Dertlenirdi ağaç,
Hüzünlerini dallandırırdı.
Güneşi gördü mü utanırdı,
Rüzgara haber salardı anında,
Rüzgar sesine ses verirdi zannınca:
"Selamına hasretim,
Ey dallarından öpüp kokladığım,
Kokusuna sarıldığım,
Kelamındır hasletim."
- Ağır şekilde huzur içeren bu güzellikleri nasıl olur da ezeli ve ebedi güzellik sahibinden başka kim bahşedebilir?
