde nasıl devam edeceğini bilmiyordum ama yeniden bir ev sıcaklığı hissetmek çok güzeldi. 

Ben tavana bakarak bu tür şeyleri düşünürken merdivenlerden ses geldi. “Pekala anlaşılan kendini oyalayacak bir şey bulmuşsun.” Bu yorumuna karşılık kıkırdadım ve kafamı ona doğru çevirdim.

V yaka bir tişört giymişti ve harika kasları inanılmaz bir şekilde gözüküyordu. “Ben- uhhh... Ben... Ben az önce uyandım.” dedim ona bakmamaya çalışarak.

“İyi misin?”

“Evet b-ben iyiyim.” Bunu söyledikten sonra miğdemin guruldadığını duyunca güldü.

“Kahvaltı istiyorsun” Cevap vermeme bile fırsat bırakmadan mutfağa girdi. Masadaki bardağı tekrar doldurup içerken o dolapları karıştırıyordu. “Bir şeyler yiyebileceğini biliyorsun değil mi? Beni beklemek zorunda değilsin.”

“Öyle mutfağına girip, buzdolabını açıp yiyeceklerini yemek istemedim.” Güldü ve eline birkaç yumurta aldı.

“2 hafta boyunca, aslında 1 hafta çünkü annemlerde de kalacağız.... Her neyse işe bu zaman boyunca istediğini yiyebilir, istediğini içebilirsin. Hatta jakuziyi bile kullanabilirsin, havuz şuan kış olduğu için kapalı ama jakuzi çalışıyor.” Güldüm ve yumurtaları hazırlayışını izlemeye devam ettim.

“Ahhh... Hakkımda bir şey bilmek ister misin?” Bana doğru döndüğünda gergin bir şekilde güldüm. “Yemek yapamıyorum.”

“Tamam kahvaltı hazırlayacağız ve daha sonra da sana nasıl yemek yapıldığını öğreteceğim.”

“Güzel olur.” Bunu teklif etmesi çok hoştu ama buradan çıktıktan sonra yemek yapmayı bilsem ne olacaktı sanki? Tekrar sokaklara düşecektim ve tek yapacağım birazcık yemek yiyebilmek için para bulmak olacaktı.

“Bu yaşta biri için böyle kocaman bir evde tek başına yaşamak ve bu kadar ünlü bir fotoğrafçı olmak nasıl? Yani demek istediğim bunları nasıl elde ettin?” Güldü ve önündeki işe devam etti, sanırım omlet yapıyordu.

“24 yaşındayım ve bu zamana kadar hep fotoğraf çektim. Fotoğrafçı olmadığım zamanları hatırlamıyorum bile nerdeyse. Babam da bu işi yapıyordu ve çok erken başlamamı sağladı. Evde eğitim gördüm yani başka şeyler ile uğraşmam gerekmedi. Bir süre National Geographic gibi belgesel şirketleri ile çalıştım ama daha sonra dergilerin benim için daha uygun olduğuna karar verdim. Kesha gibi ünlü kişiler ile çalışıyorum.”

“O da kim?”

“Doğru nereden bileceksin ki... Bir şarkıcı. Oldukça garip biridir.”

“Zaman kavramını kaybetmiş gibiyim... Çok şey kaçırmışım. Eskiden bu tür konularda her şeyi bilirdim. Hem de her şeyi. Şimdi ise sanki haritadan fırlamış gibiyim... ki gibi de değil gerçekten öyleyim aslında. Değersizim.”

Hazırladığı omleti mavi bir tabağa koyup bana verdikten sonra o da masaya geçti. “Tamam sokaklarda yaşıyor ya da her şeyden habersiz olabilirsin ama kendine değersizim diyemezsin. Öyle değilsin. Böyle düşünmemelisin.” Onayladım ve o kendi omletini yerken ben de benimkinden bir ısırık aldım ve gülümsedim.