Only One! ( Niall Horan )

Chapters 19

ตอนนี้ฉันเลิกงานแล้ว และกำลังจะกลับบ้าน แต่ยังกลับไม่ได้นะสิ เพราะอะไรนะหรอ? ฝกตก!! ตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว เป็นชั่วโมงแล้วยังไม่หยุดตกเลย บ้าจริง! นี่มันวันอะไรกัน ฉันนั่งอยู่ในร้านป้าอลิซ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่..ฟ้าจะผ่าฉันตายมั้ยล่ะ ฉันคิดอย่างนั้นก็รีบปิดเครื่องโทรศัพท์และเก็บลงกระเป๋าทันที

" หนูเวียร์ ป้าให้ยืมร่มก่อน เดี๋ยวค่อยเอามาคืนป้า ฝนตกหนักขนาดนี้ ถ้ารอให้หยุด คงอีกนานแน่ๆ " ป้าอลิซยืนร่มให้ฉัน

" ขอบคุณมากๆค่ะ พรุ่งนี้เวียร์จะเอามาคืนนะค่ะ " ฉันพูด และลุกขึ้นเตรียมตัวออกจากร้าน

" ไปก่อนนะค่ะป้า " ฉันโบกมือลาเช่นเคย ป้าอลิซส่งยิ้มให้ฉัน
ฉันเดินออกมาจากร้าน พร้อมกับกางร่ม
ฝนตกหนักมากๆ พายุเข้ากันหรอ มาอยู่นี่ ยังไม่เคยตกหนักขนาดนี้ ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ฉันก็เห็นผู้ชายคนนึงนั่งกอดตัวเองอยู่บนเก้าอี้ หน้าร้านป้าอลิซ! ใครกัน ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง...ฉันเดินเข้าไปใกล้ ทั้งตัวเปียกโชคไปด้วยน้ำฝน เนื้อตัวสั่นเทา หนาวแน่ๆเลย

" คุณค่ะๆ!!! .... " ฉันตะโกนกับเสียงฝนที่เทลง
มากระหน่ำ เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา..

" ไนออล!!!!!! " ให้ตายเถอะ เขามานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ยย

" นายมานั่งทำไมตรงนี้..ทำไมไม่กลับบ้าน ห๊ะ!!!! " ฉันตะโกนถามเขาตอนนี้ฝนยังคงตกหนักเหมือนเดิม เสียงฝนจะกลบเสียงฉันอยู่แล้ว

" ฉะ ฉันก็รอเธอ.... " ไนออลพูดเสียงขาดๆหายๆ เป็นหวัดแน่ๆ

" ฉันบอกให้นายกลับบ้านไป ไม่ต้องรอฉัน " โอ้ยย ทำไมนายพูดยากขนาดนี้นะ -.-

" มานี่..ไหวหรือเปล่า " ฉันจับเขาให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆพยุงเขา หืมม....ไปบ้านเราก่อนแล้วกัน! ฉันเดินพยุงเขาไปตามทางเรื่อยๆ ตอนนี้ไม่มีรถผ่านมาซักคัน ฉันไม่ได้กลัวอะไรหรอกนะ แต่สิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดคือเสียงฟ้าผ่า! ฉันไม่ชอบมันเลย น่ากลัวชะมัด .... โอ้ยย เหนื่อยแล้วว ฉันว่าฉันเองก็จะเป็นหวัดแล้วเหมือนกัน.
ทั้งพยุงนาย ถือร่มอีก ลำพังตัวฉันเองแค่เดินก็ยังเซจะล้มอยู่แล้ว ฉันรีบก้าวเท้าให้เร็วที่สุดเพื่อจะให้ถึงบ้านไวๆ
.
.
.
.
.
.
.
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
" แจ๊ค! เปิดประตู " ฉันตะโกนเรียกน้องชายตัวเอง สักพักประตูก็ถูกเปิดออก ..