I won't give up on us.. Ronks lovestory

Hoofdstuk 42

NYMPHADORA

Die avond lopen Remus en ik dicht tegen elkaar over straat. We hebben besloten om naar een klein dreuzel restaurantje te gaan. Dat is het veiligste en het is bovendien nog eens gezellig ook. Als we bij het rastaurantje aankomen, gaan we samen snel naar binnen en worden we vriendelijk onthaalt.

Na het heerlijke eten zit ik nog steeds tegenover Remus aan tafel en kijk ik naar hem. Hij is diep in gedachte verzonken terwijl ik stilletjes met zijn hand en zijn trouwring speel. Zijn handen zijn ruw en groot maar voelen heel vertrouwt. Alsof ik heel mijn leven in ze kan stoppen en weet dat hij mij nooit zou laten vallen. "Remus." Zeg ik lief en wrijf even over zijn wang. Hij schrikt op en kijkt naar mij. "Sorry lieverd, is er iets?" Ik knik en buig mij over de tafel zodat onze lippen raken. Zijn handen plaatst hij op mijn wangen en kust mij terug. Als ik terug trek glimlacht hij breed. "Kom naar huis." Zegt hij en knikt. We betalen snel en verlaten het restaurant.

De volgende ochtend word ik wakker en merk dat Remus er niet meer is. Zou hij al op zijn? Waarschijnlijk wel. Ik rek mij uit en ga dan recht zitten. Snel trek ik een oud shirt aan dat over de rand van het bed ligt en sta op. Geeuwend loop ik mijn kamer uit naar beneden. "Goedemorgen." Zegt mam vrolijk en glimlach terug naar hem. "Goedemorgen moeder." Ik schuifel richting de ontbijttafel en ga daar zitten. "Is Remus nog niet wakker?" Vraagt mam daarna en ik kijk haar vragend aan. "Heb je hem dan nog niet gezien?" Ze schudt met haar hoofd en vliegensvlug ren ik terug de trap op. Onderweg struikel ik bijna over mijn schoenen die ik gisteren na het etentje heb laten rondslingeren. Als ik terug in mijn kamer sta merk ik dat er een brief op het kussen van Remus ligt. Met trillende handen loop ik er naar toe en pak ik hem vast. Ik open de brief en begin te lezen. Al snel barst ik in huilen uit. Een steek van woede raakt mijn hart en als ik klaar ben met lezen barst ik in huilen uit. Ik had het moeten weten. Ik gooi de brief op de grond en laat mij op bed vallen. Mijn moeder komt niet veel later de kamer binnen en troost me. "Je kan het hem niet kwalijk nemen. Hij komt wel terug. Geloof mij maar." Fluistert ze en aait mij over mijn hoofd. "Ik haat hem." Fluister ik zachtjes terug maar meen het niet. Ik haat hem maar hou nog steeds van hem. Hij is niet te gevaarlijk voor mij. Het is mijn keuze om ja te zeggen om te trouwen. Het is niet zijn schuld dat hij een weerwolf is.

------

Heeuii, 

Hier is weer een stukkie Ronks. Heb veel inspi opeens om te schrijven. 

Grtjs 💙💙