Eylülün ilk yağmuru geliyordu bir ordan gökgürlüyordu bir burdan. Karanlıkdan korkan ben elektirikler kesildiğinde balkona oturup gökgürültülerini izledim.. Kulağımda Cem Adrian mutluydum. Ben bugün acı çekmedim.
Eylül'ün ilk yağmurunu bekliyordum en güzel şekilde sanki şehirle birlikde bende arınacakmışım gibi..
Ağlıyordum evet ama rüzgar siliyordu göz yaşlarımı , sarılıyordu herkesin yerine bana. Yağmuru özlemiştim eylülü özlediğim gibi..
Bulutların arasında iki üç tane yıldız parlıyordu ve Adrian beni hiç bırakmıyordu.
Gülümseyerek karşılıyordum gelen rüzgarı gelen yağmuru. Sonbahardı işte heryeri güzelleştiriyordu. Yağmurlu sokaklarda yürüyebilecektim tekrardan belki hasta olup burnum kırmızı dolaşacaktım ama kavuşuyorduk..
Benim mevsimimdi işte ağlardı gökyüzü ama Güneşte gülümserdi arasıra..
Belki bu sonbaharda bir kirpik saklayamazdım ama sararmış bir yaprağı saklayabilirim..
Belki ne Güneş ne Ay ne yıldızızdır belkide sadece yağmurdan sonra gelen gökkuşağıyızdır..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tamamı ile ACI.
Non-FictionSadece içimden geçenleri bir yere yazmam gerektiğini düşündüm ve şuan buraya yazmaya başlicam hiç deneyimim yok gibi birşeyler söylemeyeceğim evet yok ama zaten bu bir hikaye değil.Bu bütünü ile Aşk,Çaresizlik, Izdırap.Acı.Özlem.
