Not you again!

Rot school

POV Jessica

Ik loop naar mijn laatste les, nog een lesje en dan is deze verschrikkelijke dag voorbij. Ik had gewenst dat ik nooit op mijn vorige school was weg gegaan, want daar was geen Riley. Hier wel. Hier is Riley wel en dus wil ik hier niet zijn.

Eenmaal aangekomen bij het lokaal hangt er een briefje op de deur. "De les van mevrouw van Haveren valt uit." Ik lees het drie keer. Om er zeker van te zijn dat het echt niet door gaat en ik met een gerust hart weg kan lopen. Ik zou niet willen dat ik per ongeluk spijbel... En ik had me juist verheugd op deze les. Wiskunde! Mijn favoriete vak! Geloof me als ik zeg dat mijn laagste cijfer voor wiskunde een 9,9 was. Ik had toen niet mijn berekening opgeschreven maar het in mijn hoofd uitgerekend... Helaas kostte dat 0,1 punt. Dat zal ik dus nooit meer vergeten. Op dit moment loop ik dus door de verlaten gangen naar buiten. Buiten is het ook rustig... Op twee mensen na. Twee mensen die elkaar ongeveer helemaal aflikken op de rokers plek. Gadverdamme jongens... zoek een kamer ofzo! Natuurlijk zeg ik er niets van. Ik zou niets willen verstoren... of aandacht willen... of in de belangstelling komen te staan. Hij ziet er trouwens nog best gespierd en gevaarlijk uit van achter en ik zou niet een vuist tegen mij aan willen. Dus ik loop door. Ik loop altijd door. Ik laat alles voor wat het is.

Ik zou naar huis kunnen gaan, maar op dit moment wil ik even wat tijd voor mijzelf zonder dat mijn moeders mij met vragen overvallen hoe het was... Ik besluit naar het parkje te lopen. Gelukkig is het daar verlaten en neem ik plaats op een bankje. Ik ga in de kleermaker zit positie zitten en zet mijn tas naast mij neer. De wind waait rustig door mijn haar. Als een verfrissend briesje. Het veroorzaakt kleine golfjes in het meertje. De zon geeft glitters aan het water die weerkaatsen en een mooie schittering maken. Uit mijn rugzak haal ik een schetsblok en pak mijn etui. Met mijn potlood begin ik het meer na te tekenen. Stil levens is mijn favoriete ding om te tekenen. Ik teken de glinsteringen, de golfjes en een stukje van de kant waar de grassprietjes vrolijk heen en weer waaien. Ik maak de details verder af als mijn moment plotseling wordt onderbroken door een geluid. Een geluid van een giechelend meisje en voetstappen. Snel gooi ik mijn rugzak over mijn schouder, klem mijn schetsblok tegen mij aan en sta op. Klaar om weg te lopen. Ik heb op het moment geen zin in contact. Als ik me omdraai om weer in de richting van school te lopen waar mijn fiets staat schrik ik. Ik kijk namelijk recht in de ogen van de gespierde jongen van de rokersplek. Ik kijk recht in de ogen van Riley die gevuld staan met lust. Riley die samen met het meisje in de ultra weinige kleding staat. Riley staat ook stil en het meisje kijkt verbaasd. Ik besluit dat dit moment geen goed moment is. Geen goed moment voor alles wat er kan gebeuren. Ik richt mijn blik weer op de grond en laat mijn haren langs mijn gezicht vallen. Mij afzonderend van de buitenwereld. Ik zet mijn pas in en loop nu niet richting school maar weg van Riley. Ik ga zo meteen wel weer naar school, maar nu, nu moet ik weg van Riley en het meisje die dingen gaan doen waar ik niets mee te maken wil hebben. Wie wil er nou... dat soort dingen... in het parkje doen. Ik moet er niet aan denken! Als ik uit het parkje ben loop ik weer richting school, richting mijn fiets.

Ikstap van mijn fiets en zet hem tegen het muurtje van de flat. Dan loop ik naarde deuren en zoek mijn sleutel in mijn broekzakken. Shit! Sleutel vergeten!Zuchtend loop ik naar het grote bord met knopjes en namen er achter. Ik zoekmijn officiële moeders naam op. P... Par... Parker. Ik druk op de bel en nietveel later hoor ik mijn moeders stem. 'Wie is daar?' Zingt ze half door dehoorn. 'Ik ben het.' 'Ah hallo schat! Ik zal de deur even voor je open doen.Zal ik thee vast thee aanzetten?' 'Ja, is goed hoor.' Mijn moeder hangt dehoorn weer op en de schuifdeuren schuiven open. Ik begin aan mijn trappentocht, ja, ik moet zes trappen op! Ik woon op de derde verdieping en perverdieping zijn er twee trappen. Er zijn ook liften hoor... maar ik haatliften! Ik haat ze echt. Ik ben bang dat je er vast komt te zitten, dat de liftvalt, de lichten uit gaan noem maar op. Ik ben dus bang van liften en neemdaarom de trap. Eenmaal boven aangekomen loop ik het trappenhuis uit de galerijop naar de juiste deur. Mijn moeder heeft gelukkig de deur al open gedaan en ikkan meteen naar binnen. 'HAAI' Roep ik door het appartement. 'Hallo schat!''Hallo Jess' Hoor ik uit de woonkamer en de keuken komen. Ik plof neer in op debank in de woonkamer en mijn moeder komt al aangelopen met de thee. 'Vertel mealles! Hoe was je eerste dag? Heb je al nieuwe vrienden gemaakt? Zijn deleraren een beetje aardig?' Vraagt Rita in een keer allemaal aan mij. 'Het wasverschrikkelijk. Er zitten alleen maar klootzakken en vieze trutten op schoolen ja, het kan nog erger. Ik zit weer bij die achterlijke Riley Adams in deklas en hij is ongelooflijk irritant en ik kan hem nog steeds niet uitstaan. Ikheb nog niet helemaal ontdekt of dat wederzijds is, maar dat maakt mij nietuit. Ik mag niet! Einde verhaal! En nee, geen nieuwe vrienden gemaakt. Wie zouer daarnaast ook vrienden met mij willen zijn?' Gooi ik er in een keer allemaaluit. In de hoop dat ze zo veel medelijden hebben dat ze me weg halen bij dieAdams. Maar in plaats daarvan krijg ik terug. 'Ah, schat. Het komt vast welgoed met die Adams en je zult uiteindelijk ook wel vrienden maken. Geloof memaar.' Stelt Isabelle mij gerust terwijl ze mij een aai over mijn hoofd geeft.Ik zucht en leun naar achter in mijn stoel, neem een nipje van mij thee en denkna over deze woorden. Goed komen met Riley? Nooit! Vrienden? Ik weet het nieteens meer. Wat moet je nu met vrienden als je elke keer laten vallen? 'Ik ganaar mijn kamer.' Deel ik mee en ik loop met mijn thee naar mijn kamer waar ikaan mijn huiswerk begin. Wat heb ik anders te doen?