Μην υποκρίνεσαι μην μένεις σε αυτή την φυλακή φύγε. Όσο ακόμα είναι νωρίς.
Μια καινούργια μέρα ξημέρωσε. Οι ακτίνες του Ηλίου έμπαιναν μέσα στο δωμάτιο κάνοντάς με να ξυπνήσω...
Ήταν μια καινούργια μέρα. Μια μέρα όμορφη,γεμάτη ελπίδα. Η μόνη μου παρηγοριά για να σηκωθώ είναι αυτός. Θέλω να δω τα μάτια του.Αυτά με κρατάνε ζωντανή.
Ήταν 7 η ωρα.Η μαμά είχε φύγει.Ο μπαμπάς δεν ξέρω και συνεχίζει να με αφήνει αδιάφορη η παρουσία του.Είναι ενα τίποτα. Δεν έχει θέση μέσα στην ψυχή μου. Μια φωνή μέσα μου μου λέει να φύγω μακριά και να μην γυρίσω ξανά.Θα το κάνω.Θα βρω την δύναμη.
Σηκώνομαι και ανοίγω την ντουλάπα.Φορώ ένα αεράτο λουλουδένιο φόρεμα και μια λεπτή ζακέτα. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα και τρώω.Αφού τελειώνω κοιτάζω το ρολόι και είχε πάει 8:00.
Παίρνω την τσάντα μου και και φεύγω. Κοιτάζω δεξιά μου και βλέπω το διαμέρισμα που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν οι καινούργιοι μας γείτονες.. Απορώ πως να είναι. Πάντως θα έχουν μια καλύτερη ζωή από εμένα.
Κατεβάζω το κεφάλι μου και συνεχίζω να περπατάω.
" Άννα... "
Την ξέρω αυτή την φωνή.. όχι δεν μπορεί.. δεν μπορεί να είναι αυτός. Όλα είναι απλά μέσα στο μυαλό μου.Συνεχίζω να περπατάω και δεν δίνω σημασία.
" Άννα δεν ακούς; "
Σταμάτα. Μια φωνή μου λέει μέσα μου.Γυρίζω και βλέπω αυτόν. Τι κάνει εδώ; Με παρακολουθεί; Πως γίνεται αυτό...
"Με αποφεύγεις; "
Θα το ήθελα παρα πολύ αλλά είναι αδύνατον με τραβάει κοντά του σαν μαγνήτης.
"Οοχι...Μένεις εδώ κοντά; "
"Ναι. εσύ; "
"Ναι..."
Που μένει γαμώτο; Μια ανόητη σκέψη περνάει απο το μυαλό μου...όχι δεν γίνεται...
"Λοιπόν.. Θα σε πείραζε αν πηγαίναμε μαζί σχολείο; "
"Φυσικά και όχι.. "
Πως ακούστηκε τώρα αυτό; Θα νομίζει ότι είμαι εξαρτημένη απο αυτόν... και όμως είμαι όσο και αν θέλω να το κρύψω είναι το οξυγόνο μου.Είναι αυτός που με κάνει να θέλω να ζω.
Περπατάγαμε 10 λεπτά μέχρι που φτάσαμε στο σχολείο.
Όλοι μας κοιτούσαν σαν να ήμασταν εξωγήινοι... Αλλά φυσικά... Ποιος θα το περίμενε ότι μια μίζερη σαν εμένα...Δεν πρέπει να υποτιμάω τον εαυτό μου...και το κάνω συνεχώς.Δίπλα του νιώθω περιττή... είναι τόσο υπέροχος που εγώ απλά είμαι σαν ένα ενοχλητικό σπυράκι. δίπλα του.
ΟΡΦΕΑΣ POV
Δεν με ενδιαφέρει αν μας κοιτάνε όλοι..Είναι η κοπέλα που με κάνει χαρούμενο και δεν υα αφήσω κανέναν και τίποτα να το αλλάξει αυτό.
Περνάω το χέρι μου στον όμο της και την φέρνω κοντά μου.Με κοιτάει και εγώ απλά της χαμογελάω..
Περπατάμε μέχρι που φτάνουμε επιτέλους μέσα στο κτήριο.
Με αγκαλιάζει τόσο σφιχτά και ανταποδίδω.
Με κοιτάει με αυτά τα υπέροχα μάτια της.
"Ευχαριστώ."
"Για ποιόν λογο; "
"Άσε με να ξέρω κάτι παραπάνω. "
Τι εννοεί με αυτό;Είναι μυστήρια. Αλλά δεν με νοιάζει απλά υπακούω στο κάλεσμα τηε φωνής της.
Πηγαίνουμε στην τάξη και καθόμαστε στο θρανίο. Παρατηρώ κάθε κίνησή της. Την αγαπώ.
ΑΝΝΑΣ POV
Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου.. τα γαλανά μάτια του είναι καρφωμένα στο πρόσωπό μου. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Γιατί νιώθω έτσι κοντά του; Τι μου κάνει; Ωχ Παναγία μου...
ΓΕΙΑ ΞΑΝΆ! ΤΟ ΞΈΡΩ ΟΤΙ ΕΊΝΑΙ ΜΙΚΡΌ ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΕΊΧΑ ΠΟΛΎ ΈΜΠΝΕΥΣΗ... ΣΟΡΡΥ..ΠΛΙΖ VOTE. ΛΟΒ ΓΙΟΥΥΥ!!!
