Blauw Bloed

10

Lachend leunt hij verder achterover in zijn grote leunstoel kijkend door het grote raam voor hem. Hij kijkt toe hoe er nog meer gesneuvelde Blauwe Mensen binnenkomen. Zijn mannen werken goed, denkt hij. Hoe meer hoe beter, alles van dat soort moet van deze wereld verdwijnen. Zijn hand tast naar zijn gezicht. Flarden vlees hangt los en vervormen zijn gezicht. Het grote raam voor hem laat zijn lelijke spiegelbeeld zien. Flarden vlees dat aan één kant los hangt. Een grauwige kleur heeft gekregen voor de dood. Het wilde niet genezen, en dat komt dat hij maar een Mens was.

"Dalia!" Schreeuwt hij. Er vliegt een tenger meisje de kamer binnen. Haar hand vliegt tegen een vaas aan dat op het randje staat te balanceren van het tafeltje. Ze vangt hem weer snel op en zette hem weer met trillende handen terug. "Dalia" Gromt hij. Haar houding vervormd van zijn gegrom. Hij haat het om zulke dienstmeisjes te hebben. Altijd bang en hangen altijd een zielig verhaal op. Maar deze dame is handig om te hebben als zijn persoonlijke dienstmeid. "Genees me" Hij hangt met zijn hoofd wat naar voren richting haar kant. Hij glimlacht geforceerd. "Tot uw dienst meneer" Ze wankelt vooruit tot ze stil voor hem staat. Haar ogen flitsen alle kanten op en haar ademhaling gaat bij de seconde sneller. Ze lijkt te twijfelen en in haar ogen is alleen maar spijt vanaf te lezen. "Nou, ga verder dan" hij pakt ruw haar hand beet en trekt het naar zijn gezicht. Geschrokken slaakt ze een gilletje. "Hou op" snauwt hij. Wat heeft het voor nut om hier te gaan gillen. Ze zou blij moeten wezen dat hij haar gekozen heeft als zijn persoonlijke dienstmeid. Ze had ook bij de rest kunnen belanden. Om als slaaf te werken. Als hij haar beu is gooit ik haar daar wel bij.

Haar hand raakte zijn kapotte verbrande huid aan. Meteen voelt hij de pijn wegnemen. Steeds meer en meer. Hij slaakt opgelucht een zucht van genot. Alleen Dalia kreunt van de pijn. Al snel stopte ook het wegnemen van de meeste pijn. Zijn huid voelde weer dood aan. Ze moet meer wegnemen, veel meer. "Meer!" Roept hij uit. "Ik kan niet meer meneer" Haar ogen staan dof. "Meer!" Buldert hij, "ik wil meer pijn weg hebben!". Hij slaat met mijn vuist op de bureautafel naast hem. Haar ogen springen open van angst. Haar mond gaat open maar ze slaat hem weer snel dicht. Haar hoofd begint rood te kleuren van schaamte. "Me... me.. meneer" stottert ze. "Alsjeblieft meneer" ze smeekt en kijkt hem zielig aan. "Ga weg!" Hij steekt zijn vinger richting de eikenhouten deur. Haar ogen vullen met tranen en ze schud wild met haar hoofd. "Nee meneer! Ik zal u weer genezen" Ze loopt snel zijn kant op en steekt haar hand naar zijn gezicht uit. "Nee!" Buldert hij, zijn gezicht werd rood van woede. Ze probeerde nog wat pogingen en bleef smeken. Hij vroeg zich af of die meid ooit nog ging stoppen met dat zielige gedoe. "Wachters! Haal deze dienstmeid van me weg!" Hij was geirriteerd, heel erg geirriteerd. Twee stevige mannen in beschermde zwarte pakken lopen de kamer in. De ogen van het meisje werden zo groot als schoteltjes. Haar hoofd schoot van hem naar de wachters en weer terug. Ze word ruw beet gepakt aan weerszijde en word meegesleurd. Ze schopt, slaat, proberend los te komen. Ze roept van alles naar hem. Smeek gebedens tot bedreigingen. Maar het laatste wat hij hoorde van haar tot ze de deur door ging, klonk erg interessant. "Stop"  hij stak zijn hand op en wenkte dat ze terug moesten komen. "Zegt dat laatste eens opnieuw" Hij pakte zijn Whisky glas gevuld met Bowmore 1975. Hij nam een slokje en liet het vloeistof over zijn tong rollen, of er een engeltje over zijn tong plaste.

"Emily Miller komt uw opzoeken, Ashida".

Een nieuw kort hoofdstukje vanuit een derde personage, zulke korte hoofdstukken ga ik vaker schrijven! :)

Doeii mensjes, Nikki