The Werewolf Luna

Becoming a mother

Becoming a mother

Voor de zoveelste keer draaide ik me op mijn andere zij. Al weken aan een stuk lag ik in bed. Ik moest rusten. Als niemand thuis was, kroop ik altijd stiekem uit bed en deed ik enkel lichte huishoudelijke taken. Alleen stopte dat toen Alec het doorhad. Nu bleef hij de hele tijd thuis, om me in de gaten te houden. Ergens vond ik het wel schattig. Hij wou zijn tijd zoveel mogelijk verdelen tussen de roedel en mij, maar hij kon het toch niet laten om de hele tijd bij mij in de buurt te zijn. Soms kwam hij naast me in bed liggen en lagen we in mekaars armen.

Mijn buik was gewoon te groot. Het zou me niet verbazen moest het een tweeling worden. Ook al was ik bijna aan het einde van mijn zwangerschap, deze grootte was echt abnormaal. Alec's bezorgdheid niveau verhoogde er alleen maar door. Net als ik kon hij niet wachten tot ze er waren. Vooral om ze dan eindelijk vast te kunnen pakken, en dan kon ik ook eindelijk beginnen om deze extra kilo's te verliezen. Wat Alec ook zei, ik zag er echt niet mooi uit nu. Maar ik had het er wel voor over. Hoewel ik om de zoveel weken wel nieuwe kleren moest kopen.

De laatste paar uur waren ze heel erg actief geweest. Om de paar minuten had ik wel ergens een stamp gehad, moest ik naar de wc of had ik weer honger. Ze hielden me echt bezig, zelfs 's nachts. Ze hield mij uit mijn slaap en ik op mijn beurt Alec. De laatste paar dagen had hij verschrikkelijke wallen onder zijn ogen. Soms probeerde hij een kort dutje te doen, als hij even vrij had, maar verder gaf hij niet toe aan de slaap.

Ik hoorde voetstappen op de trap. Alec kwam me duidelijk weer eens controleren. Ik zette me al wat rechter in bed en wachtte tot hij binnen kwam. " Ik heb ontbijt meegebracht " zei hij, toen hij me zag zitten op bed. Hij kwam naar me toe en zette zich neer op het bed naast me. Mijn hand pakte meteen een boterham van het bord en ik nam een grote hap. Eten was echt mijn nieuwe hobby. Zodra ik iets eetbaars zag, begon mijn maag altijd te grommen. En natuurlijk kon ik niets weerstaan.

" Hoe gaat het hier? Met mijn drie schatjes " Alec legde een hand op mijn buik en wreef met zijn duim over mijn huid. " Gaat wel. Ze zijn actief zoals altijd " mompelde ik, voor ik opnieuw een hap nam. " Dan zal het niet lang meer duren voor ... " Ik kreunde even, door de zoveelste stamp die ik kreeg. Alec stopte meteen met praten en sloeg zijn andere arm om me heen. " Ik zal echt blij zijn als ze eruit zijn " bromde ik.

Die nacht was het ook zover. Een aantal uur aan een stuk had ik beweging gevoeld. Alec had de dokter opgeroepen, zodra ik zei dat het meer pijn deed dan anders. En de dokter had het bevestigd. Alec wou geen enkel risico nemen en bracht me naar het ziekenhuis. Toen ik dacht dat er niets ergers was dan een zwangerschap, was ik volgens mij vergeten dat er ook zoiets was als een bevalling. En dan zeker een bevalling van een tweeling. Ik zag er echt tegenop. Gewoon omdat ik al zo moe was en het echt heel erg lang zou duren.

26 uur om precies te zijn. Zo lang duurde het voor ik mijn twee schatjes eindelijk in mijn armen had. Een jongen en een meisje. Amelia en Cody. Het was nog een hele strijd geweest voor de namen. Ik vond Amelia altijd een mooie namen, terwijl Cody de twee naam van Alec's broer Alex was. Hij was ook de peter.

Nu had ik eindelijk mijn gezinnetje. Wij met z'n vier. We zouden alles aankunnen. Zolang het maar samen was.   

A/N: De twee epiloog :) 

Vote/Comment/Follow