Not you again!

Nieuwe week, nieuwe kansen

POV, Jessica

De afgelopen week was echt een hel! Ik meen het! Riley en zijn vrienden die continu aandacht wilde en irritant waren. (Ongelooflijk irritant!) En het stomme feest waar ik uiteindelijk niet van heb genoten. Allemaal enge mannen daar. Die ene Damian die mij alleen aandacht gaf als ik hem ook héél véél aandacht terug gaf in een andere vorm, Riley (alweer) met zijn stomme aanbod. Hopelijk wordt het deze week beter...
Het is maandag, de maandag na het feest. Ik had zojuist mijn fiets in het rek gezet en was naar mijn kluisje gelopen. Niemand die mij aandacht schonk, niemand die naar mij omkeek. Ik was gewoon echt... een niemand. Alleen, zonder vrienden en zonder aandacht van andere scholieren.

Ik open mijn kluisje, kijkend welke boeken ik nodigheb voor aankomende les uren als er plots iemand naast me staat. 'Hey!' Hoor ikluid. Ik schrik zo erg dat mijn boeken uit mijn handen glippen. Geschrokkenkijk ik de persoon aan. Er staat een meisje, een iets kleiner meisje dan ik. Zedraagt een zwarte bril en heeft halflang donker bruin haar. Ik herken haarergens van... maar waar precies van... Ik weet het niet meer precies. 'Uhm...hey.' Antwoordt ik terwijl ik mijn boeken opraap. 'Dus? Heb je nog leukeberichtjes of telefoontjes gekregen?' Verward kijk ik haar aan. Waar heeft zehet over. 'Niets anders dan normaal...' Ineens herken ik haar. Het schiet meweer te binnen. Zij was de gene die mij een uitnodiging in mijn handen drukte!Ik weet het weer! 'Jij bent de gene die mij uitnodigde voor het feest!' Zeg ikenthousiast tegen haar. 'Ja sufferd! Ik zocht je nog, maar ik kon je nietvinden.' 'Nee, ik was eerder weg gegaan. Ik voelde mij niet zo lekker.' Liegik. Eigenlijk is het maar half liegen want ik ging inderdaad eerder weg. 'Hoedan ook, wat bedoelde je met die berichtjes en telefoontjes?' Vraag ik nogsteeds achterdochtig. 'Oh dat is niets, laat maar...' Ik haal mijn schoudersop. Als zij het niet wil vertellen... Alhoewel mijn nieuwsgierigheid is gewekt.Ik kijk haar vanuit mijn ooghoeken aan. Ze staat er nog steeds. 'Dus je gaat erecht niets over zeggen?' Ze zucht. 'Ik had misschien... je nummer in eentijdschrift gestopt daar... op het feest... in een mannentijdschrift...' 'Jehebt WAT? Hoe kom je eigenlijk aan mijn nummer? Stel je voor dat iemand hetvind...' 'Ik zei "misschien"...' Zegt het meisje terwijl ze naar haarschoenen kijkt. 'Maar je hebt het wel gedaan?' Vraag ik onzeker. Het meisjeknikt. 'Waarom? Hoe?' Zeg ik zacht. Ik ben niet boos merk ik. Ik voel geenwoede. 'Nou ja, ik vond het grappig om te zien hoe Riley de hele tijd naar jezat te kijken en hoe jij elke keer niets wist te zeggen als hij tegen je sprak.Dus tja, toen dacht ik, dit zal wel helpen. Ik vond het gewoon schattig.''Riley en ik zijn níét schattig! Verre van schattig! Ik haat hem! En hij haatmij! Niets leuks aan! En ik weet prima wat ik moet zeggen als hij tegen mijspreekt. En hij kijkt helemaal niet naar mij!' Zeg ik haar. Alleen weet ik nietof ik mijzelf aan het overtuigen ben of haar. 'Wie kijkt er niet naar jou?'Hoor ik opeens een hese stem vlakbij mijn oor. De tweede keer vandaag dat ikeen hartverzakking krijg! Van schrik stoot ik mijn hoofd ook nog eens tegenmijn kluisjes deur waardoor ik naar mijn hoofd grijp maar mijn hand per ongeluktegen Riley zijn hoofd aan knalt en hij nu ook naar zijn hoofd grijpt. Godverde godver! 'Fijn! Je moest natuurlijk weer hier zijn! Kan je nooit eens wegblijven? Niet alles is voor jouw oren bestemd!' Roep ik in woede. 'Schatje,alles is voor mij bestemd.' Een grijns staat op zijn gezicht. Ik dacht dat ikdie er zojuist had afgeslagen, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Boos sla ikmijn armen over elkaar heen. 'Ik zie je dan wel weer in de les babe.' Ik knijpmijn ogen tot spleetjes en volg hem tot hij tussen de menigte verdwijnt. Danlaat ik mijn armen zakken en kijk weer naar het meisje. 'Hoe heet je eigenlijk.'Amy, sorry. Ik ben Amy. En ik weet dat jij Jessica heet. Rustig, ik ben geenstalker! Ik kan mij nog al vinden in de technologie. Zie me maar als eencomputer nerd zoals iedereen... In ieder geval, zo kwam ik via via aan jenummer. Dus zo kwam het. Niet boos zijn!' Ratelt ze door en door. Amy, computernerd, via via... 'Nee, ik ben niet boos.' Antwoord ik rustig. Ik zie nietwaarom ik boos zou moeten zijn. Ik heb nog niets raars qua berichten binnengekregen. Misschien zou het tijdschrift nooit worden geopend en weg wordengegooid. Alhoewel... ik had de dag na het feest wel een gemiste oproep van eenonbekend nummer. Maar dat zou ook toeval kunnen zijn. Wie weet...
'Weetje, wij als nerds zouden ons eigenlijk klein moeten laten maken.' Zegt Amyineens terwijl ze langs me staart. Ik kijk achter me en zie een paar meidenstaan die met elkaar kletsen. 'Hoezo? Doen ze dat dan?' Vraag ik Amy. Ze kniktlangzaam. 'Maar het is niet heel erg... ik ben eraan gewend. Ze zijn allemaalvrienden van Riley, weet je wel. Riley Adams... Ik mag hem niet zo. Hij iszo... gemeen.' Gemeen? Sowieso! 'Ik snap wat je bedoelt... We zouden erinderdaad iets aan moeten doen. Helaas heb ik geen idee wat... laat staan hoe.'Ik lach een beetje. Wat denk ik wel niet? Dat ik iets kan veranderen aan dithele gedoe? Wat een giller! Ik, Jessica Parker, zou zoiets NOOIT voor elkaarkunnen krijgen. Ik zou Adams nooit kunnen aanpakken of veranderen. 'Ik heb weleen idee...' Zegt Amy langzaam en bedachtzaam kijkt ze me aan. Mijnnieuwsgierigheid is gewekt. 'Vertel op.' Zeg ik enthousiast. 'Ik vertel het jeonderweg naar de les.' Antwoord Amy nadat de bel mij had onderbroken. Ik kniken samen lopen we naar de volgende les. Ik had Amy nog nooit gezien in mijn leseigenlijk... Misschien omdat ze inderdaad een muurbloempje is zoals ik. Dit zounog best eens een vriendschap kunnen worden denk ik blij. Vooral als het planvan Amy zou slagen.