-Σ' αγαπώ γαμώτο!
-Αυτό να το σκεφτόσουν πριν πας με την άλλη!
-Δεν φταίω! Σε παρακαλώ άκουσέ με, μια φορά!
Και η κοπέλα φεύγει πληγωμένη και προδομένη από το αγόρι που νόμιζε πως την αγαπάει αλλά ήταν όλα ένα ψέμα. Ή μήπως όλα αυτά είναι μια τρελή...
Ξυπνάω με αυτή την φωνή να αντηχεί στα αυτιά μου. Όταν καταλαβαίνω ότι είναι του Στέλιου, δάκρυα κυλούν ξανά από τα μάτια μου. Η μπλούζα του που είχα αγκαλιά όλο το προηγούμενο βράδυ έχει μουσκέψει. Λίγα λεπτά αργότερα συνηδηποιώ πως έχω αρκετό χώρο στο κρεβάτι και πως το ροχαλητό του Πάρη δεν ακούγεται. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και βρίσκω στο θρανίο μου ένα κουτί δώρου. Έφυγε χωρίς να με χαιρετήσει? Θα τον ξεχέσω αργότερα.. Πλησιάζω και ανοίγω το κουτί προσεχτικά. Μέσα βρίσκω ένα γράμμα.
Ωχ..όχι..
Το άρωμα του Στέλιου γεμίζει το δωμάτιο. Αφήνω το γράμμα στην άκρη και βγάζω τη μπλούζα, το θυμάται ότι είναι η αγαπημένη μου από όλα τα ρούχα του.. Βγάζω στα γρήγορα τις πιτζάμες μου και φοράω την μπλούζα με ένα μαύρο τζιν σωλήνα. Στο κούτι υπάρχει ακόμα κι ένα μαύρο υπέροχο τριαντάφυλλο. Που το βρήκε? Το αφήνω στην άκρη, ώστε να το αποξηράνω αργότερα. Παίρνω στα χέρια μου το γράμμα και αρχίζω να το διαβάζω..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου καθώς το διαβάζω. Πιάνω την κολεγιακή μου ζακέτα και τρέχω στο γραφείο της μητέρας μου. Μπουκάρω μέσα χωρίς να χτυπήσω την πόρτα και αυτή τρομάζει.
Φαίη: "Τι έγινε κορίτσι μου? Όλα καλά?" Μυρτώ: "Πάω στον Στέλιο, ίσως αργήσω λίγο"
Ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίζετε στα χείλη της.
Φαίη: "Να πας κορίτσι μου, γυρίστε ότι ώρα θέλετε, μαζί ε?" Μυρτώ: "Ευχαρίστω μαμά"
Της αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο και φεύγω τρέχοντας από το σπίτι. Φτάνω στο σπίτι του Στέλιου λαχανιασμένη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω κι έπειτα χτυπάω το κουδούνι. Την πόρτα την ανοίγει αυτή η Αναστασία... ή Στέισι, όπως κι αν την λένε. Με το που με βλέπει ξυνίζει, ναι ούτε εγώ σε συμπαθώ γλυκιά μου..
