With You..

Κεφάλαιο 12

Το επόμενο πρωί ο ήχος από το κινητό μου με ξύπνησε και το έκλεισα αμέσως για να μην ξυπνήσω την Μυρτούλα μου, που κοιμάται σαν άγγελος. Την κοιτάζω για λίγο και μέτα σηκώνομαι αργά αργά, για να μην την ξυπνήσω. Βάζω το παντελόνι μου και βγαίνω από το δωμάτιο, κλείνοντας σιγά σιγά την πόρτα. Πηγαίνω στην κουζίνα, κούτσα κούτσα όπως πάντα :p, όπου συναντάω την Φαίη και την Βάσω.

Στέλιος: "Καλημέρα"
Βάσω: "Μέρα!"
Φαίη: "Καλημέρα, αγόρι μου. Η Μυρτώ?"
Στέλιος: "Ακόμα κοιμάται, δεν ήθελα να την ξυπνήσω"
Φαίη: "Α εντάξει, κάτσε να φας"
Στέλιος: "Παίρνω μερικά και πάω μέσα να την ξυπνήσω γιατί θα αργήσουμε. Α Βάσω, έλα ρε συ λίγο πριν φύγεις μέσα, θέλω να σε πω κάτι"
Βάσω: "Οκευ :)"
Στέλιος: "Φαίη, ο δίσκος...?"
Φαίη: "Εδώ, ορίστε"
Στέλιος: "Θενξ!"

Βάζω στον δίσκο φέτες με μαρμελάδα, δύο κρουασάν, δύο ποτήρια με χυμό, ένα με καφέ και ένα άλλο με γάλα. Ξαναμπαίνω στο δωμάτιο και αφήνω τον δίσκο πάνω στο θρανίο. Κάθομαι στο πάτωμα, δίπλα από το κρεβάτι της και την σκουντάω απαλά.

Στέλιος: "Μυρτώ? Μυρτώ. Ξύπνα μωρό μου, θα αργήσουμε"
Μυρτώ: "Μμμ...Στέλιο?"
Στέλιος: "Ναι?"
Μυρτώ: "Τι ώρα είναι?"
Στέλιος: "8 πάρα 20"

Σηκώνεται όρθια πάνω στο κρεβάτι.

Μυρτώ: "ΤΙ ΏΡΑ ΕΊΝΑΙ?"

Και αρχίζω να κοπανιέμαι από τα γέλια.

Στέλιος: "Χαλάρωσε, 7 είναι ακόμη"

Κάθεται οκλαδόν και με χτυπάει απαλά στο μέτωπο.

Στέλιος: "Πόνεσε αυτό!"

Κάνω σαν μωρό και η Μυρτώ μου βγάζει τη γλώσσα. Γυρίζω στο θρανίο της και παίρνω τον δίσκο με το πρωινό και τον βάζω πάνω στο κρεβάτι της, ανάμεσά μας.

Στέλιος: "Πρωινό, δεσποινίς?"
Μυρτώ: "Πολύ ευχαρίστως"

Μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και αρχίζω να την ταΐζω.

Μυρτώ: "Δεν είμαι μωρό"
Στέλιος: "Όχι, αλλά είσαι το δικό μου"
Μυρτώ: "Είσαι χαζός"
Στέλιος: "Όταν τρώμε δεν μιλάμε"

Αφού τελειώσαμε με το πρωινό μαζέψαμε λίγο το δωμάτιο.

Στέλιος: "Έπεσε το μαξιλάρι σου"

Το μαζεύω από κάτω και την χτυπάω στο κεφάλι με το μαξιλάρι δήθεν καταλάθος.

Στέλιος: "Ωω, με συγχωρείτε. Δεν το ήθελα"

Η Μυρτώ μου αρπάζει το μαξιλάρι από τα χέρι και αρχίζει να με χτυπάει στο στήθος. Αμέσως παίρνω κι εγώ ένα άλλο μαξιλάρι και πριν το καταλάβουμε αρχίσαμε να παίζουμε μαξιλαροπόλεμο, σαν μικρά παιδιά.