BAYARAN #WATTYS2016

10: Happy ending.. or not?

Ivan's POV

Masaya akong nakikita si Katrissa na abot teynga ang ngiti. Minsan ko nalang siyang makitang gan'to. Hindi tulad noong unang pagkikita namin e sinalubungan niya ako kaagad ng malumbay na mukha. You know, simula noong nagkita kami ni Katrissa muli, hindi ko ba alam kung bakit ganito yung naramdaman ko. Hindi ko din alam kung anong magiging reaksyon niya pag-nagkita kami. Hindi ko din alam kung, galit pa siya saakin matapos ang nagawa ko sa kaniya. I know that her heart was wrecked—lack of love and importance.

2 years akong nawala, pero.. never kong nakalimutan si Katrissa. It's like that we're on a covered jar of memories, that none of those memories could bring themselves out of that jar. Kahit natagpuan ko si Solenn, hindi ko nga maiwasang mabanggit yung pangalan ni Katrissa sa kaniya. Nadudulas kasi ako sa pagsasalita minsan, Solenn who became jealous whenever I paid attention to Katrissa. Hindi lang alam ni Katrissa na kung gaano ako na-tuliro sa kaiisip kung paano ako makakabawi sa kaniya sa kabila ng lahat ng nagawa ko.

I didn't meant to be with Solenn that day. You know, iba din kasi yung ugali ni Solenn, medyo selosa, at masyadong strikto, as girlfriend, but now, as my fianćee. Hindi naman dapat talaga ako magp-propose kay Solenn, my mom told me na it's better na magka-asawa na ako, kasi noong mga araw na iyon, patuloy ang pagiging miserable ko, hindi ako kumakain, at parang nababaling lagi yung atensyon ko sa kaniya kahit malayo na siya. My mother tried to find the right girl for me, and she found Solenn. Firstly I ingored her, but habang tumatagal, mas napapalapit yung loob ko sa kaniya.

Kung ide-define mo yung naging buhay ko sa States? Ang masasabi ko lang e, that was my biggest mistake. Kasi, kung hindi ako umalis, sana.. masaya kami ngayon. Pero hindi e, napaka-tanga ko. Siguro dapat na kaming mag-simula, right from the start, lalo na ngayo't nagkakabutihan na kami. So we should go further.

Hindi ko alam kung bakit napaka-saya ko noong araw na iyon. Noong nasa park pa ako, gusto kong magta-talon sa sobrang kagalakan. Still, being with her up all night was not enough to fulfill my hapiness, and eternity's not enough for me to love her. Habang papalayo siya, patuloy ko padin siyang pinagmamasdan, hindi ko rin alam kung bakit siya tumakbo papabalik at bigla nalang akong niyakap. Ang sarap sa pakiramdam. Iba yung feeling na kasama ko yung mag-ina ko ngayon. I asked her kung maari ba kaming magtanan, pero hindi siya pumayag, marami pa daw kasi akong pagdadaanan, bakit? I don't know why.

When I reached our home. Naka-abang si Solenn sa bungad ng pintuan and it seemed na ang saya niya. Habang papalapit ako sa kaniya, hindi maalis yung pag-ngiti sa mga bibig niya.

"Hi babe!" she said. "How's your night with that girl?" pahabol niya. "Yah, yah, it's so nice naman para saakin." sabi ko. Habang nagsasalita ako, parang natatawa pa siya. "Sana nga maulit pa e." Nagalakad siya papasok ng bahay, sinundan ko lamang ito.

"Uulit? Huli kana Ivan! Hindi niya ba sinabi sa'yong aalis na siya?" sabi niya na siyang ikinagulat ko. "What do you mean? W-why? Bakit aalis siya?" tanong ko. I was confused that day, nagulat ako sa narinig ko, hindi ko alam kung totoo ba o hindi yung mga sinasabi niyang hindi kapanipaniwalang bagay. I still can't believe, "Yes Ivan, alam mo bang flight niya ngayon? Inihabilin niya saaking 'wag ko muna daw sabihin sa'yo hangga't hindi pa siya nakakaalis."

"Bakit hindi mo kaagad sinabi? At.. bakit siya aalis?" tanong ko. Habang tumatagal, ang sakit-sakit ng tama nito saakin. "Nagparaya siya Ivan. Siya nalang ang umalis para saatin. 'Di ba okay sa'yo 'yun? na masaya na tayo?" sabi niya. Unti-unti akong naiinis sa mga sinasabi niya. Gustong-gusto ko magalit, pero mas gusto ko siyang habulin. That fulfilled feelings was now in the verge of emptiness—parang bula na bigla-bigla nalang nawala.

"Anong oras ang flight niya?"

"Nabanggit niyang after niyo maghiwalay."

Dali-dali akong umalis ng bahay papuntang airport. My attention was diverted to her, I'm afraid to be abandoned, especially by her. Hindi ko alam kung papaanong pagmamadali yung gagawin ko. Natataranta ako. Dapat maabutan ko siya, kung hindi e, wala na talaga. Malayo-layo sa bahay yung airport, kaya kailangan ng mas mabilis na pagpapatakbo para may maabutan pa ako. I didn't tolerate any kind of reasons to distract me. To be with her— is the only way for me to be exceptionally placid. Mabuti nalang at walang traffic, kung hindi e siguro di ko na talaga siya maaabutan.