Olivia

Hs 12 Harry

Hs 12 Harry

Het was verschrikkelijk hoe ik me voelde. Waarom kon ik niets goed doen? Waarom konden mijn acties nooit wat goeds doen? Waarom moest Louis nou weer jaloers zijn op mij? En waarom moest het nou weer leiden tot ruzie? Ik wilde gewoon bevriend zijn met Louis en Diana als mijn vriendin hebben zonder dat ik moest kiezen tussen een van de twee. Ik kon niet kiezen. Ik hield zo veel van Diana en Louis was al jaren mijn beste vriend.

Ik zat zuchtend op de bank. Louis was boven in zijn kamer en de rest van de jongens waren aan het gamen. Na het gesprek net via WhatsApp had ik nergens meer zin in. De gedachte aan de ruzie met Louis deed me al pijn. Ik stuurde een berichtje naar Diana.

Ik: gaat het een beetje

Diana: ja, hij had gelijk de wereld draait niet om mij...

Ik: mijn wereld wel...

Diana: het was bedoeld als grapje, maar sinds de ruzie met Louis ziet hij niets meer als een grapje. Hij is overal serieus over

Ik: Ik weet het, trek je je niets aan

Diana: maar ik wil niet dat jullie ruzie maken doordat hij anders doet tegen mij, jullie zijn beste vrienden

Ik: laat hem zijn excuses maar is aanbieden

Diana: Waarom hij? Waarom niet jij?

Daar had ik geen antwoord op. Ze had gelijk. Ik nam het voor haar op, terwijl ik het ook kon opnemen voor Louis. Ik had de keuze gemaakt waardoor we ruzie hadden. Ik moest mijn excuses aanbieden en dat ging ik doen.

Ik stond op en liep naar boven.

Zwijgend stond ik voor Louis' deur. Mijn hand omhoog, klaar om op de deur te kloppen. Ik hoorde muziek onder zijn deur vandaan komen. Ik liet mijn hand zakken en draaide me om. Het was nog geen tijd om excuses aan te bieden. Dan zou hij zo weer terug gaan naar Diana. Praatte hij eigenlijk nog met haar? Ik had het haar nog niet gevraagd. Ik liep naar mijn eigen kamer en zakte neer op de stoel die in de kamer stond.

Ik: Praat Louis eigenlijk nog tegen je?

Ik kreeg geen berichtje terug, dus ze was waarschijnlijk weer aan het leren. Ik kon het hem ook vragen. Misschien als we de ruzie hadden opgelost dat hij het me zelf kon vertellen. Ik hoopte zo dat het niet zo was. Ik wilde niet dat ze ruzie maakten. Beter dat ze niet zouden praten dan dat er ruzie was. Ik liep mijn kamer uit en liep weer naar Louis' kamer. Ik ging het gewoon goed maken. Ik wilde niet dat iemand er last van zou hebben en ik miste hem.

Dit keer klopte ik in een keer. Het duurde even voordat de deur openging, dus ik wachtte. De deur werd opengedaan en daar stond Louis. De muziek was zachter gezet, hij keek me aan zonder enige emotie op zijn gezicht.
'Sorry man,' zei ik, terwijl ik naar de grond keek. Hij trok me in een soort broederlijke knuffel.
'Het spijt mij ook.' Verontschuldigde ook Louis zich.
'Ik wil echt niet dat jullie ruzie hebben, jullie betekenen allebei veel voor me.' Vertelde ik Louis. Hij knikt.
'Ik denk dat ik gewoon jaloers was, ze nam mijn beste vriend van me weg.' Zei hij. Nog een broederlijke knuffel.
'Laten we gaan koken.' Stelde ik met een grijns voor. Louis knikte enthousiast. Ik was blij dat we weer wat als goede vrienden konden doen.

Uiteindelijk was de pasta aan elkaar geklonterd en de saus aangebrand, dus waren we genoodzaakt om pizza te bestellen. Maar het maakte niet veel uit. De sfeer in het huis was al gezelliger. Iedereen was blij dat Louis en ik geen ruzie meer hadden. Alleen was er een probleem waar ik mee zat: Diana had nog steeds niet gereageerd op mijn berichtje en was officieel ongerust. Ze had nog nooit zo lang niet gereageerd, zonder dat ik wist waar ze was. Dus ik moest Louis wel vragen of hij meer wist.

'Louis', begon ik, toen we de afwas aan het doen waren en de anderen een film aan het uitzoeken waren. 'Weet jij toevallig waar Diana is?' Louis keek me verbaasd aan. Hij schudde zijn hoofd.
'Ik heb niet meer met haar gepraat sinds dat gesprek in de groepsapp.' Ik haalde diep adem. Er was vast niets aan de hand, maar toch was ik bang dat er wat aan de hand was. 'Hoezo, eigenlijk?'
'Ze heeft al sinds vanmiddag niet meer gereageerd en ik was gewoon ongerust.' Louis grinnikte.
'Joh, het is maar een paar uur. Als ze morgenmiddag nog niet heeft gereageerd dan zou ik me pas ongerust maken.' Ik knikte, maar bleef stil. Louis' antwoord had me niet gerustgesteld. Er was vast niets aan de hand, hoopte ik.

Op het moment dat Louis en ik de kamer binnenliepen begon de film. Now you see mee. Ik vond er niet veel aan, dus ik ging Temple run spelen op mijn telefoon. Het was zo'n oud spel, maar echt geweldig. Ik keek naar de tijd. Het was nu precies vijf uur geleden dat ik het bericht had gestuurd. Misschien was ze gewoon wat met vriendinnen aan het doen en was ze het vergeten te vertellen. Natuurlijk hoefde ze niet alles te vertellen, maar ik wilde haar gewoon niet kwijt. Niet na wat er gebeurd was en ik dacht dat ze dood was.

Diana: Nope

Die reactie meende echt de wereld voor mij. Ze was oké.

Ik: We hebben het goedgemaakt:)
Diana: Gelukkig:)
Ik: wat heb je vandaag gedaan?
Diana: Geleerd en met mijn ouders uiteten geweest
Ik: Leuk! Nou ja het uiteten dan
Diana: Haha jaa

Het voelde raar. Het gesprek met Diana. Het was te onnatuurlijk. Het leek alsof we nergens meer over konden praten. Alsof we uit elkaar waren... Het was zo leeg. Diep van binnen wilde ik gaan huilen, maar er was niks aan de hand, hoopte ik. Ik keek de kamer rond en zag dat niemand iets aan me opmerkte. Niemand die wist dat ik probeerde om niet dood te gaan van binnen uit.