ruzie 'moordvrouw'

hoofdstuk 6

evert pov:
met trillende handen toets ik het nummer van Carla in. (c=Carla, e= Evert)

c: hallo evert, met carla.

e: cc. ccarlla...

c: evert wat is er? toch niets met fenna hé

e; carla ik heb het zo verpest, we kregen een discussie door mij en toen liep ze weg en toen toen rende ik haar achterna en toen werd ze meegenomen in een busje...

c: evert dit kan je toch niet menen?"

e: het spijt mij carla, het spijt me...

c: ik kom direct naar je toe met liselotte en bram!

"tuut tuut" de tranen liepen over mijn wangen. Hoe kon ik zo stom zijn. ik ging op het bankje zitten. mijn hoofd liet ik rusten in mijn handen. Ik keek naar mijn schoenen. Hoezo ben ik weer die discussie aangegaan. Het enige wat door mijn hoofd spookte was "mijn schuld" telkens weer "mijn schuld". Als we Fenna hier ooit nog levend uit krijgen mag ze mij waarschijnlijk toch niet meer, niet dat ze dat ooit heeft gedaan, maar onze band was ineens zoveel sterker. We praatte meer waardoor ik haar andere kant leerde kennen en ik gevoelens voor haar kreeg. Iets wat ik zelf nooit verwacht had. Eigenlijk iets wat niemand ooit zal verwachten. De enige die het weet is Bram. We vertellen altijd alles aan elkaar. Hij begon met mij vertellen dat hij liselotte leuk vond. Ik had hem advies gegeven. Het had geholpen blijkbaar want nu zijn ze een stel. Toen bram het hoorde van mij schrok hij, hij had niet verwacht dat ik fenna leuk zou vinden. Hij had verwacht dat ik haar bijna wilde vermoorden. Aangezien ik altijd zo bot was, maar hij begreep dat ik dat deed uit liefde omdat ik mijn liefde wilde verbergen. Ineens werd ik op mijn schouder getikt. "man wat zit jij er triest bij" ik draaide mijn hoofd en liet mijn gezicht zien. bram schrok waarschijnlijk van mijn gezicht aangezien ik gehuild had. Liselotte begon met de bandensporen en verdere aanwijzingen. Carla liep naar mij toe "hey evert, het is echt niet jou schuld hoor" "HET IS VERDOMME WEL MIJN SCHULD CARLA" "rustig evert, we vinden haar wel hoor" "oja en dat moet ik geloven.. we hebben nog steeds niks, na 6 weken.." Carla keek bedroefd naar beneden "ik ik weet het Evert, we hebben alleen nog nooit zo'n moeilijke zaak gehad. misschien is het wel iets te hoog gegrepen.. ik denk dat we het aan het landelijke team moeten vragen om het over te nemen" "carla nee, dit ga ik oplossen" "we proberen nog even misschien krijgen we meer aanwijzingen". de avond ging onwijs langzaam voorbij. ik dacht de hele tijd aan Fenna. Waarom heb ik haar nooit eerder verteld dat ik haar leuk vind. misschien vind zij mij ook wel leuk. Dan was dit nooit gebeurd. het lukt mij niet om in slaap te vallen. uiteindelijk uit vermoeidheid val ik rond een uur of vier in slaap.

liselotte pov:
Net toen Bram en ik terugkwamen van het onderzoeken heb ik bij Bram in zijn armen gehuilt. Als Fenna nou niet bij Evert was dan was die ruzie nooit geweest dus dan was ze ook nooit ontvoerd. Ik baal enorm. Het is nu 24:00 bram slaapt al, ik probeer ook te slapen maar het lukt mij niet ineens licht mijn scherm van mijn mobiel op. een appje? zo laat nog?. ik kijk een onbekend nummer. ik maak de sms open. ik begin met lezen en ik word bang, ik krijg tranen in mijn ogen. er zit ook nog een bijlage bij. Ik bekijk het filmpje en schrik me dood. ik begin te huilen. en Bram word wakker. "lies wat is er" "bbramm.. moet je kijken..."

fenna pov:

Met een harde klap beland ik in het busje. Het word zwart voor mijn ogen en ik val weg.

Ik word wakker, ik probeer mijn ogen open te doen maar ze doen pijn door het felle licht. Als mijn ogen aan het licht gewend zijn zie ik dat ik niet alleen ben in deze ruimte. Er staan twee mannen in zwarte kleding en een bivakmuts. Verder zie ik vier levenloze lichamen ik schrik als ik het zie. en ik zie een vrouw die er nog wel levend uit ziet. Haar ogen zijn gevuld met tranen en ze ziet er bang uit. "ja dit heb jij veroorzaakt, we maken jullie het moeilijk" zegt een van de twee mannen. "wie zijn jullie en wat willen jullie van mij" "zo de mooiste heeft ook nog het meeste pit, geweldige vrouw heb je uitgekozen gerben!" gerben doet mij ergens aan denken, maar ik kom er niet op. " ja ik weet het, maar deze had ik ook wel nodig. ik wilde wraak nemen en toevallig was dit haar enige vriendin.." "wat bedoel je met wraak nemen" zeg ik terug. "ik bedoel met dat ik een paar jaar gevangenisstraf had vanwege die vriendin van je, liselotte, ik wil haar pijn zien lijden, niet dat ze het zelf moet hebben nee ik wil haar nog meer pijn doen dan vroeger." nu heb ik de link, Gerben van liselotte. " JIJ KLOOTZAK WAAROM MOEST JIJ LISELOTTE'S HELE JEUGD VERPESTEN. IK ZWEER HET ALS IK HIER UIT BEN SCHIET IK JE DOOD." "zozo mevrouw word agressief, ik zal maar uitkijken want met mensen die irritant doen, doen wij altijd wat toch robin?" "ja gerben wij gaan leuke dingetjes doen met mensen die vervelend doen" beiden hebben ze een vieze glimlach op hun gezicht die mij bang maakt. ze lopen op mij af en trekken mij van de grond af. ja mevrouw jij mag even meekomen met ons. we lopen door een deur en ineens voel ik een harde klap en word alles zwart voor mijn ogen..