Έχω μείνει να τον κοιτάω.Δεν ήξερα τι να του πω.Κοιτούσα τα γαλανά του μάτια και με παρέσερνε σε έναν δικό του κόσμο τον οποίο ήθελα να επισκεπτώ αλλά φοβόμουν. Φοβόμουν πολύ. Φοβόμουν την απόρριψη τον πόνο. Όλα αυτά τα μόνιμα σημάδια πόνου στην ψυχή μου αν με πλήγωνε...
"Θα μείνεις;"
Ξανά ρωτάει περιμένοντας να του απαντήσω ναι αλλά όπως είπα φοβόμουν μην με παρασύρει...
Ήθελα τόσο πολύ να του πω ναι..
"Ν..Ναι..θα μείνω.. "
Κάθισα πίσω στην θέση μου και είδα ενα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του.
Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί είναι τόσο υπέροχος;
"Σου έχω κάνει κάτι;"
"Εε.. όχι..γιατί;"
" Έχω την αίσθηση οτι με αποφεύγεις.Αν θες μπορώ να φύγω απο δίπλα σου."
Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν μου είχε κάνει τίποτα και όχι δεν ήθελα να φύγει από δίπλα μου αλλά κάθε φορά που τον κοιτάζω τα χάνω...
"Εε... όχι... και συγνώμη αν σου έχω δώσει τέτοια σε εντύπωση." Είπα και κοκκίνισα.
"Ορφέας.".είπε και άπλωσε το χέρι του
"Άννα". Του απάντησα και του έδωσα το χέρι.
Όλη η φαση ήταν πολύ αμήχανη.Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά. Δεν μπορούσα να μιλήσω.
Ξαφνικά με έπιασε κρίση άσθματος. Δεν μπορούσα αναπνεύσω καλά και έβηχα έντονα. Νόμιζα οτι θα πέθαινα.
Μου έπιασε το χέρι και με κοιτούσε σαστισμένος...
"ΑΝΝΑ...ΠΆΡΕ ΑΝΑΠΝΟΉ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ."
Ο αέρας λιγόστευε και εγώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκα λιπόθυμη.
ΟΡΦΕΑΣ POV
"ΑΝΝΑ ΜΕΊΝΕ ΜΑΖΊ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ. "
Έτρεξα κατευθείαν να φωνάξω κάποιον καθηγητή. Βρήκα μια καθηγήτρια και την οδήγησα γρήγορα στην τάξη. Αυτή κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο και την μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Για κάποιον λόγο ένιωθα υπεύθυνος για οτι της συνέβη.Δεν έπρεπε να τηε πω να καθίσει μαζί μου...μπορεί να με μισήσει... και δεν το θέλω.Φαίνεται πολύ διαφορετική απο τις άλλες. Είναι γλυκιά και όμορφη. Κρύβει μια αθωότητα. Μπορεί να την γνωρίζω ελάχιστα αλλά νομίζω οτι την γνωρίζω χρόνια.
Όσο σκεφτόμουν οτι δεν είμαι δίπλα τηε νιώθω ακόμα πιο άσχημα...
Πρέπει να πάω... πήρα την τσάντα μου και έφυγα σφαίρα για το νοσοκομείο.
Άκουγα μια καθηγήτρια να προσπαθεί να με σταματήσει αλλά δεν με ένοιαζε εκείνη την ώρα. Όλα ήταν πολύ μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου.
Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δεν μπορουσα να σταματήσω και δεν ήθελα. Μόλις έφτασα στο νοσοκομείο ρώτησα σε πιο δωμάτιο την έχουν και έτρεξα κατευθείαν.
Της έκαναν κάποιες εξετάσεις και δεν έπρεπε να είναι κανείς μέσα. Περίμενα έξω. Ξαφνικά απο τον διάδρομο εμφανίστηκαν ένας άντρας και κια γυναίκα και έτρεξαν κατευθείαν μέσα στο δωμάτιο της. Ήταν οι γονείς της.
ΓΕΙΑ... ΛΟΙΠΌΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΑ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ Vote ΚΑΙ ΑΝ ΘΈΛΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΤΕΊΝΕΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΆΛΛΟΥΣ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ. ΘΑ ΜΟΥ ΈΔΙΝΕ ΜΕΓΆΛΟ ΘΆΡΡΟΣ.💕💕
