Olivia

Hs 1 Harry

Hoofdstuk 1 Harry

Ik lag rustig in mijn bed. Het geluk kon me niet te boven. Diana lag vredig naast me, op deze momenten zag ze er zo breekbaar uit. Niemand mocht haar pijn doen. Ik kon haar geen pijn doen, daarvoor hield ik te veel van haar.

Ik wist dat haar vakantie op een einde begon te lopen en daar was zij zich maar al te bewust van. Ze was vaker chagrijnig en ze had af en toe huilbuien. Het was misschien verkeerd om te denken, maar het was fijn dat ze af en toe huilde. Het betekende voor mij dat ze van me hield en dat ze me niet zou willen verlaten. Ik bestuurde haar gezicht. Zo slapend leek ze veel minder zorgen te hebben. De kleine rimpeltjes aan de zijkanten van haar ogen waren weggevaagd. Ze had het er zwaar mee, met wat er twee en een halve week terug gebeurd was. Ze vond dat ze Ethan niet zo had mogen gebruiken. Mij kon het niet zoveel schelen, ik wilde gewoon dat Diana gelukkig was, maar ze leek zich alles aan te trekken. Behalve als ze sliep, ze had nooit nachtmerries. Ik had nog nooit naast iemand gelegen die zo rustig kon slapen.
Langzaamaan begon de lichtstraal, die door de spleet van het gordijn viel, die mij had wakker gemaakt, naar Diana's gezicht te verplaatsen. Het was al bijna elf uur 's ochtends. Het was toch vakantie. Ik hoorde een licht kreuntje, ze werd wakker. Ik ging blij verliggen. Ik was blij dat ze nog steeds bij me wilde zijn. Vandaag zou ik haar meenemen naar de jongens. We zouden met z'n allen wat leuks kunnen gaan doen. In de twee weken dat we hier waren hadden we voornamelijk dingen met z'n tweeën gedaan. Zodat we zoveel mogelijk herinneringen konden maken. Ik had me beseft dat je herinneringen ook met andere erbij kon maken. Dus het zou Diana vast wel goed doen als ze wat meer tijd met haar broer kon door brengen. Ten slotte had ze hem langer niet gezien, dan ik haar. Ze opende haar ogen, er kwamen lichtjes in haar ogen toen ze me zag. De vlinders vlogen door mijn buik.
'Goedemorgen, schatje.' Glimlachte ik. Ze glimlachte terug en ging tegen me aan liggen. Ik sloeg mijn armen om haar heen.
'Ik wil je niet verlaten.' Daar begon ze al. 'Ik wil altijd naast je wakker worden.'
'Shht, het komt allemaal goed. Als je je opleiding hebt gehaald, dan komt alles weer goed. Dan mag je zolang bij me blijven als je wilt.' Fluister ik in haar oor. Ze komt dichter tegen me aan liggen, voor zover dat nog kan. We blijven zo een tijdje liggen. Wat zou er gebeuren als het niet allemaal goed zou komen? Shit, zo moest ik niet denken. Diana zou mijn vrouw worden, we zouden een gezinnetje stichten en voor altijd bij elkaar blijven. Toch was er altijd een kans dat alles verkeerd zou gaan. Als er een ongeluk zou gebeuren. Als iemand maar een verkeerde beslissing zou maken, zou alles verkeerd gaan.
'Waar denk je aan?'
'Gewoon later,' antwoorde ik. 'Hoe denk jij dat het later voor ons eruitziet. Ze twijfelde. Dat deed ze wel vaker. Ze overdacht altijd alles twee keer voor ze wat zei. Na haar ongeluk was ze veranderd. Ze was serieuzer geworden. Niet dat dat wat misdeed aan mijn verliefdheid voor haar. Het was juist alleen nog maar erger geworden na het ongeluk. Ik wreef met mijn arm over haar rug.
'Ik denk dat we geweldige kinderen krijgen. Ik hoop dat ze op jou lijken.' Glimlachte ze.
'Nee joh, gekkie. Ze moeten op jou lijken en natuurlijk mijn geweldige charmes.' Ze gaf me een stomp.
'Jouw geweldige charmes mag je houden hoor. Die hoef je niet door te geven.' Grijnsde ze.
'En wat nou als ik dat wil?' Ik gaf haar een kusje.
'Waarschijnlijk krijgen ze dat sowieso wel. Dominant gen?' vroeg ze. 'Gemma heeft ook al van die onweerstaanbare charmes. Iedereen mag haar.' Ik grinnikte. 'Kom laten we gaan ontbijten.' Zegt ze. Ze trekt me overeind.
'Ik had eigenlijk een idee.' Zei ik.
'Er zit wel ontbijt in hè?' vroeg ze wanhopig. Ik grinnikte.
'Ja, natuurlijk gekkie, ik ga je niet om laten komen van de honger.' Zei ik. 'Maar ik zat dus te denken. We kunnen Starbucks halen en dan naar de jongens toe.' Ik had de jongens al vaker gebruikt, dus ze wist wie ik bedoelde. We hadden ze nog helemaal niet gezien, sinds we een retourtje Breda hadden gedaan.
'Lijkt me een goed idee.' Ze drukt haar warme lippen op de mijne. Ik wil snel verder gaan, maar ze houdt me tegen. 'Ik moet dringend mijn tanden poetsen.' Ik grinnik. Ze springt uit bed en rent de badkamer in. Ik stap uit bed en begin vast wat kleren bij elkaar te zoeken.
'Mag ik binnenkomen?' roep ik door de badkamerdeur heen.
'Nee, ik ben me aan het omkleden!'
'Alsof ik je nog nooit eerder naakt heb gezien.' Ik hoor een zucht en open de badkamerdeur. 'He, wees blij dat ik al vroeg of ik naar binnen mocht komen.' Grijns ik naar haar.
'Je was toch wel binnen gekomen.'
'Oh shit, je hebt me door.' Ik steek mijn armen in de lucht. Ze prikt me in mijn buik en gaat dan snel verder met haar make-up. Ik kijk aandachtig naar haar handelingen. Ze doet alles met zulke precisie. Allebei de lijntjes eyeliner zijn perfect.
'Kom maar op, Styles.' Ik glimlach. Ik sla mijn armen om haar heen en begin haar te zoenen. Haar zachte lippen voelen als zijde op mijn lippen. Haar handen gaan door mijn haren. De vlinders vliegen met duizenden door mijn buik. Ik hield zoveel van haar. Ze is mijn leven. Ik trek me terug. Ze opent haar ogen en kijkt me aan. Ik zou een moord doen om die ogen iedere dag te kunnen zien. Hoe onschuldig ze eruit ziet.
'Kom laten we gaan.'

We stappen in mijn auto. In het spiegeltje van de zonneklep checkt ze of haar make-up goed zit. Dat doet ze iedere ochtend als we met de auto gaan. Ik glimlach.
'Zit alles nog goed.' Vraag ik grijnzend aan haar. Ze geeft me een zacht stompje. 'Hey, niet de bestuurder afleiden.'

'Niet de bijrijder irriteren.' Kaatst ze terug. Ik grinnik.

'Je hebt een punt.'
'Altijd.'
'Niet altijd.'
'Wel altijd.'
'Niet altijd.'
'Je kan er gewoon niet tegen dat je niet alles wint, Haz.' Zegt ze. 'Ik bedoel maar, met de x-factor heb je ook niet gewonnen.'
'We waren derde.'
'Dan win je dus niet.'
'We zijn beroemder dan Matt Cardle.'
'Komt omdat jullie knap zijn.'
'Dankje.' Ze grinnikte. Uiteindelijk moest je wel opgeven, want ze had toch gelijk.

Ik bestelde twee koffie en twee donuts bij de Starbucks. Voor Diana een latte machiato en voor mij gewoon zwart. We waren nu onderweg naar de andere jongens.
'Hoe denk je dat het is om weer met je broer om te gaan?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Ik weet het niet,' zei ze. 'We hebben de afgelopen weken wel heel veel bijgepraat, maar het is gewoon nog moeilijk te beseffen dat hij dezelfde persoon is als degene die me vroeger heeft verlaten. Ik weet dat het was om mij te beschermen, maar het is gewoon raar.' Ik knikte.
'Het komt vast wel goed en als het gênant wordt hebben we altijd Louis nog. Hij maakt er wel een feestje van. Zonder hem zouden we een en al dode boel zijn.' Ze glimlachte.
'Je hebt gelijk. Het gaat gewoon goed komen.' Zei ze vrolijk. 'Zelfs tussen ons. We gaan gewoon de laatste paar dagen de beste van ons leven maken en dan zien we wel hoe het verder gaat.' Ik was blij om te zien dat ze niet meer zo treurig deed. Wij gingen het gewoon doen.