Olivia

Hs 15 Diana

Hs 15 Diana

Ik zat te wachten tot Harry kwam met de koffie. Zuchtend scrolde ik door mijn instagrampagina. Alle foto's met de jongens en foto's met Amber, Silvia, Max en Ethan. Ik zag een foto van de eerste keer dat ik met Amber, Silvia, Max en Ethan naar de Starbucks was geweest. Die frappuchino was echt lekker. Misschien heb ik daar wel veel meer zin in. Mijn telefoon in mijn zak stoppend, liep ik naar de kassa. Wacht eens even... wat deed Louis daar bij de kassa? En waar was Harry gebleven. Ik haalde mijn hand door mijn haren. Oke, ik had twee opties: wegrennen, niet meer terugkomen en dan de weg kwijtraken, of teruggaan naar waar ik zat, niet mijn frappuchino krijgen en moeten praten met Louis. Op zich wilde ik best graag met Louis praatte, maar de kans dat het op ruzie uit zou lopen was te groot. Of er zouden dingen gezegd worden waar iedereen spijt van zou krijgen. Oftewel geen van beide opties was goed. Ik keek op mijn telefoon, de beslissing was gemaakt. Ik ging met Louis praten. Mijn telefoon had nog maar 14% batterij, wat betekende dat als ik ook maar iets wilde opzoeken of iemand bellen het snel gedaan was. Ik wilde niet in Londen verdwaald raken. Daarnaast had ik ook geen geld bij voor een taxi. Ik liep terug naar het tafeltje, zonder dat Louis had gezien dat ik hem had gezien.

Vanuit mijn ooghoek zag ik Louis aan komen lopen, ik wist dat ik moest doen alsof ik boos en verbaasd was om hem te zien, maar zo goed was ik niet in acteren. Ik keek op en maakte oogcontact met Louis. Hij glimlachte niet, maar hij keek ook niet boos. Ik probeerde om mijn gezicht net zo neutraal als het zijne te houden. Hij ging op de stoel tegenover me zitten.
'Diana.' Zei hij. Wauw, bijzonder goed begin.
'Louis.' Deed ik hem na. Ik had niet de ballen om boos op hem te worden, omdat Harry er niet meer was. Dit hadden ze afgesproken. Oftewel, Louis was ermee akkoord gegaan om met mij koffie te drinken. Natuurlijk was hij ermee akkoord gegaan, hij was degene die het afgelopen jaar met me had willen praten, ik was tegen hem in gegaan. 'Wat doe je hier?'

'We moeten praten.' Ik pakte mijn koffie, mijn handen vouwden zich om de beker voor warmte. Ik kon de gesprekken van het afgelopen jaar nog goed herinneren. Vooral hoe het hem lukte om spanning tussen mij en Harry te creëren en hoe die wonden bij mij nog steeds niet helemaal geheeld waren. De pijnlijke stilte tussen ons deze ochtend was ik nog niet vergeten. Misschien wilde hij wel terug naar de jongens, dat was sowieso gezellig en het zou minder ongemakkelijk tussen ons zijn. Alleen was het niet mogelijk zonder dat Louis en ik hadden gepraat, want ik wilde niet met Louis in een huis wonen. Ik was hier de blokkade voor Harry geweest. We hadden meer met elkaar moeten praten. Ik was ook redelijk duidelijk geweest, dat het geen goed idee zou zijn.

'Het spijt me,' zegt Louis, mijn gedachten onderbrekend. Het spijt me was wel heel erg algemeen, wat speet hem het meeste? De ruzie die we over WhatsApp hadden gehad, waarbij hij beweerde dat de hele wereld om mij draaide of het begin van de ruzies en zijn uiting van zijn gevoelens.

'Waarvoor?' Misschien was het egoïstisch van me om niet te zeggen dat het mij ook speet, voor de ruzies en voor het begin van dit alles: de kus. Louis' gezicht stond bedenkend, niet wetend wat een slim antwoord was. Tenminste dat nam ik aan. Waarschijnlijk wist ook hij dat als een van ons maar een verkeerde opmerking zou maken, er weer een ruzie zou ontstaan.
'Voor de ruzie,' was zijn uiteindelijke antwoord. Het was een acceptabel antwoord. Hij deed zijn jas uit. Zijn shirt paste bijzonder goed bij zijn blauwe ogen.

'Excuses aanvaard,' begon ik. 'het spijt mij ook! Als ik je niet had gekust, was dit allemaal niet begonnen en hadden we gewoon normaal met elkaar om kunnen gaan.'

'Ik weet niet of dat sowieso wel was gelukt.' Ik spuug bijna de slok koffie uit, die ik net had gedronken. Ik kijk Louis geschokt aan. Wat zei hij nou? Zei hij nou dat we sowieso niet normaal met elkaar om hadden kunnen gaan? Ik haal diep adem en sluit mijn ogen voor een moment. 'Ik weet dat jij ook wat voelt!' zijn stem klinkt zachtjes, hoopvol, maar ook deels zelfverzekerd. Hij was er in ieder geval niet helemaal zeker van en daar kon ik gebruik van maken.

'Je hebt het fout, ik heb geen gevoelens voor je.' Ik moest wegkijken terwijl ik dat zei. 'De kus was impulsief en verkeerd, het was een fout die we moeten vergeten.'

'Wat als ik het niet kan vergeten?' zijn blauwe ogen staan verdrietig, gekwetst, maar ondanks dat is er nog steeds een vleugje hoop te zien. Ik neem een slok van mijn koffie om tijd te rekken. Hoe kan ik nou weer antwoord geven op die vraag zonder hem verder te kwetsen of om hem op verkeerde ideeën te brengen. Misschien moest ik hem maar verder kwetsen, anders bleef dat vleugje hoop. Het vleugje hoop moest weg als ik normaal met Harry verder wilde. Als ik verder met Harry wilde. Ik was nog helemaal niet klaar voor dit gesprek. Ik had meer tijd nodig om mijn gevoelens uit te vogelen. Hoe was het mogelijk dat een mens zich zo aangetrokken kon voelen tot meerdere personen. Het is gemeen en oneerlijk. De neiging om weg te rennen was groot. Misschien was het wel goed om verdwaald te raken in Londen, dan kon ik in ieder geval nog wat langer nadenken. Mijn hoofd leeg maken.

'Harder proberen.' Ik zei het zachtjes. In de hoop dat het niet te gemeen overkwam. Ik had de tussenoptie gekozen, als die zou werken.
'Ik heb het geprobeerd, Di, maar het lukt me niet. Met alles blijf ik aan je denken, ik vergelijk iedereen met je, vertel me wat ik eraan kan doen!' De wanhoop was toegeslagen in zijn stem. Ik haalde mijn schouders op. De tranen waren zich aan het ophopen achter mijn ogen. Ik deed mijn uiterste best om ze binnen te houden. Ik wilde me niet zwak opstellen. Wat had ik dan nog in de hand?

'Kunnen we ergens naartoe gaan waar we iets meer privacy hebben?' vroeg Louis, zijn stem was weer normaal. Hij wilde alleen met me zijn? Hoe kon dit ook goed aflopen? Ik haalde mijn schouders op.

'Ik denk niet dat het een slim idee is, Lou.' Zei ik zachtjes. Ik keek naar mijn koffiebeker.

'Hoezo niet? Je hebt toch geen gevoelens voor me?' Ik schud snel mijn hoofd.
'Nee, ik denk dat we wel naar onze hotelkamer kunnen gaan.' Zeg ik. Ik had hier niet aan moeten toegeven. Dit zou zo fout gaan.

Het was stil in de auto, de hele weg richting het hotel werd er niets gezegd en de radio stond uit. Alleen het verkeer voorkwam complete stilte. Voor het hotel kwam de auto tot stilstand. Op weg naar de kamer bleef het stil. De stilte was ongemakkelijk, maar ik kwam met niets op om een gesprek aan te leggen zonder dat het nog ongemakkelijker zou worden. Ik klikte op het knopje in de lift, hij volgde me richting de kamer. Er werden geen vragen gesteld en het bleef stil. Pas in de kamer kwam ik met een redelijk normale vraag op.

'Waarom wilde je eigenlijk naar een plek met meer privacy?' Onze ogen kruiste en ik stond voor een moment niet meer stevig op mijn benen. Het was lang geleden sinds ik deze gevoelens had gevoeld voor Harry. Misschien werkte het wel niet meer tussen ons. Nee, ik mocht niet toegeven aan mijn gevoelens voor Louis, dat was precies zijn doel geweest. Ik hing mijn jas over de bank heen en nam plaats op een van de barkrukken die bij de hoge tafel stonden. Hij volgde mijn voorbeeld en hing ook zijn jas over de bank, maar nam in plaats van op een barkruk plaats op de zijkant van de bank.

'Ik wilde niet dat er rare dingen zouden gebeuren in het openbaar. Wie weet wie er mee keek.' Op zich een logisch antwoord.

'Louis ik kan dit niet meer,' flapte ik eruit, waardoor Louis opstond. Misschien dat ik daardoor weer bij mijn positieven kwam en die zin niet afmaakte. Al moest ik nu heel snel iets gaan verzinnen wat ik ook had kunnen zeggen.

'Wat kan je niet meer?' De tranen van eerder stonden nog steeds paraat. Ik nam een diepe hap lucht.

'Ik heb ook gevoelens voor je!' riep ik. 'Maar ook voor Harry en ik weet niet meer wat ik moet doen, maar ik kan Harry geen pijn doen.' Louis liep op me af. Voor ik het wist waren we aan het zoenen. Nee, niet de onschuldige kus van wat een eeuwigheid geleden leek, maar een gepassioneerde zoen. Ik had niet de kracht om hem af te weren. Het enige waar mijn lichaam tot in staat was, was hem terug zoenen.