Olivia

Hs 9 Diana

Hs 9 Diana

Ik lag snikkend op het bed. Ik had het verpest.

Ik: Lou, hij is weggerend

Louis: ... het spijt me

Ik: Wat moet ik doen?

Louis: Misschien moet je hem gaan zoeken, ik denk niet dat hij de weg weet...

Ik: Je hebt gelijk, dank je :)

Louis: Altijd

Ik stond op, het kon me niet schelen dat ik er niet uitzag, hij mocht zien dat ik gehuild had. Ik hield van hem, waarom kon hij dat niet zien. Oke, ik praatte ook wel veel met hem, dus misschien dacht hij dat ik vreemd ging. Oh god! Hij dacht dat ik vreemd ging, dit was zo'n misverstand.
Ik: Lou, ik denk dat hij denkt dat ik vreemd ga met jou
Louis: Nee, dat kan niet, het is niet zo

Ik: Ik weet het, maar voor hem lijkt het alleen maar zo, we praten zo veel en we hebben gezoend
Louis: Jij zoende mij
Ik: Daar draait het niet om...

Louis: Weet ik, ik wilde alleen maar even benadrukken hoe fout het was...
Ik: Ik heb niets aan je
Louis: Auw, dat deed pijn
Ik: Kan me niet schelen
Louis: Wat had je gedaan als hij naar je toe was gekomen om je ten huwelijk te vragen?
Ik: Dat zou hij nooit gedaan hebben, ik denk dat jij hem dan tegen zou hebben gehouden...
Louis: Wat als ik dat niet had gedaan?
Ik: :(
Louis: Dat bedoel ik
Ik: Wat bedoel je?
Louis: Je zou tegen hem liegen
Ik: Alleen maar voor hem
Louis: Nee, je zou liegen voor jezelf.
Ik: Louis, wat moet ik doen? :(
Louis: Luisteren naar je hart
Daar had ik weinig aan, want mijn hart wilde me niet vertellen wat ik moest doen. Ik verdiende Harry helemaal niet. Ik moest naar hem toe, hem de keuze geven of hij me nog wilde. Ik liep naar buiten. De hitte overspoelde me. Het maakte me duf in mijn hoofd. Waar zou Harry naar toe gerend zijn? Ik moest hem bellen, anders zou ik hem nooit vinden.
De telefoon ging een aantal keer over voordat Harry's stem klonk:

'Sorry, ik ben er even niet, bel me later terug of spreek iets in na de piep.' De piep klonk.
'Sorry Hazz, het spijt me zo erg. Waar ben je?' Ik snikte voordat ik weer verder kon praten. 'Ik snap het als je me niet meer wilt, maar laat me je alsjeblieft naar het vliegveld brengen.' Ik drukte de telefoon uit.
Harry: Wilhelminastraat
Ik: Ik kom eraan
Het was niet ver, hoogstens vijf minuten lopen. Ik bereidde me voor op het ergste. Hij zou naar me gaan schreeuwen, zeggen dat ik niets waard was en dat hij nooit naar me toe had moeten gaan. Oh en daarna zou hij niets meer tegen me zeggen. Ik liep de hoek om en zag hem tegen een muurtje aan zitten. Zijn handen bedekte zijn gezicht, waardoor ik aannam dat hij gehuild had of aan het huilen was. Ik liep zachtjes naar hem toe en plofte naast hem. Ik durfde niets tegen hem te zeggen. Straks zou ik iets verkeerds zeggen en barstte hij los. Ik kon de tranen nu al amper binnen houden. We bleven een tijdje zitten. Ik vroeg me af of hij me eigenlijk wel gehoord of gevoeld had. Vast wel of ik had niet hetzelfde effect op hem als hij op mij had. Ik kon hem naast me voelen of ik nou wist dat hij er zat of niet. De gevoelens die ik kreeg waren onbeschrijfelijk. Daarom snapte ik niet meer waarom ik Louis had gezoend. Het was verschrikkelijk verkeerd geweest. En het erge was dat ik het volkomen bewust deed. Uiteindelijk besloot ik maar om iets te zeggen, al was het maar zodat ik zeker wist dat hij me had opgemerkt.
'Het spijt me.' Mijn stem was schor, maar het was wel eens erger geweest. Nog steeds was er geen reactie. Zijn handen bleven voor zijn gezicht, hij bleef in dezelfde houding zitten en er gebeurde helemaal niets. Het bleef stil, als hij al aan het huilen was dan deed hij het stil. Ik hoopte met heel mijn hart dat hij wat zou gaan zeggen. Ik weet dat het erg is, maar de gedachte of hij nog wel zou leven schoot even door mijn hoofd. Maar hij leefde sowieso nog, want hij haalde nog adem. Het ademhalen was overigens ook de enige beweging die in hem zat.
'Alsjeblieft zeg wat.' Ik legde mijn hand op zijn arm. Opeens schoot hij omhoog.
'Wat wil je dat ik zeg?!' riep hij boos. Ik schrok, ook al had ik de reactie verwacht.
'Zeg alsjeblieft wat je wil, maak het uit ofzo!' Riep ik terug. De tranen stonden in mijn ogen. Hij leek even verbaasd.
'Denk je dat ik het wil uitmaken?' vraagt hij, hij lijkt wel gekwetst.
'Wil je het uitmaken?' vraag ik onzeker, ik wend mijn ogen af. Ik voel hoe zijn armen om me heen worden geslagen.
'Nee, natuurlijk niet, gekkie.' Fluistert hij in mijn oor. Ik haal opgelucht adem. Ik sla mijn armen ook om hem heen. 'Ik had gewoon even tijd nodig, maar ik ga je nooit meer laten lopen.'
'Ik houdt van je Hazz, het spijt me zo.'
'Het is al goed, ik houdt van je.' En even ben ik weer gelukkig. Hij pakt mijn hand. 'Laten we terug naar huis gaan.' Ik knik en kom overeind. De rest van de dag laat hij mijn hand niet meer los. Behalve op bepaalde momenten dan.

'sAvonds in bed besef ik dat ik Louis een berichtje moet sturen over hoe het isafgelopen. Ik had na het vertellen van de waarheid alleen nog maar aan Harrygedacht en me niet gerealiseerd dat Louis zat te wachten op een verslag. Mijnouders hadden de ruzie gehoord, waardoor ze dachten dat het geen slim idee wasdat Harry bij me op de kamer zou liggen, dus lag hij alleen op de logeerkamer.Dat betekende dat ik me geen zorgen hoefde te maken dat Harry mee zou kijkennaar wat ik stuurde naar Louis.
Ik: Het is weer goed
Louis: Eindelijk antwoord, ik dacht bijna dat hij je vermoord had...
Ik: Had je het erg gevonden ;)
Louis: Nee;)
Louis: Oke, misschien wel
Ik: Heeft hij nog iets tegen je gezegd?
Louis: Nope, ik denk dat ik moet vluchten als hij weer naar huis komt...
Ik: Hij vergeeft het je vast wel
Louis: Jij zoende mij
Ik: Ik weet het, volgens mij weet hij het ook, maar ik dacht dat het niet slimwas om er nog over te beginnen
Louis: Wat een slimme keus van je
Ik: Weet ik, dank je ;)
Louis: Wat ben je weer zelfingenomen...