Don't You Forget About Me

Don't you forget about me 0.2

|Er komt een jongen binnen gelopen met zwart haar en supermooie bruine ogen. Stel je maar voor, zegt Mevr. Dijk. De jongen draait zich om naar de klas zo kan ik hem nog beter bekijken. Hij kijkt de klas rond en zijn ogen rusten op mij. Ik kijk nu diep in zijn ogen. Dan zie ik het... Maar dat is. De tranen springen in mijn ogen. Dat, dat kan niet fluister ik. Maar het is hem echt.|

Naomi's POV

Ik stoot Leonie aan. Dat is hem fluister ik. Wie? Zayn... Zayn Malik. Leonie kijkt me verbaast aan. Hij? Ja zeg ik.

Stel je maar voor.

"Ik ben Zayn Malik en ik ben 18.''

Hij kijkt haar aan,''mag ik nu gaan zitten?'' 

''Ja.'' zei Mevr. Dijk licht geirriteerd. Zayn keek rond en zijn blik bleef rusten op de plek naast mij want die was leeg.

Hij liep door de klas naar achter en ging naast me zitten.

Hij had blijkbaar niet door dat ik Naomi was.. Of wacht, misschien had hij het wel door en... negeert hij mij gewoon?

De wiskunde les leek wel uren te duren eindelijk ging de bel.

Ik liep zo snel mogelijk naar mijn kluisje stopte mijn boeken erin en ik wou het kluisje sluiten maar tot mijn grote verbazing stond Zayn daar.

Een erg ongemakkelijk moment...

Ik wou zo snel mogelijk mijn tas pakken en weglopen maar Zayn hield me tegen. Hij duwde me tegen de kluisjes aan.

''Ik ken jou ergens van'' Ik was in shock zo ken ik Zayn helemaal niet.

Ik kende alleen nog maar de oude Zayn die me trooste als er iets was en waar ik zo mee kon lachen.

''Ben jij niet Naomi?'' Ik knikte en mijn ogen vulde zich al snel met tranen. En die van Zayn ook. Hij trok me in een knuffel net als toen.

Maar nu is het geen afscheid.

Zayn's POV

"Stel je maar voor" ''Ik ben Zayn Malik en ik ben 18, mag ik nu gaan zitten?''

''Ja'', zei mevr. Dijk licht gerririteerd.

Ik keek de klas rond waar ik kon zitten en mijn blik bleef rusten op een lege plek.

Ik liep naar achter en ging zitten.

Naast me zat een meisje met bruin haar en blauwe ogen. Ik herkende haar ergens van.. Maar van wat?

Wiskunde was afgelopen dus ik besloot haar te volgen naar haar kluisje.

Ze legde haar boeken in het kluisje en wou haar kluisje dicht doen aan haar gezicht was ze verbaasd dat ik er stond.

Ze wou haar tas pakken en weglopen maar ik hield haar tegen.

Ik drukte haar tegen de kluisjes aan. Ik schrok van mijn eigen reactie.

"Ik ken jou ergens van?''

Ik keek haar diep in de ogen aan en toen zag ik het.

"Ben jij niet Naomi?'' Ze knikte en haar ogen vulde zich met tranen, en de mijne ook.

Ik trok haar in een knuffel.

Het voelde net als het afscheid...

Alleen dit was geen afscheid.

A/N En?? Wat vinden jullie ervan? x