[ HARRY POTTER ] THE LIGHT IN THE DARKNESS

THE LIGHTNESS 2

'ถ้าไม่รังเกียจอยากจะมาเป็นเพื่อนกับฉันมั๊ยล่ะมัลฟอย'

เสียงใสเอ่ยออกมาด้วยความเป็นมิตรและรอคอย เดรโกมองดวงตากลมโตส่องประกายใสแป๋วที่ถูกส่งออกมาให้ ถึงแม้จะเป็นการมองแบบฝันๆสไตล์ยัยเลิฟกู๊ดสติเฟื่องก็เถอะ แต่เดรโกก็สัมผัสได้ว่าทุกการกระทำของลูน่านั้นไม่ได้มีการเสแสร้งแกล้งทำแต่อย่างใด เธอแสดงออกมาว่าอยากเป็นเพื่อนกับเขาจากใจจริง แม้ว่าเขาจะเป็นที่รังเกียจและหวาดกลัวในสังคมก็ตาม แม้ว่าเขาอาจจะดูถูกเธอและพูดทำร้ายจิตใจเธอด้วยงั้นหรอ...

"เธออยากจะเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆหรอเลิฟกู๊ด คนเลวอย่างฉันน่ะ..."

ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอยอย่างใช้ความคิดไม่ต่างกัน ตั้งแต่ตอนไหนกันนะที่คำว่า 'เพื่อน' นั้นมีอิทธิพลต่อหัวใจและความคิดของเขาได้ขนาดนี้ ทั้งชีวิตของเดรโกนั้นอยู่ภายใต้ชื่อเสียงและการเลี้ยงดูตามวิถีของพวกเลือดบริสุทธิ์ทำให้เขานั้นแทบจะไม่มีเพื่อนเล่นในวัยเดียวกันเลย หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเดรโกไม่เคยมีเพื่อนเล่นเลยสักคนเดียว เพราะนายลูเซียส มัลฟอยมักพร่ำสอนบอกเขาอยู่เสมอว่า

ตระกูลมัลฟอยนั้นสูงส่งและมีอำนาจมากเกินกว่าที่เขาจะต้องลดตัวลงไปเล่นกับชนชั้นต่ำพักนั่น ไม่ว่าจะเป็นพวกเลือดผสม เลือดสีโคลนโสโครก และพวกไร้เวทมนตร์อำนาจอย่างพวกมาร์เกิ้ลก็ต้องกดหัวพวกมันให้จมดินให้หมด ให้พวกมันอับอาย ถึงเขาก็จะมองว่ามันเป็นวิธีที่ไม่สมควรแต่เดรโกก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้านอะไรได้อยู่แล้ว นอกจากเดินตามกรอบที่ถูกวางไว้ให้ก่อนที่เขาจะเกิดเสียอีก

แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาสามารถเป็นเพื่อนกับใครก็ได้ที่รู้สึกถูกชะตาด้วย ใช้ชีวิตในแบบของตัวเองอย่างที่หวังมาตลอด พูดคุยอย่างสนิทสนมกับเพื่อนสนิท แต่ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเงี่ยสิ จะไปเป็นเพื่อนกับคนอื่นได้ยังงัยกันในเมื่อทุกคนก็ต่างมองเดรโกด้วยสายตาหวาดกลัวและรังเกลียด ยกเว้นหญิงสาวตรงหน้าเขานี้ ลูน่า เลิฟกู๊ด