BAYARAN #WATTYS2016

1: World is unfair

So here's the chapter 1 :)))

Sana magustuhan niyo!

-

Nagising ako at kinalimutan ang nangyari kagabi. I never thought that he was like that, ang tino ng usapan namin, then suddenly, magkakaganoon. Di ko inakalang, sa kabila ng lahat, magagawa niya pa iyon. Siguro, 'yun yung sinabi sakin ni Trisha na kailangan kong maging conservative at maging maingat sa bar. Siguro because of what happended, last ko na 'yun, hindi na ko babalik sa bar na 'yun, hindi na muli akong sasama sa kanila.

My phone is ringing, oh crap, my mom is calling. I quickly answered her call, "Hi Mom!" I said, sobrang ngiti ko, alam kong nagsumbong namaman tong matandang maid dito kay mommy dahil nga it was already 3 am when I reached our home. "Where have you been last night? Hindi mo manlang nakuhang magpaalam, wala ka manlang pakielam sa mga taon nagaalala sayo.."

Hays, immuned na ako, ganyan talaga si Mommy, over protective. Teka.. anong oras na ba? Shit.. quarter to 9 na, 10 pa namana ng pasok ko.

Medyo late na akong nakarating sa school. Well, sanay na din akong mabungangaan, tamad ako, to be honest. Nagdidiscuss na yung Prof namin, pero dedma lang ako't tuloy tuloy ang paglalakad sa room.

Boring naman tong Prof nato, walang thrill kumbaga pag nagtururo. Biglang tumunog yung phone ko, shit, napatingin tuloy sila lahat saakin.

"Ms. Rodriguez, would you mind turning off your phone? You're in the middle of my class." Dedma ulit ako. Sorry sa attitude ko, ganito lang talaga ako kapag hindi ko tipo yung subject.

I'm really sorry
from Ivan.

Then that was from him. Sorry? in your face letche. Manyak kang gago ka. Pagnanasahan mo pa ako kagabi a. Akala niya siguro lasing ako, akala niya siguro hindi ko na mararamdaman yung pagtatangka niyang manghipo.

Natapos din tong letcheng Prof ko na to. Break na nga pala, kinakamusta ako nung mga kasama ko kagabi, I told them that I was fine naman. Nagdecide naman akong magisa muna, I just went out of the campus, may malapit na coffee shop dito at hindi muna ako a-attend ng pangalawang subject. You know, college life sucks, kapag ayaw mo, edi wag mo.

I order some frappe. Habang nakaupo ako, nagulat ako, maay lalaking nakatayo sa harap ko at biglang umupo beside me. Kinabahan ako, hindi ko alam kung bakit, parang significant 'tong taong to saakin, pero ewan ko lang, tinignan ko siya mula paa hanggang ulo. Letche, its Ivan.

"Hi!" sabi niya. Dedma lang ako. I keep texting with my phone. "I know, I know, you still mad at me, please forgive me." sabi niya ulit. Akala niya papansin ko siya? Sorry siya. I grab my bag, nag walk out ako pero pilit niya akong sinusundan.

"Please stop following me like a dog." Sabi ko sa kaniya. Kumukulo na yung dugo ko sa sobrang inis. Wala akong masakyang taxi, so I keep walking. Pero on the 5th street, nakasakay na ako. Huminto nalang siya pero hindi padin maalis ang pagkakatitig niya saakin.

"Hindi ka nanaman pumasok bata ka? Isusumbong kita gayon sa ina mo. Lagot ka nanaman dun." Bwisit! Bwisit! Bwisit! Letche talaga tong matandang 'to. After  a while, I saw her, dala dala yung mga gamit niya. "Oh, saan ang punta mo?" Tanong ko sa kaniya. "Edi aalis, sawang sawa na ko sayong hayop na bata ka, ako nanaman ang kagagalitan kapag nalamang hindi ka pumasok ngayon. Alagaan mo sarili mo."

Actually siya nalang ang natirirang maid dito sa mansyong ito. Nagrereklamo yung iba, hindi daw enough yung sahod. Yung iba naman, ayaw saakin. Kasi tuwing uuwi ako ng gabi o kapag hindi ako papasok, sila ang kinagagalitan ng sobra, hindi ako.

"Ingat!" sabi ko sa kaniya, natawa pa nga ako. Dumiretso ako sa room ko. At hindi ko namalayan, nakatulog na pala ako, pero hindi naman ako pagod, siguro kulang lang ako sa tulog.