UNUTMAK İSTİYORUM..

13. Bölüm İntikam yok sadece oyun oynuyoruz

 
   Hayatlar vardır yeniliklerle dolu hayatlar vardır geçmişe dayalı ben ise ikinci katagoride yer alıyodum herşeyi ile mutlu olan bi kızdım önce. Ama geçmişim hayatımı ele geçirince vazgeçmiştim yeniliklerden doya doya geçmişimle yaşamıştım. Her başarısızlığımda bi adım daha gerilemiştim ve en son geçmişimle içli dışlı olmuştum. Dile kolay 3 yıl boyunca ne yaptığımdan bi haber yaşayan bir kızdım beni bu çöküntüye uğratan kişide şimdi yaşamalıydı bunları hedefim buydu aslında ama ben hedefime ulaşamazdım hiçbir zaman köşede dururdu hedeflerim doğaçlama girerdim hayatımın her sahnesine nerde nası hissediyosam öyle davranırdım. Ama şimdi ise geçmişin büyüttüğü bi kızdım.  İntikamları için savaşan herkese yaptığnı ödetmeye çalışan bi kız olup çıkmıştım. Eski benden eser yoktu belkide ama hala kalbimde ufak bi şey vardı. Ondan habersizce sevmiştim belkide seviyodum ama ondan sonra atlatamadığım 3 yılım olmuştu ben büyüdüğmü zanederken hala küçüktüm. Hala bir yanım onun ismini sayıklıyordu geceleri ve tek kaldığım her an onu düşünüyordum,  peki o oluşturduğu kızla gurur mu duyuyordu. Düşündüm defalarca kendimi öldürmeyi ama bu kadar kolay olamazdı değil mi? O da birşeyler yaşamalıydı. Bana yaşattıklarını değilde yaşadıklarını kendi elleri ile bitirmeliydi bence benim yapacağım birşey olmamalıydı. Kendi yapsın.
    Nefret ediyorum belkide şuan herşeyden batan hayatımdan geçmişimle yaşamamdan, onu unutamamamdan, intikamımdan, gözyaşlarımdan...  Ama işte nefret etmek yetmiyordu bir şeyler olmalıydı kapattığım kapıları tekrardan açıp ben burdayım demem lazımdı. Ama kapılar her seferinde suratıma çarpıyordu. Napsam gene olmuyordu bu sefer olacak diye adım attığım her yoldan u dönüşü yapıyordum bu sefer haklıyım dediğim her yoldan haksız dönüyodum ilk önce kendi hayatımdan kurtulmalıyım dedim ama sonra saçmalama Deniz oda bedel ödesin diye düşündüm. Herşeyi kendi kalbime kendimi kapattığım odama hapsetmiştim peki sonra ne olmuştu. Bana yer kalmamış öylece duvarların arkasındaki küçük kıza bakıyodum intikamla herşeyi yakan küçük kız korkmuştu. Tekrar düşmekten ve düşmüştü. Heryeri yara bere içinde çıkmıştı. Bu sefer çıkamam dedi kurduğum bu enkazın altından kalkamam. Ama kalkmıştı işte. Ve küçük kızda alışmıştı artık.
    En çok acıtan şey ise herkes mutlu sanıyodu. Gülüyodum çünkü. Annem babam herkes. Atlattı bitti artık sanıyodu ama kimse bilmiyodu içimde yıkılan dökülen şeyleri bilmiyorlardı işte. Gülüyodum ya hani mutluydum işte onların gözünde. iyiyim diyodum herşeye daha iyiyim diye cevap veriyordum. Bunları biliyolardı bende onları biliyordum. Peki onlar biliyor muydu? Beni içimdeki enkazı kalbimi ? Hiçbişi bilmiyorlardı aslında.
  Yeniden başlangıçlarım var benim içimde bitirip tekrar başlattıklarım. Bazılarını silip bazılarınıda kopyaladıklarım. Geri dönüşüm kutumda sakladıklarım dönüştüreceklerim. Herşeye de güleceklerim. İlerideki kahkahalarım.
         PEKİ BEN NE İSTİYORDUM? BEN SADECE UNUTMAK İSTİYORUM. GERİSİ KURU Bİ OYUN ONLARDA BENİM OYUN PİYONLARIM! İNTİKAM YOK SADECE OYUN OYNUYORUZ. BU SEFER HERŞEYİ HAYATLA BAŞLATIYORUZ. ENKAZIN ALTINDA KALAN OYUNU KAYBEDER. OYUN BASİT ENKAZI KİM KURACAK?