Ήθελα να φύγω. Χθες το βράδυ ήταν σαν να με είχαν κάνει μια ένεση και να είχα χαλαρώσει. Δεν ήξερα τι έλεγα τι έκανα; Αλλά τα εννοούσα. Ήταν αλήθεια όλα.
Έχω πονέσει.Δεν έχω μιλήσει. Δεν έχω κλάψει. Έχω σταματήσει να φωνάζω. Έχω σταματήσει να πονάω. Αλλά οι πληγές δεν κλείνουν. Μένουν ανοιχτές. Αλλά δεν πονάνε.
Άνοιξα τα μάτια μου.Και δυστυχώς βρισκόμουν ακόμη εκεί. Ο Στίβεν κοιμόταν στην καρέκλα. Τον παρατηρούσα μέχρι που ξύπνησε και έκανα πως κοιτάω αλλού.
-Έχεις ώρα που ξύπνησες;
Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
Σηκώθηκε από την καρέκλα και με πλησίασε. Έσκυψε στο αυτί μου.
-Φύγε όσο είναι νωρίς.
Το σώμα μου ανατρίχιασε. Τον έβλεπα να φεύγει από το δωμάτιο. Τι εννοεί;
Τα λόγια του ηχούσαν μέσα στο κεφάλι μου.
Φύγε όσο είναι νωρίς.
Είναι παγίδα. Είμαι σίγουρη. Θα με σκοτώσουν.
Ο αέρας μέσα στο δωμάτιο ξαφνικά άρχισε να λιγοστεύει. Η ανάσα μου ελάχιστα έβγαινε από το στόμα μου.
Ήμουν αναίσθητη στο πάτωμα.
Αγάπη μου. Που είσαι; Γιατί έφυγες; Δεν με αγαπάς;
Εγώ σε αγαπάω. Πάντα το έκανα. Είναι όλοι κακοί. Φύγε. Φύγε από εκεί. Έλα σε εμένα. Αγκάλιασέ με. Μην απομακρύνεσαι. Είμαι εδώ για σένα.
■■■■
-Μίλησέ μου! αναπνέεις;
Άνοιξα τα μάτια μου σιγά σιγά. Στεκόταν από πάνω μου ένα αγόρι.
-Ορφέα;
-Ζεις.Και δεν είμαι ο Ορφέας .Σήκω από εκεί κάτω και το καλό που σου θέλω να κάνεις ότι σου είπα.
Ήμουν ακόμα ψηλό ζαλισμένη και μάλλον θα άκουσα λάθος.
-Στίβεν; Τι λες;
-Γαμω.Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΦΎΓΕ.
-Πως;
-Δεν ξέρω! Πάντως φύγε. ΜΟΥ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΚΌ.
-Τι λες; Εσύ με έφερες σε αυτό το άθλιο γαμημένο μέρος. Εσύ μου κάνεις κακό. Μόνο που αναπνέεις. Είσαι τέρας. Πληγώνεις κόσμο χωρίς να νοιάζεσαι. Κοιμάσαι χωρίς να σκέφτεσαι. Είσαι τέρας.
-ΣΚΆΣΕ. Δεν ξέρω τι είναι πόνος. Δεν ξες πως είναι να πονάς. Να ξυπνάς κάθε μέρα χωρίς να ξες αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις. Γι'αυτο βούλωσε το. Κάτσε εδώ και σάπισε. Στα αρχίδια μου. Βάζω τέλος στην ζωούλα σου οπότε θέλω.
Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά. Έλεγε αλήθεια. Αλλά είναι ένα τέρας. Δεν νιώθει. Και πως μπορεί να ξέρει τι θα πει πόνος;
Έφυγε από το δωμάτιο και έκλεισε με δύναμη την πόρτα.
-Ορφέα. Έλα να με σώσεις. Όπως έκανες πάντα. Σε παρακαλώ.
Δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου.
ΟΡΦΈΑΣ POV
Η λεπίδα τόσο αιχμηρή. Ο πόνος αφόρητος. Το αίμα έσταζε. Αλλά τι σημασία έχει πια; Έφυγε. Δεν άντεξε. Η καρδιά της ανήκει μόνο σε εμένα.
Η τρέλα έχει καταλάβει το μυαλό μου . Βλέπω παντού την μορφή της. Λέει κάτι και φεύγει. Είναι σαν να μου ρίχνεις μια μαχαιριά στην καρδιά και να φεύγεις. Και το χειρότερο είναι ότι ξέρει. Ξέρει ότι θα έδινα τέλος στην ζωή μου αν έφευγε.
Ήξερε πόσο αδύναμος είμαι μακριά της.Τα πόδια μου ανύπαρκτα να κρατήσουν το υπόλοιπο σώμα μου.
Βγήκα με δυσκολία από την μπανιέρα, και ντύθηκα.Το αίμα είχε αποτυπωθεί πάνω στην μπλούζα αλλά δεν με ένοιαζε. Μου άρεσε.Μου θύμιζε εκείνη. Μόνο αυτήν.
HELLO.ΣΟΡΡΥ ΠΟΥ ΆΡΓΗΣΑ ΤΌΣΟ ΠΟΛΎ. ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΈΣΕΙ.
LOVE YOU ALL.
PLEASE VOTE. ☆
