Derin ve sessiz bir rüzgar esiyor şimdi iliklerimi titretecek kadar şiddetli ama bir o kadar da sakin. Gözlerimi kapatıyorum rüzgarı ilk başta hissediyorum saçlarımı dağıtıyor sonra bana getirdiği duyguya bakıyorum nefret. Gözlerimi açıyorum durduğum sokak canımı acıtan anılardan oluşuyor sokakdan nefret ediyorum, evime bakıyorum çığlık atmak isteyip atamadığım sessiz ağlamalarımla karşılaşıyorum canım acıyo nefret ediyorum, aileme bakıyorum en ihtiyacım olduğu zamanda yanımda olmayışları gözümün önüne geliyor canım acıyor nefret ediyorum. Arkadaşların geçiyor aklımdan beni anlıyomuş gibi davranıp anlamadıkları zamanlar canım yanıyor nefret ediyorum. Müziği açıyorum ona söylediğim şarkıyı anılar beynime hücum ediyor anılar canımı yakıyor nefret ediyorum ondanda anılardan da çalan şarkıdan bile. Kendimi görüyorum aynada saçlarımı sevdiğini hatırlıyorum kendimden de nefret ediyorum. Bir rüzgar daha esiyor sonra ama bu sefer nefrete özlemide katmış şekilde, onu görüyor gibi oluyorum ama o değil burada değil üzülüyorum özlüyorum canım yanıyor nefret ediyorum.
Geri dönmek istiyorum koşup sarılmak doya doya öpmek ama yapamıyorum elim kolum bağlı gözlerim doluyor rüzgar yine tam zamanında esiyor gözyaşlarımı kurutuyor ve bu sefer şefkatli bir şekilde usulca geçiyor üstümden gülümsüyorum kimse neye güldüğümü bilmiyor.
Ama ben biliyorum ben rüzgarı biliyorum ve rüzgar oluyorum rüzgar olup sarılacağım sana bugün.
Yüzünü okşayan rüzgarı bil. O benim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tamamı ile ACI.
Non-FictionSadece içimden geçenleri bir yere yazmam gerektiğini düşündüm ve şuan buraya yazmaya başlicam hiç deneyimim yok gibi birşeyler söylemeyeceğim evet yok ama zaten bu bir hikaye değil.Bu bütünü ile Aşk,Çaresizlik, Izdırap.Acı.Özlem.
