Güvensiz bir kalp için çok zordur aşka inanmak...
Hiç ummadığın anda, umudunu kestiğin anda çıkar aşk karşına bazen...
Önce gözlerine bakarsın, bir kıpırtı hissedersin yüreğinin derinliklerinde...
Sonra sıcaklığı ile tanışır tenin, o sessizce işler...
"EN KÖTÜSÜ DE, BAŞKASINA AİT OLDUĞUNU BİLE BİLE HALA SEVİYOR OLMAK!"
Semih Beyin cenazesini, hastane morgunda bir gece beklettikten sonra, belediyenin yardımı ile ertesi gün defnetmişlerdi. Yardımcı olabilecek, cenaze işleri ile ilgilenecek hiç kimseleri olmadığı için bütün işlerle Umut ile Sare ikisi ilgilenmişlerdi. Seniha hanım da sürekli yanlarında idi ve Umut ile Sare'ye nazaran ayakta sağlam kalabiliyordu.
Umut, Semih Bey'in annesinin yanına gömülmesini istediğinde, Sare ile Seniha hanım da onay vermişlerdi. Mezarlığa gittiklerinde fazla kimseleri yoktu. Semih Bey'in bir kaç arkadaşı, Umut'un iki öğretmeni , Pelin ile ailesi ve hocadan oluşan cemaat eşliğinde toprağa verildi.
Sare, her ne kadar kızsa da babasına, en az Umut kadar canı yanıyordu. Belki Umut çok sevdiği bir insanı kaybetmenin acısını yaşıyordu ama Sare yıllardır babasının onu sevmesini, saçlarını okşamasını beklemenin umutlarını söndürüyordu içinde... Ve bu hayatta insan umutları bitince herşeyini kaybediyordu aslında...
Babası gömüldükten sonra, bir süre bekledi mezarının başında. Yanında Umut , Seniha hanım ve Pelin kalmıştı. Umut'un da ayakta duracak mecali yok gibiydi. Dizlerinin üzerine çöken Sare, sessizce akıttığı gözyaşlarına artık hıçkırıklarını da katıyordu. Sessizce yanına gelen Pelin, arkadaşının omuzlarını tutarak kulağına doğru;
"Canım benim harap etme kendini... Umut'u da düşün. Biz de üzülüyoruz seni böyle görünce. Hem artık bebeğini de düşünmelisin." diyerek teselli etmeye çalıştı Sare'yi.
Tabi bir de bebeği vardı. Kendi babasız büyüdüğü yıllar içinde, şimdi bebeğini de babasız büyütmenin ezikliğini yaşayacaktı...
"Bir kere bile "baba" diyemedim ona. Şimdi toprağına desem ne olur ki Pelin? Duyar mı beni? Cevap verebilir mi? Başımı okşayıp, sevebilir mi? Kahramanım olur mu? Neden Pelin? Neden bir kez yaşayamadım onunla bu duyguları?"
İsyan ediyordu kalbi. Hayatın ona çok gördüğü baba sevgisini istiyordu. Ama herşey için geçti artık.
"İyileşseydi, baksaydı gözlerime... Ben onu affetmeye hazırdım Pelin. Bir kez olsun yine kızım dediğini duysaydım."
Bu sözler üzerine, Seniha hanım da kendini tutamayarak sarsılarak ağlamaya başladı. Bir adımda kızının yanında buldu kendisini.
"Güzel kızım yapma böyle ne olur? Allah daha fazla acı çekmesini istemedi."
Söyleyecek bütün sözler bitmişti aslında. Birden Umut'un elini sırtında hissetti.
"O , senin onu affettiğini biliyordu. Belki sana gösteremedi ama seni çok sevdi abla."
Daha sonra cebinden küçük bir anahtarlık çıkardı ve Sare'ye uzattı. Küçük bir pembe kalp üzerinde, "canım kızım" yazıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
