Ψυχολογία χάλια. Αντοχή μηδέν. Δυνάμεις δεν μου έμειναν.Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να συνεχίσω
Το φως του Ηλίου με έκανε να ξυπνήσω.Πως αποκοιμήθηκα...Ούτε που το κατάλαβα. Η ψυχή μου ήταν κουρασμένη όπως και το σώμα μου.Δεν είχα κουράγιο να συνεχίσω. Που θα πήγαινα? Σηκώθηκα και απλά συνέχισα να περπατάω.Περπατούσα για ώρες. Ώρες ολόκληρες. Αλλά δεν έβαζε κάπου. Ο δρόμος ήταν ατέλειωτος και δεν έβγαζε κάπου. Μπορεί και να είχα χαθεί.Δεν ήξερα που πήγαινα.Κοίταξα το κινητό μου και είχα ελάχιστη μπαταρία. Ευτυχώς είχα πάρει τον φορτιστή μαζί μου αλλά δεν είχα πρίζα...
Σκατά... Είναι η λέξη που περιγράφει τα πάντα. Το μυαλό μου είναι μπερδεμένο... Η ζωή μου είναι ένας άλυτος γρίφος σαν τους γρίφους του Αϊνστάιν...
Ένα ερώτημα που θα βασανίζει το μυαλό μου είναι γιατί να τα τραβάω όλα αυτά; Τι έχω κάνει στην ζωή μου για να αξίζω τέτοια αντιμετώπιση;
ΟΡΦΕΑΣ POV
Εγώ φταίω...Την πίεσα..Την απομάκρυνα απο τους πάντες. Νόμιζα πως θα ηταν ασφαλής με αυτόν τον τρόπο. Αλλά έκανα λάθος. Μερικές φορές όταν νομίζεις ότι κάποιος σου ανήκει είναι επειδή είσαι εγωιστής. Ποτέ δεν ήμουν έτσι. Πάντα άφηνα στον άλλον το περιθώριο να επιλέξει.
Την έχω πάρει 100 φορές τηλέφωνο αλλά δεν απαντάει... Και άμα της συνέβει κάτι κακό?
Θα βγω να ξανά ψάξω..
Βγήκα και έψαχνα σε κάθε στενό σε κάθε δρόμο. Ρωτούσα οποίον έβλεπα μπροστά μου και του έδειχνα μια φωτογραφία της αλλά μάταια. Κανείς δεν ήξερε τίποτα.Σαν να άνοιξε η γη και να την κατάπιε...
ΆΝΝΑΣ POV
Σταμάτησα σε ένα εστιατόριο και αποφάσισα να φάω κάτι γιατί το στομάχι μου παραπονιόταν...
Μπήκα μέσα και κάθισα σε ένα τραπέζι.Παρήγγειλα ένα φιλέτο κοτόπουλο με πατάτες. Καθώς έτρωγα γύρισα το κεφάλι μου αριστερά και είδα τον Ορφέα να ρωτάει στα τραπέζια του μαγαζιού αν με είδαν...
Κατάπια γρήγορα και έτρεξα μέσα στην τουαλέτα. Κλειδώθηκα και έφερε τα γόνατά μου στο στήθος μου.Έτρεμα ολόκληρη. Ελπίζω να μην έρθει και εδώ γιατί το μαγαζί δεν έχει ανδρικές και γυναικείες τουαλέτες.... Είναι μία...!
Άκουσα την πόρτα να ανοίγει.Η αναπνοή μου κόπηκε.. Έτρεμα και ίδρωνα...
"Γαμώτο Άννα που είσαι ; "
Αυτός είναι!!!! Θεέ μου σε παρακαλώ καντον να φύγει πριν βάλω τα κλάματα...
"Θα σε βρω...Να είσαι σίγουρη. " είπε και έφυγε...
Ένα επιφώνημα ανακούφισης βγήκε απο το στόμα μου. Το χρώμα μου επανήλθε στο φυσιολογικό. Ξεκλείδωσα την τουαλέτα και βγήκα έξω. Κάθισα στο τραπέζι μου και συνέχισα να τρώω.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτό δεν είχα πολύ όρεξη. Σηκώθηκα και πήγα να πληρώσω. Πλήρωσα και έφυγα.
Που να πάω;
Να πάω πίσω ή να συνεχίσω?
