Not you again!

Ongewenst bezoek

POV, Riley.

Het is een mooie dag. Ik voel dat dit een mooie dag gaat worden. Ik weet dat dit een mooie dag gaat worden. Ik zit in mijn auto onderweg naar mijn schatje. Mijn knappe, schattige, koppige schatje, dat wel. De wind waait door mijn haren en mijn zwarte zonnebril weerkaatst het licht van de zon. Wauw, wat moet ik er aantrekkelijk uit zien nu. Een paar straten en dan ben ik er. Dan ben ik bij het huis van Jessica Parker.

Ik rijd haar straat in en knipoog naar een oude vrouw die haar bloemetjes in het raamkozijn water geeft. Haar wangen kleuren rood en haar blik is opeens weer gericht op de plantjes. Ik grijns inwendig en trap ineens volop op de rem. Een man met de fiets steekt ineens over. Ik zwaai mijn hand omhoog als teken dat het goed is. Ik moet geen ruzie gaan krijgen met haar buurtbewoners. Dan kan misschien nog wel eens in mijn nadeel gaan werken. Na een paar minuten sta ik voor Jess' huis. De ramen zijn open en beneden brandt licht. Ze zal vast aan het ontbijten zijn met haar ouders.

Ik stap uit mijn auto en loop naar de deur toe. In het raampje in de deur waarin ik mijzelf kan zien check ik mijn haar even. Perfect, as always. Ik druk op de bel en doe een stapje naar achter, ik wil nog niet doordringend overkomen. Ik wacht af en hoor gelukkig een paar voetstappen dichter bij de deur komen. De deur vliegt open en tot mijn verbazing staat niet Jessica voor mijn neus, maar, waarschijnlijk, haar vader. 'Goedemorgen meneer Parker, ik kom voor u dochter.' zeg ik met een overtuigende glimlach. 'En jij bent?' zegt de kale man terwijl hij zijn armen over elkaar haalt, waardoor hij beschermend voor zijn huis staat. 'Ik ben Riley. Riley Adams.' Ik steek mijn hand uit. De man kijkt mij vreemd aan en snuift. Pfieuw, dit gaat nog eens moeilijker worden dan ik had gedacht.

Nog steeds staat de man verdedigend in zijn deurpost en lijkt er geen beweging in te komen. Hij gaat me vast en zeker niet binnen laten. 'Dus jij komt voor mijn dochter?' 'Jessica, ja, ik kom haar ophalen voor school.' 'Dan is er communicatief iets mis gegaan. Ze is al onderweg.' Ik kijk de man verbaasd aan. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en wil zo snel als ik kan weg gaan. 'Tot ziens, meneer Parker.' Groet ik hem en loop naar mijn auto en stap in. Ik zet de motor aan en druk het gaspedaal in. Haar fiets is stuk? Hoe wilt ze nou naar school komen? Ze gaat toch niet dat hele stuk lopen? Ik rijd de straat uit en begin wat harder te rijden. En ja hoor, ze is toch echt zo gek als ik dacht. Tussen de bomen duikt een donkerblond harig meisje van mijn leeftijd op.

Ik rijd langzamer en bijna rijd ik langs haar. Waarschijnlijk is het haar opgevallen dat er een auto heel zachtjes naast haar is gaan rijden. Jessica kijkt geirriteerd over haar schouder en onze blikken kruisen elkaar waardoor ze nog chagrijniger is gaan kijken, als dat al mogelijk is. 'Goodmorning, sunshine!' lach ik naar haar. 'Wat kom je doen?' vraagt ze boos. 'Jou ophalen. Ik breng je naar school. Kom op, stap in.' 'Geen denken aan, Adams. Ik ga echt niet met jou in dat ding van jou zitten.' 'He, he. Take it easy over mijn auto. Het is geen ding, het is een zelfstandig voortbewegend rijtuig om in dit geval mensen mee te verplaatsen.' zeg ik met een knipoog. 'Whatever.' zegt ze terwijl ze strak voor zich uit kijkt. 'Doe niet zo koppig Jess en stap in.' probeer ik nog eens. 'Nee, echt niet, ik loop nog liever helemaal naar China dan dat jij me naar school brengt met jouw auto.' Ik zucht diep. 'Wil je liever te laat komen dan?' ze kijkt me geschokt aan. Daar heb ik haar.

We komen aan op het schoolterrein en ik parkeer netjes mijn auto in het wit-omlijnde vak. 'Zo erg was het nou ook weer niet toch?' vraag ik Jess. 'Wat jij wil.' antwoord ze ongeinteresseerd. 'Mooi, ik breng je ook weer naar huis.' Zonder te antwoorden gooit Jess de deur open en loopt ze weg. Ik spring uit de auto, doe hem op slot, en ren achter haar aan. Meteen besluit ik om vanmiddag even langs de sportschool te gaan, want aan mijn conditie moet echt wat gedaan worden. Mijn armspieren kunnen ook wel weer even wat massa gebruiken. Half buitenadem haal ik Jess eindelijk in en blijf voor haar neus stil staan. Ze botst tegen me op, verliest haar evenwicht en we vallen op de grond.

'Was het nou echt nodig me in het openbaar te bespringen?' Haar wangen worden rood en meteen gaat ze van me af. Zo nonchalant mogelijk kom ik omhoog en sta tegenover haar. Ik ben bijna een kop groter en als ze me aankijkt moet ze haar hoofd een stuk in haar nek leggen, wat me wel bevalt. 'Was het ook nodig om zo snel weg te rennen? Ik heb je tenslotte naar school gebracht. Een klein bedankje kan er toch wel vanaf?' Geschokt en verbaasd tegelijk kijkt ze me aan. Mijn ogen dwalen af naar haar prachtige roze, volle lippen. Ze bewegen en er blijkt geluid uit te komen. 'Ik moet naar mijn les, Adams.' zegt ze vuil en draait zich om en loopt weg. Ik kijk haar na en steek een peuk op. Damn.

De hele dag blijft ze in mijn gedachten. Waarom? Ze is zo moeilijk te krijgen, en iets in me moedigt me aan om het te proberen. Proberen en dan wel verder zien. Zo ben ik niet, ik heb mijn zaakjes op orde en weet waar ik aan toe ben. Na school trommel ik mijn vrienden op om naar de sportschool te gaan. Natuurlijk gaan ze mee, en zitten we in de auto onderweg naar de sportschool. Luke, Logan en ik. Nog steeds geen Nathan. We komen aan bij de sportschool en ik parkeer mijn auto. We halen onze sporttassen uit de achterbak en ik gooi de auto op slot. We lopen de sportschool binnen en een mengeling van zweet en zoete deo vult mijn neusgaten.

Na 20 minuten gerend te hebben op de loopband ben ikhelemaal buiten adem en lig op de grond uit te puffen. Na nog wat buikspier enarmspier oefeningen gedaan te hebben, vind ik het wel weer welletjes. Zondergedag te zeggen loop ik de sportschool uit naar mijn auto. Ik druk hetgaspedaal in en rijd weg. Ze komen zelf wel thuis. Uitgeput ga ik op de bankzitten en niet lang erna sta ik op om een verfrissende douche te gaan nemen. Ikkleed me uit en de warme stralen voelen heerlijk aan op mijn bezwete huid. Alsde deurbel gaat loop ik zuchtend naar de voordeur. Ik trek de deur open en ikverslik me als ik zie met wie ik nu oog in oog sta.