Hayatınızda etrafına gülücükler mutluluklar saçan bir insan vardır mutlaka. Bende onlardan biriyim pardon biriydim. Herkesi mutlu ederdim hep gülerdim ama artık gülmüyorum gülmek istemiyorum çünkü güldüğüm kadar kırıldım. Kırıklarım geçmiyor iyileşmiyor aksine daha çok kanıyor ve acıtıyor. Zaten konumuzda acı değil mi ?
Ben bugün ona veda ettiğimde o veda yazısını yazdığımda her kelimemde duvarlar ördüm duvarlarımın üstüne buzlardan kalıplar koydum eriyemeyecek kadar donuk buzlar. Güneşim buz tuttu artık gülmemi güldürmemi sağlayan bir güneş yok. Buzlar var erimeyen aksine daha çok buz tutan buz kütleleri. Güldüğün kadar ağlarsın ama eğer ki gülmezsen buz tutarsan kimse buzlarını kırmaya çalışmaz zaten benim istediğimde bu kırmasınlar buzlarımı. Buzdan şatomda mutluyum ben. Kıramazlar kırmaya çalışmazlar çünkü kırılmakdan korkarlar. Korkak bir grup insan. 2 3 tane arkadaşı dostu kardeşi olan ben. Ben onlarla mutluyum onlar beni kırmazlar onlar buzlarımda ısınırlar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tamamı ile ACI.
Não FicçãoSadece içimden geçenleri bir yere yazmam gerektiğini düşündüm ve şuan buraya yazmaya başlicam hiç deneyimim yok gibi birşeyler söylemeyeceğim evet yok ama zaten bu bir hikaye değil.Bu bütünü ile Aşk,Çaresizlik, Izdırap.Acı.Özlem.
