Δεν μπορώ να γυρίσω.Δεν μπορώ να ξαναγυρίσω στην άθλια και μίζερη ζωή μου.Είναι άδικο να θες να ξεφύγεις και να μην έχεις επιλογές. Είναι άδικο οι αδύναμοι να μην μπορούν να τα καταφέρουν.
Συνέχισα να περπατάω...Χωρίς λόγο.Χωρίς να ξέρω που να πάω...
(...)
Νύχτωσε. Και εγώ είχα φτάσει να περπατάω μέσα σε ένα δάσος... Χωρίς να με νοιάζει τι πρόκειται να γίνει.Ήξερα ότι ήταν επικίνδυνο.Αλλά το μυαλό μου δεν δούλευε. Είχε σταματήσει να σκέφτεται λογικά.
Προχωρούσα μέχρι που άκουσα ένα ήχο.Φοβήθηκα αλλά δεν έβλεπα κανέναν. Είχε απόλυτο σκοτάδι. Ξαφνικά κάποιος με άρπαξε και με έβγαλε μέσα σε ένα σακί.Χτυπιομουν και πονούσα γιατί με έσερνε.
Θεέ μου που έχω μπλέξει; Γιατί δεν καθόμουν στα αυγά μου.Άρχισα να κλαίω...
Μάταιο να προσπαθώ να αντιδράσω.Είχα εγκλωβιστεί μέσα σε ενα σακί.
Ξαφνικά ένιωσα το έδαφος σταθερό και το σακί να αφαιρείται από το σώμα μου.
Τα μάτια που έτσουζαν και όταν τα άνοιξα το φως με εμπόδιζε να τα κρατήσω ανοιχτά.Βρισκόμουν σε ενα δωμάτιο το οποίο είχε ένα αρκετά μεγάλο παράθυρο που έμπαιναν οι ακτίνες του Ηλίου.
Ένας άντρας στεκόταν μπροστά μου. Δεν ήταν μεγάλος. Το πολύ να ήταν 30.Είχε πράσινα μάτια και μαύρα μαλλιά. Ήταν ψηλός και καλογυμνασμένος.Αλλά δεν παύει να είναι ο απαγωγέας μου.
-Τι θες από εμένα;
Το βλέμμα του ανέκφραστο.Χαλαρός κάθεται σε μία καρέκλα απέναντί μου και ανάβει ένα τσιγάρο.
-Σε παρακαλώ πες μου.
Με αγνοεί.
Κάθισα και έφερα τα πόδια μου στο στήθος μου.
Τα χέρια μου ήταν δεμένα με χειροπέδες.
Όταν τελείωσε το τσιγάρο του το πέταξε και ήρθε κοντά μου.
-Να είσαι καλό κορίτσι.
-Αλλιώς τι;
Με πλησίασε και έβαλε το στόμα του στο αυτί μου.
-Μπαμ.
Ξεροκατάπια και αυτός απομακρύνθηκε.
-Θα έρθει ο Στίβεν να σου κάνει παρέα. Αν τον θυμώσεις δεν θα σου αρέσουν τα αποτελέσματα.
Έφυγε και έκλεισε πίσω του την πόρτα.
Γιατί σε εμένα;Ποιος είναι τι θέλει;
Μπαίνει μέσα ο Στίβεν.Ψηλός. Με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια. Νέος.
-Hello pretty girl.
Το αγνοώ.
-Μην αρχίζεις τις ερωτήσεις και μου πρήξεις τα αρχίδια. Θα τα μάθεις όλα μόλις δώσει σήμα ο αρχηγός. Εγώ απλά εκτελώ εντολές.
