Το έκανε πάλι.
Κάθε φορά το ίδιο.
Κάθε φορά το νιώθω πιο έντονα.
Νιώθω τις παλάμες του να έρχονται με ορμή καταπάνω μου και να μου αφήνουν κόκκινα σημάδια. Νιώθω τα πόδια του να να με χτυπούν στο στομάχι.
Και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα και η μαμά απλώς να κοιτάει.
Η ψυχή της πονάει όταν βλέπει τον αλκοολικό πατέρα μου να με δέρνει αλλά άμα τον σταματήσει θα της κανει το ίδιο.
Μερικές φορές έχουμε περιορισμένες επιλογές και άλλες φορές δεν έχουμε καμία.
Ήμουν στο πάτωμα. Τα σωθικά μου πονούσαν.Η μύτη μου έσταζε αίμα και αυτός είχε πλέον φύγει. Πήγε στο δωμάτιο του να κοιμηθεί.
Πως μπορείς να έχεις καθαρή την συνείδηση σου όταν κάνεις κάτι τέτοιο;
Η μαμά μου έτρεξε κατευθείαν πάνω. Έκλαιγε πολύ δυνατά. Δεν φταίει αυτή.Αλλά η ψυχή της μάνας παντα πονάει.
"Θα φύγω"Της ψιθυρίζω όσο μπορώ...
"Τι λες;Δεν έχεις να πας πουθενά.Είσαι ακόμα ανήλικη. "
Δεν μιλάω.Μένω σιωπηλή στο πάτωμα.Κανείς δεν με καταλαβαίνει.Είμαι σαν ένα πουλί που του έχεις κόψει τα φτερά του και το βάζεις στην άκρη ενός γκρεμού περιμένοντας να πετάξει.
"Φύγε μαμά. Σε παρακαλώ." Της λέω σιγά διότι δεν μπορώ να μιλήσω απο τον πόνο.
Αυτή ακούει το θέλημά μου και αποχωρεί σπό το σαλόνι.
Είμαι πλέον μόνη. Μόνο εγώ και οι σκέψεις μου.Δεν μπορώ να κουνηθώ. Μένω όλη νύχτα σε εκείνο το σημείο. Χωρίς να έχω κάποιον να με καταλαβαίνει. Ζω σε μια κόλαση.
Γεια σας!!!
Λοιπόν αυτή ηταν η εισαγωγή. Θα μου έδινε πολύ κουράγιο αν κάνατε vote και αν αφηνατε ενα σχόλιο για ενθάρρυνση.
Σας αγαπώ φιλιαα!😘
