ΤheCypriotGirlAND I

ΤΕΛΟΣ

Τον βλέπω να την φιλάει άγρια και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Δεν το ελέγχω πλεον και τα νεύρα μου με κυριεύουν. Τους χωρίζω και γρήγορα του χώνω μια μπουνιά με αποτέλεσμα να πέσει κατω και να έχει ματώσει η μύτη του.

Πέφτω πάνω του και του ριχνω αλλη μια. Πριν αρχίσω να τον ξαναχτυπαω όμως μου ρίχνει κι αυτός μια μπουνιά και η αλήθεια ειναι πως ηταν πολύ δυνατη. Πέφτω απο την αλλη πλευρά και πλεον είναι απο πάνω μου και μου ρίχνει άλλες δύο δυνατές. Βρίσκω όμως την δύναμη και τον ριχνω ξανά απο κατω και αρχίζω να τον χτυπάω χωρίς σταματημό. Σχεδον τον αποτελειώνω με τόσες μπουνιές που έχει φαει.. λίγες ακόμα και θα πέσει αναίσθητος.

Νοιώθω γρηγορα να με τραβάνε πίσω και ακομα πιο γρήγορα καταλαβαίνω πως η Μαρίνα κλαίει στην αγκαλιά της Αντρης και ο άγγελος και ο Στέφανος με κρατάνε με δυσκολία και με αποτρέπουν απο το να τελειώσω αυτό που άρχισα.

- Άγγελε ασε με τωρα.. Στέφανε παρε την Μαρίνα μεσα εγω εχω να λύσω κατι διάφορες.

- Χαρη τελείωνε παμε να φύγουμε δεν βλέπεις πως τον κατάντησες τον Γιάννη;

Και ναι.. Μόλις καταλαβα πως ηταν ο Γιάννης ο σχεδόν τελειωμένος. Τον κοιτάω κάτω πεσμένο που προσπαθεί να αναπνεύσει και παρατηρώ πως σχεδόν τον σκότωσα.. πως έγινα έτσι; τι πήγα να κανω;

- Στέφανε πάρε το 166 ( τηλ. Νοσοκομείων για όσες δεν το ξερετε)

Ακουω τον Άγγελο να λέει ενω εγω έχω προσηλωθεί να κοιτάω το παρολίγον πτώμα.

Αρχίζω να κλαίω σιγανά και χωρίς να έχω αλλη δύναμη να σταθώ όρθιος λυγίζουν σιγα σιγα τα γόνατα μου και το βάρος μου αφήνεται. Με κρατάει ομως ο άγγελος και με ξανασηκώνει.

- Θα πάρω την Μαρίνα και τον Χάρη και θα τους πάω σπίτι. Εσυ περίμενε εδώ με τον Γιάννη και πάρε μας τηλέφωνο οταν ερθουν να τον πάρουν.

- Καλα ελα να σε βοηθήσω να τους βάλεις στην μηχανή.

[...]

Νοιώθω το σώμα μου βαρύ και τα πόδια μου τρέμουν. Κρύο έχει απλωθεί παντού μεσα σε αυτό το γκρίζο δωμάτιο. Ειναι τοσο κρύο που νομίζω απεικονίζει την ψυχή μου...

Φοράω το μπουφάν μου και κατεβαίνω κάτω στο σαλόνι.

Κρυο και μοναξια.. μοναξιά και κρύο. Και στο σαλονι μοναξια και στην καρδια μου.. αα ρε Μαρίνα γιατι μας σκότωσες;

Παω στην κουζίνα. Κι εκεί κανείς. Απόλυτη μοναξιά και σκότος που κυριαρχεί παντου.