The Werewolf Luna

~14~

Hoofdstuk 14 - Charlie

De vampiers hadden me ergens in een kamertje opgesloten. Vanaf dat moment had ik ze niet meer gezien. Niet dat ik dat erg vond. Nu kon ik in alle rust nadenken. Nadenken over hoe ik kon ontsnappen of Alec kon laten weten waar ik was.

Het eerste leek me onmogelijk. De vampiers waren sneller als mij én ze zouden het me ook niet zo makkelijk maken. Ik was wel niet geboeid of was nergens aan vastgebonden, maar het zou me niet verbazen als de deurklink en de baren aan de ramen van zilver waren. Zilver was nu eenmaal de zwakte van weerwolven, dus het was onmogelijk om uit deze kamer te komen.

Al mijn hoop was gevestigd op Alec. Hopelijk kon ik hem via de mind link bereiken en hem laten weten waar ik was. Alleen moest ik hem niet vergeten vertellen dat hij de deur niet zelf kon openmaken. Daar had hij of een vampier of een mens voor nodig. Als hij het zelf zou doen zou hij verbranden. En dat wou ik natuurlijk niet.

Ik probeerde al een hele tijd de mindlink te openen. Normaal gezien ging dit altijd vanzelf en kon ik altijd zonder problemen met Alec praten. Behalve op dit moment. Het leek alsof ik teveel probeerde. Ik kreeg de muur niet weg.

Was dit dan het einde? Zou ik hier blijven? Wachten tot Alec zou komen? Waarschijnlijk zouden de vampiers een valstrik opzetten, waar Alec natuurlijk in zou lopen. En dan zou hij gewond raken. Mijn hart deed al pijn van er alleen nog maar aan te denken. Ik voelde een paar tranen over mijn wangen rollen en ik veegde ze vlug weg.

Ik liet me op de grond zakken en bleef in de hoek van de kamer zitten. Dit was het einde. Zodra Alec weg zou zijn zou ik zelf ook omkomen.

Ik sloot mijn ogen en dacht na. Niet echt aan iets specifieks. Ik dacht alleen maar aan alle leuke momenten die ik meegemaakt had met Alec. En dan gebeurde er plots iets.

Charlie? Charlie ben je daar? Ik krijg verschillende beelden door van ons. Stuur jij die? Ik hapte naar adem en opende geschrokken mijn ogen. Ik had Alec's stem gehoord in mijn gedachten. Alec? stuurde ik voorzichtig terug. Het duurde een lange tijd voor ik iets terug kreeg. Ik had bijna de moed opgegeven.

Charlie, gelukkig. Eindelijk kan ik je bereiken. Geen nood. Ik kom naar je toe. Nu de mindlink weer werkt weet ik waar je bent. Opnieuw rolden er tranen over mijn wangen, deze keer van geluk. Wees voorzichtig Alec. De vampiers verwachten je. stuurde ik terug.

Hoe gaat het met April? En Wesley? Het waren twee vragen die me al een hele tijd bezighielden. April heeft niets, maar ze opereren Wesley nog. Ik weet zelf niet helemaal hoe het gaat. Hoe voel jij je?

Het gaat. Dan bedacht ik me dat ik iets niet mocht vergeten zeggen. Alec! De deurklink is van zilver. Je kan zelf niet binnen geraken. Ik kreeg geen reactie. In de plaats daarvan hoorde ik Alec bijna in mijn hoofd nadenken. Het spijt me Charlie, maar dan kan ik niet anders dan April meebrengen. Ze is de enige die de deur kan open maken.

Ik wou niet dat hij April meebracht, maar ik besefte ook wel dat ik geen andere keuze had. Wees voorzichtig, Alec. stuurde ik nog naar hem. Ik kreeg een ' hou van je ' terug, voor de reactie uitbleef. Dan kon ik niet anders meer dan afwachten en hopen dat alles goed kwam.   

A/N: Vote/Comment/Follow