Είναι στιγμές που νιώθω οτι θα μετανιώσω για πράγματα που έχω κάνει και άλλες που μετανιώνω για αυτά που δεν έχω κάνει.Όλα μέσα στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι που έπρεπε να ξετυλίχτεί κάποια στιγμή.
Ήταν η στιγμή που περίμενα.Ενώ τον ήθελα πάρα πολύ κάτι μέσα μου μου έλεγε οτι μάλλον δεν θα είναι αυτό που περιμένω και θα απογοητευτώ.
Έπρεπε να ξεπεράσω κάθε φόβο. Μπορεί για κάποιους να μην είναι κάτι σπουδαίο αλλά για εμένα σημαίνει πολλά.Είναι ένα επίπεδο ολοκλήρωσης σαν άνθρωπο. Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι και να συγκεντρωθώ.
"Δεν θέλω να σε πιέσω.Μπορώ να σταματήσω αν το θες."
Μου είπε και πήγε να σηκωθεί από πάνω μου αλλά τον τράβηξα.
"Ή τώρα ή ποτέ... "
(Δεν θα γράψω πολλές λεπτομέρειες στην επόμενη σκηνή....😜💜)
Άρχισε να μου βγάζει σιγά σιγά τα ρούχα μου με αποτέλεσμα να μείνω με τα εσώρουχα. Ενώ ηταν πάνω μου και με φιλούσε του έβγαλα την μπλούζα και στην συνέχεια σηκώθηκε όρθιος και του έβγαλα το παντελόνι και σιγά σιγά το μποξερακι.
Έπιασα το μόριό του και έβαλα στο στόμα μου. (Ιού τι γράφω θεέ μου..)
Μετά από λιίγα λεπτά ξαπλώσαμε ξανά στο κρεβάτι και μου αφαίρεσε το εσώρουχο και το σουτιέν. Μπήκε μέσα μου.Όσο περνούσαν τα λεπτά ο ρυθμός γινόταν πιο γρήγορος με αποτέλεσμα στην αρχη να πονάω αλλά μετα το απολάμβανα.
Αγάπη και πάθος είχαν πλημμυρίσει την καρδιά μου και είχα ανατριχιάσει ολόκληρη.
Μετά από αρκετή ώρα κάθισε δίπλα. Έπαιρνε βαθιές ανάσες και με κοιτούσε στα μάτια σαν να του είχα δώσει το ακριβότερο δώρο του κόσμου. Σήμαινε κάτι για αυτόν. Και για εμένα. Πολλά. Ήταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου.
"Ορφ..."
"Σσσς...Μην μιλάς.Δεν είναι ανάγκη."
Δεν απάντησα.. Απλά ξάπλωσα πανω στο στήθος του και κοιμηθήκαμε.
[…………]
Το επόμενο πρωί το φως του Ηλίου που έμπαινε απο το παράθυρο με έκανε να ξυπνήσω. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ρολόι στα αριστερά μου.Ήταν 11:00.Και αυτός έλειπε. Πήρα το μαξιλάρι του και έσφιξα στην αγκαλιά μου.Η μυρωδιά του είχε μείνει πάνω.
Που να έχει πάει; Λες να έφυγε; Λες να το μετάνιωσε; Όχι! όχι... δεν μπορεί... Δεν μπορεί να το ένιωσα μονο εγώ…!Δεν μπορεί να είναι όλα στην φαντασία μου.Έχω φαντασία αλλά όχι και παραισθήσεις.
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και όλα σβήνουν απο το μυαλό μου.
Μπαίνει μέσα και κάθεται δίπλα μου.
"Πως κοιμήθηκες;"
"Καλά... "
"Τι έχεις; "
"Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό; Για πόσο καιρό θα περνάμε ωραία. Εξω από αυτό το σπίτι με περιμένουν πολλά εμπόδια. "
"Θα τα ξεπεράσουμε μαζί.Αν χρειαστεί θα φύγουμε.Άννα... Δεν θα σε αφήσω έτσι."
"Και που θα πάμε; Πως θα φύγουμε; 17 χρονών... Το σχολείο..; "
"Όλα θα γίνουν. Μην βάζεις ενα Χ μπροστά σε όλα."
"Δεν βάζω Χ αλλά ποτέ δεν μου έχει πάει κάτι καλά.. "
"Τώρα έχεις εμένα.Σε αγαπώ. "
"Και εγώ. "
Γεια σας...Λοιπόν... Καταρχήν θέλω να πω συγνώμη που άργησα να βάλω. ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ.ΦΙΛΙΆ 💜💜💜
VOTE <----
VOTE <----
VOTE <----
