The Werewolf Luna

~13~

Hoofdstuk 13 - Alec

Ik had een paar andere leden van mijn roedel opgetrommeld. Er waren veel verschillende sporen én geuren. Het was dus onmogelijk om die allemaal in mijn eentje te volgen. Ik had hulp nodig. Van één iemand vond ik geen spoor. Charlie. Het leek alsof ze haar geur hadden uitgewist. Misschien konden we Wesley vinden. Hij zou me kunnen vertellen wat er gebeurd was én hij had misschien kunnen zien waar ze haar naartoe brachten.

De meeste sporen leverden niets op. Ze kwamen meestal bij mekaar en wezen erop dat de vampiers ons hadden proberen te foppen. Het zou ze niet lukken. Daar zou ik wel een stokje voor steken.

Opeens riep iemand mijn naam. Ik keek in het rond, op zoek naar diegene die mijn naam gezegd had. Die iemand kwam naar me toe. " We hebben Wesley gevonden " Ik was meteen één en al oor. " En April? Heeft iemand haar al gevonden? " Ik liep achter hem aan, terwijl ik die vragen stelde.

" Wesley is er slecht aan toe. Ze proberen hem wakker te maken, maar voorlopig zonder resultaat " Ik ging door mijn haar heen en zuchtte. We hadden één iemand van de drie al teruggevonden. Dat was al een heel resultaat.

Een heel eind verderop stonden er een aantal roedelleden. Ze gingen wat uit de weg zodra ze me zagen. " Wes? " Ik schudde hem door elkaar. Na een paar keer proberen kreeg ik eindelijk een kleine reactie. " Waar zijn April en Charlie, Wes " Hij kreunde, duidelijk in pijn. " April ... Ze moest zich verstoppen " Hij hoestte. " Ze namen Charlie mee. Ik weet alleen dat ze die richting uitgingen " Hij wees een richting aan, voor hij opnieuw begon te hoesten. Hij was er duidelijk slecht aan toe.

" Ik weet dat je alles hebt gedaan wat je kon en daar ben ik je dankbaar voor " zei ik, voor ik iemand het bevel gaf om hem mee te nemen naar de roedel. De dokter was al op komst en ze zouden mekaar waarschijnlijk in het midden van de route tegenkomen. Daar zouden ze Wesley meteen behandelen.

" April moet hier dus nog ergens zijn " mompelde ik tegen mezelf. Ik keek rond, op zoek naar een plaats waar een klein bang meisje zich zou kunnen verstoppen. Ik zag er niet meteen één. Daarom besloot ik haar te roepen. Als ze mijn stem zou horen zou ze naar me toekomen. Daar was ik van overtuigd.

Ik riep haar naam een aantal keer en wachtte af. Er kwam niet meteen een reactie. Ik riep opnieuw haar naam en na goed kijken zag ik haar. Haar hoofd kwam tevoorschijn van achter een boom en ze bleef daar staan. Ik liep naar haar toe zodra ik haar zag. " Het is voorbij April. Alles komt goed " Ik bukte me voor haar neer en ze sloeg haar armen meteen om me heen.

" Waar is Charlie? " Haar ogen keken in die van mij en ik wreef met mijn duim over haar wang. " Ik weet het niet " zei ik eerlijk. " Maar ik ga haar vinden en terugbrengen. Dat beloof ik "   

A/N: Wesley & April zijn gevonden :) Nu Charlie nog.

Vote/Comment/Follow